Αν υπάρχει μία συμπαντική αλήθεια από την πρώτη μέρα που περπατήσαμε το πόδι μας στον πλανήτη, είναι πως οι δυσκολίες μας πλάθουν. Είναι ο άδικος νόμος. Οι ευλογίες και η ευτυχία δίνουν τις βάσεις για μία ευκολότερη ζωή, αλλά και συνάμα ανέμελη. Και ποιος βρίσκεται στην επαγρύπνηση όταν περνάει υπέροχα στη ζωή του; Αν όμως κοιτάξει κανείς μέσα στην ιστορία, οι άνθρωποι που έχτισαν μεγάλα μνημεία, που έγιναν σκληροί και άντεξαν, που «έπιασαν την ζωή από τα μαλλιά» όπως μας έλεγαν οι μπαμπάδες μας, ήταν εκείνοι που πέρασαν δυσκολίες. Ουσιαστικές δυσκολίες. Ζωής και θανάτου.
Αυτή εδώ η εποχή, είναι η στιγμή της δικής μας γενιάς. Μια εποχή με πολλές πίκρες και πολλές δυσκολίες. Για την πλειοψηφία του κόσμου στην Ελλάδα ωστόσο, τα πράγματα ήταν πάντα δύσκολα. Η φετινή κατάσταση έρχεται να καπακώσει μία δεκαετία λιτότητας, παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, αύξησης ακραίων πολιτικών κινημάτων και ανεργίας. Οι τελευταίες έρευνες δείχνουν πως 1 στους 3 άντρες δεν αισθάνεται ικανοποιημένος με τον εαυτό του και νιώθει μειονεκτικά επειδή δεν μπορεί να προσφέρει όλα όσα ήθελε. Αυτός ήταν πάντα ένας φόβος που φώλιαζε στις ψυχές των αντρών. Γιατί μπορεί η σημερινή γυναίκα να είναι ανεξάρτητη, να συνεισφέρει καθημερινά, αλλά ένας άντρας που νιώθει ότι δεν μπορεί να συνεισφέρει στην οικογένειά του καταστρέφεται. Και η ελληνική οικογένεια, με τα καλά της και τα κακά της, έχει κρατήσει αξίες τις οποίες ο υπόλοιπος κόσμος όχι μόνο αγνοεί αλλά και τείνει να μην καταλαβαίνει.
Μάθαμε όμως να ζούμε με τις δυσκολίες. Έγιναν κομμάτι του πυρήνα μας. Της προσωπικότητάς μας. Μας έφεραν σε σημεία να αντέξουμε γεγονότα και καταστάσεις που κάποτε πιστεύαμε ότι δεν θα υπερνικούσαμε ποτέ. Εκεί που κάποια πράγματα τα βάλαμε στη σειρά, που άρχισαν επιτέλους να βγάζουν νόημα, που αντί να καθόμαστε στα γόνατα σαν ανίκανοι αποφασίσαμε να τα αντιμετωπίσουμε, ήρθε και μας βρήκε αυτό. Μία πανδημία που δεν άλλαξε μόνο την δική μας ζωή, αλλά του καθενός που γνωρίζουμε. Φίλου και εχθρού, γνωστού και συγγενή. Μας αποδιοργάνωσε. Μας γέμισε με απαισιοδοξία, μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο και δεν αρκέστηκε μόνο να μας τσακίσει οικονομικά. Μας στέρησε τις ζωές μας. Βρισκόμαστε ακόμη σε αυτό τον πόλεμο στον οποίο συμμετέχουμε ακόμη όλοι καθημερινά και μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα μας έκανε να εκτιμήσουμε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Τον περίπατο. Την θαλπωρή του σπιτιού. Κυρίως όμως την ανθρώπινη επαφή. Έβαλε ουσιαστικά αλυσίδες σε αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Διέλυσε την βάση της μέχρι τώρα κοινωνίας όπως την γνωρίζαμε, γιατί είμαστε προγραμματισμένοι να κάνουμε ακριβώς αυτό. Να μεγαλώνουμε και να πληθαίνουμε μαζί.
Όμως ο άντρας που γεννιέται μέσα από τις δυσκολίες, δεν είναι μοιρολάτρης. Δεν πιστεύει σε θεία δίκη και σε προφητείες καταστροφής. Αλλά ακόμη και αν αυτές αποδειχτούν αληθινές, ότι δηλαδή ένα μαγικό χέρι έφερε εδώ τα πράγματα, η στάση που ακολουθεί είναι μία. Δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί. Προσπαθεί ξανά και ξανά. Και όταν αποτύχει ξέρετε τι θα κάνει; Θα προσπαθήσει πάλι. Θα προσπαθήσει και θα παρακινήσει και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο, μέχρι να μην τον παίρνουν τα πόδια του. Αυτό κάνουν οι άντρες. Τα άλλα είναι για τα παιδιά. Χάσαμε πολλά μέσα σε αυτή τη χρονιά. Κάποιοι χάσαμε δουλειές, κάποιοι χάσαμε αξιοπρέπεια, αλλά κάποιοι έχασαν ανθρώπους. Και αυτό το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό. Εδώ όμως που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο μία είναι η οδός για τον σύγχρονο άντρα. Η επιβίωση.
Γιατί θα βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό. Σε σώμα και νου. Θα το κάνουμε κτήμα μας. Δεν θα προσπαθήσουμε να συμπεριφερθούμε σαν να μην έγινε ποτέ. Δεν θα το αφήσουμε πίσω μας σαν κακό εφιάλτη. Θα το κρατήσουμε για να θυμόμαστε πόσο κοντά φτάσαμε στην απόλυτη καταστροφή. Και αν οι άλλοι το ξεχάσουν εμείς θα φροντίσουμε να τους το θυμίσουμε. Ότι όλα εκείνα για τα οποία ανησυχούσαν μέχρι τότε, έγιναν στάχτη και αποδείχτηκαν άνευ σημασίας μπροστά σε αυτό. Θα το πούμε στα παιδιά μας. Για να μην δείξουν ούτε ένα τοις εκατό από την ανευθυνότητα που έδειξαν και δείχνουν κάποιοι, για να έχουν στο νου τους ότι ο άντρας σήμερα, δεν είναι μόνο εκείνος που έχουν στο μυαλό τους κάποιοι. Ο μισογύνης, ο εκδικητικός, ο φαλοκράτης, ο κομπλεξικός. Όχι. Υπάρχει και ο άλλος άντρας. Ο στοργικός. Ο οικογενειάρχης. Ο άντρας που εμπνέει. Που αγωνίζεται. Που έχει τα κότσια να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει «χρειάζομαι βοήθεια». Που δεν το βάζει κάτω. Που αν πειράξουν δικό του άνθρωπο, δεν θα σκεφτεί νόμους και κανόνες και θα τους ξεσκίσει όλους σαν αρπακτικό. Είναι ο άντρας που λέει «δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, με νοιάζει τι κάνω εγώ». Που βλέπει την ύπαρξη του ως αναγκαίο κομμάτι μίας αλυσίδας όπου η μόνη οδός είναι η εξέλιξη. Προς το καλύτερο. Μέσα σε όλα αυτά όμως θα ισχύει αυτό. Ότι όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα είναι πιο δυνατός από την προηγούμενη μέρα. Και για τον ίδιο και για τους υπόλοιπους.
Και τώρα πρέπει να σκεφτείς ποιος άντρας είσαι και ποιος θέλεις να γίνεις.
