Και τι δεν θα έδινες να ‘χεις έναν υπηρέτη - κάποιον να σου πάρει το βάρος όλων εκείνων των ασήμαντων ενασχολήσεων και κινήσεων που προϋποθέτουν τον καθαρισμό της ωραίας σου κι αγαπημένης τρώγλης, του «φωλεού» σου που τόσο λατρεύεις και που όταν φτάνει η παράξενη εκείνη ώρα να το καθαρίσεις «κιοτεύεις» κι αποτραβιέσαι, σαν απόπληκτος λιποτάκτης – μόνο και μόνο για να αισθανθείς κι εσύ ελαφρώς αριστοκράτης, να δεις αυτομάτως τα σώβρακα σου απλωμένα σαν σημαιούλες εσώτερης ψυχικής ειρήνης που συμφύονται με την παιδική σου ηλικία και την Άγια μητέρα που τα έκανε όλα για σένα.
Ψυγείο: Το αιώνιο απάγκιο ενός μονήρη βίου
Αυτό δηλαδή που στην ουσία ψάχνεις είναι μάλλον η επιστροφή σου πίσω στην παιδική ηλικία.
Έλα όμως που καμία από τις παραπάνω ιδέες δεν τελεσφορούν στην πραγματικότητα, τίποτα απ’ τα δύο ονειρικά σενάρια δεν φτουράνε όταν συγκρούονται με την καθημερινότητα σου, διότι εκ των πραγμάτων δεν είσαι σε θέση οικονομική να προσλάβεις έναν μπάτλερ στο άμεσο χρονικό διάστημα κι απ’ την άλλη το να γυρνούσες πίσω στην παιδική σου ηλικία αυτομάτως θα σε σκότωνε (και μόνο τ’ ότι θα έπρεπε να ξαναπάς σχολείο φτάνει για να σε στείλει στο τάφο ευθύς αμέσως).
ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΙΛΑΜΕ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, άσε το Playstation, βάλε τσεμπέρι και ξεκίνα.
Είσαι ενήλικας πλέον (τώρα και πολύ καιρό για την ακρίβεια) και ξέρεις πως να το κάνεις μόνος σου, γνωρίζεις τον τρόπο και μάλιστα πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά. Είσαι ένας γνήσιος τοποτηρητής της σκόνης, ένας εξολοθρευτής των αέναων ακάρεων.
Ας μη γελιόμαστε. Δεν πρέπει να υποκύπτουμε σε χιλιοειπωμένες δικαιολογίες του τύπου: Θα το κάνω την άλλη βδομάδα.
Το λες αυτό τώρα και σχεδόν δύο μήνες.
Εκμέκ Παγωτό: Ο τηλεοπτικός ύμνος για την Ελληνική νευρωτική οικογένεια
Αν αφιερώσεις μία γεμάτη ώρα στο σπίτι σου, όλα θα ‘ναι και πάλι στη θέση τους. Η πολυδύναμη ατέλεια της βαρεμάρας σου μπορεί απλά να καταχωνιαστεί μέσα σε κάποιο συρτάρι για λίγο – μαζί με αρχαίους φορτιστές και εγγυήσεις αποθανόντων εκτυπωτών ή ανταλλακτικών αντικουνουπικών συσκευών - έτσι ώστε να μπορέσεις να διακρίνεις ξανά τα έπιπλα τα οποία πλέον βρίσκονται θαμμένα κάτω από βουνά τερατόμορφων όγκων σκόνης και ρούχων, κουτιά πίτσας, παπούτσια, μπουκάλια μπίρας, χαρτάκια, νυχοκόπτες, αποδείξεις, σελοφάν, μισοφαγωμένα σάντουιτς, κομμάτια ξεραμένου χοιρινού, κουμπιά από το τηλεκοντρόλ, δισεκατομμύρια τρίχες δικές σου αλλά και της γάτας, προπέρσινα ποπ κορν, πατατάκια, αναπτήρες, φιλτράκια, βίδες και πολλά άλλα απροσδιορίστου χρήσεως αντικείμενα.
Αυτό είναι το δικό σου Τσέρνομπιλ που πρέπει να εξαφανίσεις, το δικό σου προσωπικό «πόδι του ελέφαντα» που σου ‘χει κάτσει στο στήθος.
Για αρχή πρέπει να ‘χεις ένα τούρμπο μηχάνημα που να ξεπετσώνει ακόμη και τη γούνα της γάτας, ούτως ειπείν μία ηλεκτρική σκούπα που αν την καβαλήσεις να φτάσεις σαν πύραυλος μέχρι Ομόνοια, δηλαδή να ρουφάει καλά διότι εδώ είμαστε σε σύρραξη με τη βρώμα και δεν είναι καθόλου αστεία τα πράγματα. Δεν πρέπει να σου ξεφύγει τίποτα, σηκώνεις καναπέδες, σκαμπό, καρέκλες, στρώμα και τη γκαζώνεις στο τέρμα χωρίς αύριο μήπως φανεί και πάλι το πάτωμα.
Η στεριά του ναυτικού της θάλασσας της μπίχλας.
Και μόνο η πειθανάγκη σου για ένα καθαρό σπίτι πρέπει να σε μεταμορφώσει αυτομάτως σε δαίμονα της Τασμανίας με γάντια και ποδιά.
H Σαββατιάτικη επίσκεψη ενός εργένη στο σουπερμάρκετ είναι ιεροτελεστία
Σε πενήντα λεπτά πρέπει να ‘χεις τελειώσει τα πάντα - και πρόσεξε μη χαλάσεις τα ρούχα σου με τις χλωρίνες!
Συνέχεια έχει το σφουγγάρισμα ή αλλιώς η γενναία μαλαστούπα. Ένας είναι ο νόμος: ζεστό νερό, λίγο χλωρίνη και πολύ απορρυπαντικό κι όλα στρώνουν πάραυτα. Ξαφνικά εκεί που η τρώγλη σου μύριζε σάπιο κουνάβι και προπέρσινη κάλτσα, τώρα είναι σαν να μπήκες στο Ταζ Μαχάλ του παραδείσου που ‘ναι γιομάτο μ’ αρωματικές πανέμορφες πεταλουδίτσες που φτερουγίζουν γύρω απ’ τα λιμασμένα για ωραίες μυρωδιές ρουθούνια σου.
Η λύσσα σου για ένα καθαρό τερέν αρχίζει να μειώνεται.
Ξαφνικά όμως σε πιάνει ένας ξώφαλτσος ψυχαναγκασμός, μία ανιούσα πρωτόγονη μανία κι αρχίζεις να λούζεις τα πάντα με χλωρίνη, πέφτεις με σθένος Ο.Υ.Κ.ά μέσα στο πορσελάνινο ταγκιασμένο βόθρο της μπανιέρας κι αρχίζεις τα WAX ON WAX OFF χωρίς κανέναν έλεος, μασκοφορεμένος Διόνυσος εν εκστάσει πλησιάζοντας ένα πιο φαεινό «τουαλετικό» μέλλον.
Πέφτεις καταϊδρωμένος στο, πλέον, καθαρό πάτωμα σου, ικανοποιημένος, κοιτάς το ρολόι, έχεις ακόμη σχεδόν είκοσι λεπτά, είσαι έτοιμος να κάνεις καινούριο ρεκόρ.
Ηλεκτρικός: Ο καθημερινός βιοπαλαιστής στα Βαγόνια του Καρχαρία
Και τώρα πρέπει να ξεκρεμάσεις το λάσο και να βάλεις πλυντήριο. Βουτάς στο βάραθρο του καλαθιού με τ’ άπλυτα και τα πλακώνεις στο μαλακτικό και στο σαπούνι, γιατί θες να μυρίζουνε κι ωραία, χτυπάς ένα δυνατό πρόγραμμα και το μόνο που σου μένει τώρα είναι να την αράξεις στην πολυθρόνα σου, ανάβοντας τσιγάρο, πλήρης, ν’ αδράχνεις τους αόρατους καρπούς της νοικοκυρίας σου, κοιμισμένος και με το ένα μάτι ανοιχτό, λάσο ανά χείρας, σε περίπτωση που το πλυντήριο τέρπεται να την κάνει πηδηχτό απ’ το μπαλκόνι στις 800 στροφές του.
Την άλλη βδομάδα πάλι εδώ θα είμαστε, οπότε απόλαυσε το τώρα που μπορείς.
