Ο πατέρας μου όταν ήμουν 8 ετών αποφάσισε να αγοράσει ένα τροχόσπιτο. Περάσαμε μοναδικά καλοκαίρια αλλά στην εφηβεία μου, όταν έφτασα γύρω στα 15, άρχισα να κουράζομαι, να βαριέμαι και, σε γενική ανάλυση, να κάνω άλλα πράγματα. Ο πατέρας μου έβλεπε μπροστά. «Κάποια στιγμή θα παρακαλάς να έχεις ένα τροχόσπιτο για να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα». Και πολλά ακόμη. Δεν καταλάβαινα τι έβρισκε στα ρεμπέτικα, στα ιστορικά μυθιστορήματα και στο να αντικρίζει την θάλασσα τον χειμώνα. Και όσο περνούν πλέον τα χρόνια, τόσο περισσότερο υιοθετώ τα όσα έκανε.
Είναι ωραίο να διαπιστώνεις μεγαλώνοντας πως είσαι «ο γιος του μπαμπά σου». Μεγαλώνουμε και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσα πράγματα θα αγαπήσουμε γιατί δεν διαθέτουμε την ωριμότητα και τις εμπειρίες της ανάλογης ηλικίας. Όμως υπάρχει κάτι το περίεργο στην διαπίστωση που δέχεσαι. Προηγείται πάντα η διαπίστωση. Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως σου αρέσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα που άρεσαν στον πατέρα σου. Διόρθωση. Δεν σου αρέσουν όλα, αλλά σε όσα σου αρέσουν αγαπάς και εσύ τα ίδια χαρακτηριστικά. Όχι επειδή άρεσαν αποκλειστικά σε εκείνον. Αν είχες ή έχεις έναν πατέρα που σε μεγάλωσε χωρίς να βαριέται να σου μιλάει και να ασχολείται μαζί σου, θα έχεις να θυμάσαι δύο βασικά πράγματα στη συμπεριφορά του. Το πάθος με το οποίο μιλούσε για όλα όσα του άρεσαν και την ατάκα πως κάποια στιγμή, όπου δεν θα το καταλάβεις και εσύ ο ίδιος, θα μιλάς με το ίδιο πάθος και εσύ για όλα όσα σου αρέσουν.
Η αλήθεια είναι πως αν δεν περνούσαμε δύσκολα αυτά τα τελευταία χρόνια, ίσως αυτή η αντίληψη να αργούσε να έρθει. Σε όλους μας συμβαίνει αυτό. Ο Χρήστος για παράδειγμα αναρωτιέται αν είναι ο άντρας που πάντα πίστευε ότι θα γίνει. Ο Κωστής ο Δέδες αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν γιατί βλέπει πως δεν μπορεί να υπάρξει πλάνο. Ο Συρίγος θα γυρίσει να σου πει «Κοίτα, εγώ είμαι πατέρας, δεν έχω την πολυτέλεια της επιλογής». Μέσα από το μυαλό όλων μας ωστόσο, περνάει αυτή η σκέψη του «τι θα έκανε ο πατέρας μου αν ήταν στη θέση μου». Επειδή λοιπόν λίγο η κρίση, λίγο οι δυσκολίες με τα μνημόνια, λίγο ο κορωνοϊός και ό,τι άλλο έρθει, ίσως να μπήκαμε στη διαδικασία θέλοντας και μη να ψάχνουμε την ευτυχία στα απλά πράγματα. Το βλέπω και στον εαυτό μου που βρίσκομαι ήδη στα 36, επειδή ακριβώς δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Έκανα πράγματα που έκανε ο πατέρας μου όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή τύγχανε να αρέσουν και σε μένα. Μέχρι τώρα ωστόσο είχα ανακαλύψει πως πολλά από αυτά δεν τα απολάμβανα. Τα έκανα μηχανικά. Την θάλασσα. Τα βιβλία. Ακόμη και την μουσική με την οποία είχα ενεργή σχέση λόγω μπάντας. Έφτασε κάποια στιγμή που έκανα πράγματα επειδή ήθελα να γίνουν και όχι επειδή ένιωθα την ανάγκη να τα κάνω. Είναι δύο διαφορετικά συναισθήματα. Δεν έχουμε την επιλογή να μην κάνουμε ή όχι με κάποιες στάνταρ υποχρεώσεις, στη δουλειά μας, στους λογαριασμούς, την εφορία κ.ο.κ., αλλά τουλάχιστον έχουμε την επιλογή να κατευθύνουμε εμείς όλα όσα μας εμπνέουν. Και ξέρεις ποια είναι η φυσιολογική εξέλιξη σε όλα όσα αγαπάς; Όσο περνούν τα χρόνια να χτίζεται ένα πάθος μέσα σου για όλα όσα έχεις και ξεχωρίζεις. Για εκείνη την βουτιά στη θάλασσα που πήγαινες με τον πατέρα σου. Για την ιεροτελεστία του να διαβάζεις ένα βιβλίο και όχι για το βιβλίο αυτό καθαυτό. Για την πρωινή αγκαλιά των παιδιών σου όταν ξυπνούν.
Σήμερα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή προσπαθώ να τα θυμίζω όλα αυτά στον εαυτό μου. Πως είναι ευτύχημα πως έχω υιοθετήσει κάποιες συνήθειες και επιλογές του πατέρα μου, αλλά πολύ περισσότερο ότι γνωρίζω τον ρόλο που παίζουν στη ζωή μου διαμορφώνοντάς την. Κάνοντας τη λίγο πιο σημαντική από το κράμα σκόνης και σάρκας που είμαστε πλασμένοι. Όπου
