Να συμφωνήσουμε σε κάτι πριν ξεκινήσουμε να λέμε το οτιδήποτε; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξενέρα από το να επιστρέφεις στο παρακαρισμένο σου αμάξι -από διασκέδαση έξω, μία επίσκεψη σε φιλικό σπίτι κ.ο.κ- και να το βρίσκεις χτυπημένο. Σου χαλάει όλη την διάθεση είτε σου έχουν φάει τον καθρέφτη, είτε σου έχουν φάει την πόρτα. Γιατί απλά κάποιοι ΔΕΝ το έχουν με το τιμόνι.
Ξέρετε όμως τι; Όσα νεύρα και αν έχουμε εκείνη την στιγμή και βρίζουμε θεούς και δαίμονες, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αυτό ωστόσο που προσωπικά δεν καταλαβαίνω στο σωτήριο -λέμε τώρα- έτος 2020, είναι γιατί όταν χτυπάς τον άλλο δεν του αφήνεις ένα @#$! σημείωμα. Είναι Παρασκευή βράδυ και γυρνάω από μπαρ στην Καλλιθέα. Πέρασα σούπερ, γνώρισα γκομενάκι, πήρα τηλέφωνο, όλα κύλησαν μοναδικά. Γυρνάω στο αυτοκίνητο και το βλέπω από μακριά: ο καθρέφτης να κρέμεται. Παθαίνω ένα μικρό σοκ, αλλά από μακριά δεν φαινόταν το βαθούλωμα στην πόρτα του συνοδηγού. Είχε μείνει πάνω η μπογιά του και από το βαθούλωμα, κατάλαβα ότι έπρεπε να είχε πέσει με την μηχανή.
Ωραία ρε φίλε. Συνέβη. Τι σηκώνεσαι και φεύγεις ρε γελοίο υποκείμενο χωρίς να αφήσεις ένα τηλέφωνο; Να πεις «συγνώμη φίλε σε χτύπησα, πάρε με σε αυτόν τον αριθμό να το λύσουμε». Λες και θα σε πάνε μέσα ας πούμε ή θα σε πλακώσουμε στο ξύλο ομαδικά. Πόσο παραπάνω θα πληρώσεις ρε στην ασφάλειά σου; Γιατί έχεις ασφάλεια. Δεν γίνεται πλέον διαφορετικά. Αν δεν το ανανεώσεις η ταρίφα είναι πεντακοσάρικο και έρχεται και μηνυματάκι από την Αστυνομία – σε ένα κολλητό μου τέλος πάντων έτσι είχε συμβεί. Με τις ασφάλειες να ξεκινούν από 60 ευρώ, πρόβλημα σίγουρα δεν έχεις. Γιατί δεν αφήνεις ένα τηλέφωνο ρε φίλε; Γιατί; Να φτιάξουμε και εμείς το αμάξι από τα χρήματα της ασφάλειας και εσύ το μόνο που θα πάθεις θα είναι ένα μικρό πέναλτυ. Γιατί μικρό είναι, δεν θα σου βάλουν να πληρώνεις 100 ευρώ επιπλέον.
Το θέμα όμως -και εδώ όπως σε τόσα άλλα- είναι η νοοτροπία. Γιατί δυστυχώς, ο Έλληνας ως επί το πλείστο είναι μαθημένος στην απάτη και την ‘‘φεύγα’’. Πρώτα δρα και μετά σκέφτεται. Αντί να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας κοιτάζουμε την πάρτη μας χωρίς την παραμικρή ενσυναίσθηση. Ειδικά σε κάτι τέτοιο που εκτός από το γεγονός ότι φταις και πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου, ξεχνάς να δεις το πιο απλό. Μπορεί ο άλλος να μην έχει λεφτά να φτιάξει ούτε τον καθρέφτη του. Να του στερήσεις το όχημά του με μία πολύ μεγαλύτερη ζημιά που θα του φέρει προβλήματα στις μετακινήσεις για την εργασία του. Αλλά ειλικρινά, πόσο δύσκολο είναι να κατέβεις από το αμάξι, να πεις «ναι εγώ φταίω» να αφήσεις ένα τηλέφωνο και να συναντηθείς για μία φιλική δήλωση; Αν αυτό γινόταν κανόνας, θα άλλαζε και η νοοτροπία στους δρόμους καθημερινά.
Αλλά που…
