Όλοι μας έχουμε «ένοχες απολαύσεις». «Guilty pleasures» που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί. Τραγούδια που «κολλάμε» ή σίριαλ ή ταινίες ή συγκεκριμένους συγγραφείς, που ψιλο-ντρεπόμαστε να το πούμε στους φίλους μας και τα βλέπουμε ή τα δαβάζουμε ή τα ακούμε στη ζούλα. Στα κρυφά. Τα απολαμβάνουμε αλλά δεν μπορούμε να το μοιραστούμε με κανέναν. Δεν τολμάμε να το γράψουμε στο Facebook. Διότι είναι η δική μας, η προσωπική μας «ένοχη απόλαυση».
Μια από τις μεγαλύτερες «ένοχες απολαύσεις» του ελληνισμού ολόκληρου, συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Λίγο μετά από τόνους σκορδαλιάς και κοπάδια μπακαλιάρου, λίγο πριν σβήσουμε και πέσουμε σε λήθαργο (λόγω του σκόρδου που ρίχνει την πίεση) ή λίγο αφότου ξυπνήσουμε. Ο «Παπαφλέσσας» είναι εκεί. Με τον αγέρωχο Δημήτρη Παπαμιχαήλ στον ομώνυμο ρόλο. Με Αλεξανδράκη και Ξενίδη και Αντωνόπουλο και Δανδουλάκη και ένα σωρό αξιόλογους ηθοποιούς. Με 12 εκατομμύρια δραχμές κόστος παραγωγής, τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη (η ταινία βγήκε το 1971). Με σκηνικά και κοστούμια που «έσπερναν». Με πλήθος κομπάρσων, εξωτερικά γυρίσματα, την κήρυξη της Επανάστασης στον Μοριά, τη νίκη επί του Δράμαλη στα Δερβενάκια και το θάνατό του στο Μανιάκι το 1825, πολεμώντας τις ορδές του Αιγύπτιου Ιμπραήμ. Πολύ ωραία ως εδώ. Αλλά όπως έγραψα στην αρχή της περιγραφής, πρωταγωνιστής είναι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.
Αν υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν το Δημήτρη Παπαμιχαήλ καλό ηθοποιό ή σπουδαίο Έλληνα ηθοποιό, τους ευχαριστώ που έκαναν τον κόπο να διαβάσουν ως εδώ, αλλά καλύτερα να αλλάξουν σελίδα διότι θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Ενδεχομένως να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θεωρούν την ΑΛίκη Βουγιουκλάκη σπουδαία ηθοποιό, αλλά η Αλίκη δεν είναι το θέμα στη συγκεκριμένη στιγμή. Είναι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Όχι ως καθηγητής Φλωράς ή αυτός-που-ήταν-με-τον-Πίπη-αλλά-δεν-είχε-καταλάβει-ότι-ήταν-γυναίκα, αλλά ο Παπαμιχαήλ ως Παπαφλέσσας: πωρωτικός. Με βροντώδη φωνή. Με επικές ατάκες. Με ρίγος να διαπερνά τις μασχάλες σου σαν ηλετρικό ρεύμα κάθε φορά που βγάζει έναν πύρινο λόγο. Με βλέμμα σταθερό, που ατένιζε το μέλλον. Με πνιχτά γέλια, αν βλέπεις την ταινία με παρέα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πολλά για τους διαλόγους της ταινίας, για τους κομπάρσους, για τις φάτσες, για τις σκηνές μάχης, για τον τρόπο που «πεθαίνουν» οι «καλοί» και οι «κακοί», για την αληθοφάνεια (ποια;;;;) όταν τρέχουν με τα τσαρούχια και τις φουστανέλες. Όλα αυτά όμως είναι φτωχά (ή πολύ πλούσια) μπροστά στην καλλιτεχνική αξία του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Και την Οσκαρική του ερμηνεία ως Παπαφλέσσας, που κάνει τον Χοακίν Φoίνιξ να ντρέπεται για τον τρόπο που ενσάρκωσε τον Τζόνι Κας και τον Γκάρι Όλντμαν να νιαουρίζει ως Ουίνστον Τσόρτσιλ. Σε όλους τους χολιγουντιανούς αστέρες έβαλε τα γυαλιά ο Δημήτρης ο Παπαμιχαήλ, ενσαρκώνοντας τον Παπαφλέσσα πιο πιστά, από τον ίδιο τον Παπαφλέσσα.
Και αυτή την 25η Μαρτίου, θα απολαύσουμε την αγαπημένη μας ένοχη απόλαυση με την ίδια άγρια χαρά που το κάνουμε κάθε χρόνο. Μέχρι που θα σηκωθούμε να χειροκροτήσουμε όταν θα κηρύξει την Επανάσταση, θα φωνάξουμε συνθήματα, θα ανάψουμε καπνογόνα.
