Για πολλούς είναι άλλη μία μέρα του Φεβρουαρίου, για άλλους πάλι είναι η τέλεια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τον όρο «αμερικανιά» και να κράξουν προς κάθε κατεύθυνση. Για τους περισσότερους παρόλα αυτά είναι ένα γεγονός ξεχωριστό. Μία ημέρα που θα πάνε στη δουλειά τους το πρωί, το μεσημέρι θα κοιτάξουν με λαχτάρα το ρολόι και αν τους ήρθε κάποιο μήνυμα στο κινητό, αναμένοντας με ανυπομονησία το βράδυ για να γιορτάσουν με λίγο παραπάνω πάθος τον έρωτα με το ταίρι τους. Με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.
Τη 14η ημέρα του Φεβρουαρίου, ο Άγιος Βαλεντίνος «ξυπνά» τον ερωτισμό σου, σε στέλνει στο κοντινό ανθοπωλείο –ή απλά τηλεφωνείς- για να δημιουργήσεις μια ερωτική σύνθεση για το κορίτσι, προκαλώντας σου παράλληλα ένα υπέροχο συναίσθημα χαράς και γαλήνης στην καθημερινότητά που βιώνεις.
Αυτή τη μέρα λοιπόν όλοι οι ερωτευμένοι αισθάνονται τυχεροί, εκτός από τους ανθοπώληδες. Εκείνοι λοιπόν είναι οι μόνοι –ερωτευμένοι και μη- στον κόσμο που όχι μόμο δεν λατρεύουν τον Άγιο Βαλεντίνο, αλλά ζουν έναν ατέρμονο εφιάλτη. Από τα χαράματα μέχρι και το τέλος της ατελείωτης βάρδιας που τους περιμένει.
Ο Al Capone κάποτε είχε «βάψει» τον Άγιο Βαλεντίνο με αίμα.
Απευθυνθήκαμε λοιπόν στον ανθοπώλη, Παναγιώτη Κωστούρο, ο οποίος με ανατριχίλα μας περιέγραψε τα όσα ζει -και θα ζήσει σε μεθαύριο- κάθε 14/2 στο μαγαζί του και στο δρόμο, περιγράφοντας με τρόμο και λεπτομέρεια ότι τους λόγους που αυτή η μέρα δεν αξίζει ούτε τις εισπράξεις -αν αυτές θα γίνουν-.
Ο Βαλεντίνος ξεκινά στα τέλη Γενάρη
Για κάθε ανθοπώλη, ο «πυρετός του έρωτα» ξεκινά μισό τουλάχιστον μήνα πριν τη επικείμενη ημέρα. Οφείλεις να γνωρίζεις τέλεια τι θα χρειαστείς, από καλάθια, λουλούδια, υφάσματα, αρκουδάκια, σοκολάτες – βασιλιάς της ημέρας είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο- και ό,τι άλλο αναλώσιμο κριθεί απαραίτητο προκειμένου να μην τρέχεις και δεν φτάνεις την Ημέρα της Κρίσης.
Η παρασκευή των συσκευασιών γίνεται μία ημέρα πριν προκειμένου να είναι όλα φρέσκα αν και πάντα σκάνε παραγγελίες της τελευταίας στιγμής – δηλαδή μέσα στη μέρα – οι οποίες φροντίζουν να σου κάνουν το πρόγραμμα άνω κάτω.
Εκείνη τη μέρα βλέπεις δεν σε νοιάζει τόσο η κατασκευή, η οποία είναι μια εύκολη υπόθεση αλλά το να είσαι φερέγγυος στην παράδοση της παραγγελίας του πελάτη. Για παράδειγμα σου λέει ο άλλος στις 10 π.μ. «θέλω μέχρι τις 12 π.μ. να έχει παραδοθεί το λουλούδι στο τάδε σπίτι γιατί μετά η κοπέλα φεύγει» και εσύ πρέπει να προσαρμόσεις όλο σου το πρόγραμμα πάνω σε αυτό.
Το πρώτο δρομολόγιο
Εκείνη τη μέρα ξυπνάς νωρίτερα και από τον κόκορα καθώς οφείλεις να έχεις γεμάτο το πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου, να έχεις ξεκινήσει τις ήδη υπάρχουσες παραγγελίες από τις 7 π.μ. ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν θα υπάρξουν πολλές εμβόλιμες –πάντα υπάρχουν - οι οποίες θα σε βγάλουν πολύ από το δρόμο σου. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάνεις το δρομολόγιο Μεσογείων 12 (το μαγαζί) – Γλυφάδα - Μεσογείων 12 (για νέα παραγγελία) – Βάρη – Κηφισιά.
Στην αρχή λοιπόν η μέρα ξεκινά πολύ θετικά, καθώς σκέφτεσαι πως είναι σαν τη θητεία σου στο στρατό. Απλώς ένα αναγκαίο κακό και ξεκινάς έχοντας τη μουσική διαπασών και τον καφέ αγκαζέ, αλλά σύντομα ανταμώνεις με τη φρίκη και τον κρύο ιδρώτα που σε ζώνει βλέποντας την ώρα να περνά και τα πολλά αμάξια να σου φράζουν το δρόμο. Διότι μπορεί στις 14 του Φλεβάρη να είναι η ημέρα των ερωτευμένων, αλλά όλοι οι δρόμοι λειτουργούν κανονικά. Τρέχεις σαν τον τρελό και ας μην έχεις καν την έγκυο μέσα στο αυτοκίνητο.
Το πρώτο κύμα φρίκης κάνει την παύση του όταν φτάνει πια μεσημέρι και έρχεται η ώρα να επιστρέψεις στο μαγαζί για να κάνεις το απαραίτητο «γέμισμα» φορτίου. Είναι σαν το πρώτο ημίχρονο ένα πράγμα αλλά απλώς παίρνεις δυνάμεις για το δεύτερο μέρος το οποίο είναι το πλέον καθοριστικό. Αλλά εκείνη τη μέρα δεν σ’ αγγίζει τίποτα και κανείς. Τα πάντα στο βωμό της παράδοσης και ας χρειαστεί να φας λίγο παραπάνω βρίσιμο επειδή έκοψες τη μισή κίνηση στη Λεωφόρο Κηφισίας ή επειδή έπρεπε να παραδώσεις ένα μπουκέτο λουλούδια στο Παγκράτι και έχεις μποϊκοτάρει την έξοδο του πάρκινγκ.
Απλά θα ζητήσεις ταπεινά συγνώμη στο τέλος λέγοντας «είμαστε από ανθοπωλείο» ελπίζοντας πως οι κράχτες θα καταλάβουν. Κάποιες φορές αυτό πιάνει, άλλες πάλι όχι.
Μια συνηθισμένη ημέρα το μαγαζί κλείνει στις 10 μ.μ. αλλά στις 14/2 παίρνει μία-μιάμιση ώρα παράταση παραπάνω για χάρη του καταϊδρωμένου άνδρα. Εκείνου που δεν πρόλαβε ή που ξεχάστηκε να θυμηθεί το κορίτσι και για να μην φάει παντόφλα όλοι πρέπει να τον σεβόμαστε. Δεν το κάνεις για τα λεφτά αλλά επειδή δεν αξίζει σε κανέναν η γκρίνια που θα φάει στο σπίτι.
Ο Άγιος Βαλεντίνος δεν είναι μια μέρα εισπράξεων
Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι η 14η ημέρα του Φλεβάρη είναι η μέρα που κάθε ανθοπωλείο περιμένει πως και πως για να αυξήσει τις πωλήσεις του. Αυτό ωστόσο είναι ένα φαινόμενο που το βλέπει απλώς ο πελάτης. Διότι από την πλευρά του ανθοπώλη το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό.
Και τι είπε ο φίλος μας ο Παναγιώτης για αυτό:
«Είναι μία μέρα που αναγκάζεσαι να συμμετέχεις ενώ αν είχες την επιλογή θα προτιμούσες να κοιμηθείς. Διότι οι τιμές στις πρώτες ύλες είναι πιο ακριβές για να αγοράσεις από ότι συνήθως ενώ συγχρόνως δεν μπορείς να πουλήσεις τα προϊόντα σου ακριβότερα. Αν το κάνεις αυτό είσαι καταδικασμένος καθώς χαλάς το όνομά σου. Επομένως δεν είναι απαραίτητο ότι θα βγάλεις κάτι παραπάνω».
Το καλό με τη συγκεκριμένη ημέρα εντοπίζεται στο πόσο ωραίο συναίσθημα είναι να παραδίδεις λουλούδια και να βλέπεις τη χαρά στο πρόσωπο της εκάστοτε γυναίκας ή άντρα (μάλιστα στέλνουν και γυναίκες στους άντρες τους) που τα παραλαμβάνει. Πιάνεις την ομορφιά και τη χαρά στα μάτια τους και σε κάνει έστω και λίγο να ξεχνάς τον «τυφώνα» που περνάς.
Απλά μετά από λίγο κατσουφιάζεις σκεπτόμενος πως η κοπέλα σου είναι η πιο άτυχη της ημέρας. Εκείνη που αν δεν πάει 12 το βράδυ δεν μπορείς να της πάρεις ένα δωράκι και να την πάρεις μια αγκαλιά. Αλλά αυτά έχει το επάγγελμα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε για να μας λυπάσαι αλλά σίγουρα η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν είναι ημέρα χαράς για τα ανθοπωλεία. Και όσο Αλέξης Γεωργούλης και να αισθάνεσαι, τα τυχερά του «Εραστή Δυτικών Προαστίων» είναι κομματάκι δύσκολο να συμβούν.
