Ο Γιώργος Μαυρίδης είναι tattoo artist (τατουαζάς δηλαδή) από τη Θεσσαλονίκη που κατάφερε να κάνει ένα πολύ καλό όνομα στην πιάτσα με τη δουλειά του. Ο ίδιος δηλώνει πως είχε δύσκολη εφηβική ηλικία και πως κατάφερε να ζει από την τέχνη του, αφού πρώτα έκανε ένα κάρο άσχετες δουλειές.
Είναι αυτοδημιούργητος με άλλα λόγια και δεν έχω κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω. Στην Ελλάδα τον μάθαμε όλοι ως παρουσιαστή του «ταξιδιωτικόυ» World Party –λογικό αφού το «γυαλί» σε κάνει γνωστό σε χρόνο dt. Σίγουρα δεν είναι κανένα αθώο παιδάκι, άβγαλτο που δεν καταλαβαίνει πως παίζεται το «παιχνίδι». Περπατημένος είναι.
Χθες, λοιπόν, ο Μαυρίδης κατάφερε να κάνει μια μεγαλειώδη viral-ια στα social media.
Είπε ο αθεόφοβος να πουλήσει χίπικο “peace, love and understanding” την Τσικνοπέμπτη. Σίγουρο click-bait δηλαδή! Αν το έκανε ως προσωπικό διαφημιστικό τρικ, τότε του βάζουμε άριστα-δέκα. Σε κάθε άλλη περίπτωση όμως μου φαίνεται απίθανο, μιας και δεν είναι άσχετος από αυτά, να μην ήξερε ότι θα γίνει «γλέντι» κάτω από το σχόλιο. Τι περίμενες φίλε Γιώργο; Ότι δεν θα φαγωθούν από κάτω οι παραδοσιακοί Έλληνες κρεατοφάγοι με τους new age vegetarians; Την Τσικνοπέμπτη;
Δηλαδή τι; Νόμιζες ότι δεν; ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ! Τα κοινωνικά δίκτυα το ξέρουμε όλοι διψάνε για αίμα.
Όταν ρίχνεις σάρκα στα «θηρία», δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μετά γκρινιάζεις ότι τσίμπησαν το δόλωμα. Διότι το σχόλιο κατέβηκε αφού πρώτα είχε γίνει ο χαμούλης. Αφού πρώτα είχε σκυλοφαγωθεί κόσμος. Εάν, φίλε Γιώργο, πίστευες βαθιά την «ακτιβιστική σου δήλωση» ενάντια στο «αιματηρό και κατάπτυστο» έθιμο του τσικνίσματος, ας το άφηνες εκεί. Ας πάλευες με τους «αγανακτισμένους». Ας το άφηνες πάνω και ας μην το κατέβαζες.
Ο Γιώργος Μαυρίδης τους τελευταίους πολλούς μήνες βγάζει προς τα έξω ένα προφίλ του «περπατημένου σε εναλλακτικά μονοπάτια». Μέχρι εδώ καλά, στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι. Κάνει όμως τα αδύνατα δυνατά για να το υπενθυμίσει κάθε ευκαιρία. Με επιμονή, σχεδόν φανατικά.
Λες και δεν είναι έμπειρος επαγγελματίας αλλά ένας έφηβος ο οποίος τα έχει βάλει με τους καθηγητές του και θέλει να τους αποδείξει πόσο λάθος είναι, πόσο συντηρητικοί, πόσο πίσω έχουν μείνει, ενώ εκείνος «ο επαναστάτης (με ή) χωρίς αιτία» είναι τόσο «προχώ» που θα μας ανοίξει τα μάτια.
Δε ζούμε όμως στην εποχή του 50’ που τατουάζ είχανε μόνο οι φυλακόβιοι και οι ναυτικοί –ή ο μεγάλος ποιητής, Νίκος Καββαδίας, που είχε φάει τις θάλασσες με το κουτάλι. Τώρα πια τατουάζ έχει ο κάθε πιτσιρικάς. Δεν ζούμε σε εποχές που ωραία τυπάκια σαν τον Μαυρίδη, τα κάνανε όλα από την καλή τους την καρδιά, για να δεχόμαστε αμάσητα όλον αυτόν τον ασταμάτητο διδακτισμό.
Ο διδακτισμός δεν παλεύεται. Χορτάσαμε από «δασκάλους», «καθηγητάδες» και «μετά Χριστόν προφήτες» τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειαζόμαστε άλλους. Ας καλμάρουμε λίγο, ας πούμε ”play it again Sam” και ας τα πάρουμε τα πράγματα ξανά από την αρχή. Πιο χαλαρά, πιο απλά, πιο ήρεμα, άλλωστε δε τα καταφέραμε και τόσο καλά όσο ήμασταν στα κάγκελα. Έτσι δεν είναι φίλε Γιώργο Μαυρίδη; Ή μήπως έχουμε καταλάβει κάτι λάθος; Και εσύ μπορείς να μας το εξηγήσεις καλύτερα;
