Λίβανος: Eδώ και μέρες, ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους. Εκεί διαμαρτύρεται, εκεί τρώει, εκεί κοιμάται και από εκεί φωνάζει το κεντρικό σύνθημα που δεν είναι άλλο από «επανάσταση, επανάσταση». Αφορμή του ξεσηκωμού στάθηκαν –δικαιολογημένα- οι δασικές πυρκαγιές τις οποίες οι αρχές, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν έγκαιρα. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση αποφάσισε να φορολογήσει μια γνωστή κινητή τηλεφωνία που χρησιμοποιείται σχεδόν από όλους τους Λιβανέζους. H ανισότητα στη διανομή του πλούτου που προϋπήρχε, όπως επίσης και η διαφθορά στη χώρα της Μέσης Ανατολής, έβγαλαν τους πολίτες στο δρόμο.
Χιλή: Ο συντηρητικός πρόεδρος και ένας από τους πέντε πιο πλούσιους ανθρώπους στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, Σεμπαστιάν Πινιέρα, ανακοίνωσε πως θα αυξήσει την τιμή του εισιτηρίου στο μετρό και στο λεωφορείο. Οι φοιτητές εξοργίζονται. Ανακαλεί το μέτρο, πιστεύοντας πως έτσι θα ηρεμήσει την αντιδραστική τους συμπεριφορά. Έκανε λάθος. Όπως είπαν και οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι, δεν βγήκαν στους δρόμους για την αύξηση των 30 πέσος στο εισιτήριο αλλά για τα 30 χρόνια κακής πολιτικής ενάντια στη μικρομεσαία τάξη. Το αποτέλεσμα; Ένα εκατομμύριο κόσμος διαδήλωσε και τουλάχιστον 19 άνθρωποι είναι νεκροί.
Χονγκ Κονγκ: Ένα νομοσχέδιο, το οποίο θα επέτρεπε την έκδοση υπόπτων στην ηπειρωτική Κίνα, ήταν αυτό που έβγαλε τους πρώτους διαδηλωτές στους δρόμους. Η άγρια καταστολή από τις αστυνομικές αρχές στις αρχικές ειρηνικές κινητοποιήσεις, έριξαν λάδι στη φωτιά. Εδώ και περίπου τέσσερις μήνες, η κόντρα των διαδηλωτών με τους αστυνομικούς συνεχίζεται. «Η αστυνομία προειδοποιεί όλους τους ταραξίες να σταματήσουν αμέσως όλες τις παράνομες πράξεις», την ώρα που οι μολότοφ πέφτουν στους δρόμους.
Γιατί και στις τρεις περιπτώσεις βλέπουμε ανθρώπους να διαδηλώνουν φορώντας είτε τη μάσκα του Τζόκερ είτε αντιγράφοντας το μακιγιάρισμά του;
Η απάντηση, όσο απλή και αν μοιάζει, είναι συγχρόνως και αρκετά σύνθετη. Προφανώς και υπάρχει ταύτιση μεταξύ των δύο πλευρών. Ο Χοακίν Φοίνιξ με τον Τζόκερ του, ανέδειξε την περιθωριοποιημένη πλευρά του χαρακτήρα του και με αυτό τον τρόπο, καταλάβαμε πως δεν είναι μόνος αλλά έχει πίσω του μια ολόκληρη κοινωνία. Στην ταινία, βλέπουμε τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους του Γκόθαμ να ταυτίζονται με τον φρενοβλαβή κλόουν γιατί, ως γνωστόν, «είμαστε όλοι κλόουν».
Τα άτομα του περιθωρίου, ανήκουν –συνήθως- στην μικρομεσαία τάξη και τα άτομα που διαδηλώνουν και στις τρεις προαναφερθείσες χώρες, δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο Τζόκερ τόνισε επίσης τη σημασία του να κερδίζουν οι αδύναμοι τους δυνατούς. Τα βάζει με τον κρατικό μηχανισμό και τα άτομα που είτε τον περιβάλλουν είτε αποτελούν μέρος του, όπως ο Τόμας Γουέιν. Το Γκόθαμ είναι ο Λίβανος, η Χιλή και το Χονγκ Κονγκ και οι καταπιεσμένοι και οι αδικημένοι οι πολίτες των χωρών αυτών. Η φιλελεύθερη ελίτ, η αφρόκρεμα, τα βάζει με τους σκληρά εργαζόμενους ή και το αντίθετο. Όσο συμβαίνει αυτό, θα βλέπουμε περισσότερους Τζόκερ και Γκάι Φωκς στους δρόμους.
