Από το πουθενά, προέκυψε μια διαφωνία μεταξύ του Jorge και του Franklin. Δεν ήταν αφορμή για να πιαστούν στα χέρια, ήταν απλά μία παρατήρηση του ενός προς στον άλλον. Ο πρώτος πίστευε πως είδε μια λευκή πεταλούδα, ο δεύτερος, επέμενε πως ήταν απλά ένα λευκό πέτρωμα που έπεσε. Πώς να φτάσει σε αυτό το βάθος μια πεταλούδα; Τελικά, ήταν απλά ένα σημάδι, τουλάχιστον για αυτούς που πιστεύουν σε αυτά. Μετά από σχεδόν 20 μέτρα από την λευκή πέτρα που έγινε ο λόγος της διαφωνίας τους, πραγματοποιήθηκε μια τεράστια έκρηξη και οι σήραγγες γέμισαν με σύννεφα σκόνης. Ο ήχος έμοιαζε με ουρανοξύστη που καταρρέει. Αυτό ήταν απλά ένα μέρος της τεράστιας καταστροφής και η αρχή μιας σκοτεινής ιστορίας.
Το ορυχείο βρισκόταν στη ζωή για 100 χρόνια, αν και για τη λειτουργία του, μάλλον χρειάστηκαν να καταπατηθούν πολλοί νόμοι και οι διάφοροι φάκελοι που τόνιζαν την επικινδυνότητά του, να μπουν στα συρτάρια. Οι 33 άντρες θα είναι για 69 μέρες, όσο κράτησε και ο εγκλωβισμός τους, το πρώτο θέμα συζήτησης σε ολόκληρο τον κόσμο. Είχαν αποκτήσει πια το στάτους του ήρωα. Το στόρι της υπόθεσης, παρά ήταν καλό για να περάσει απαρατήρητο και το σημαντικότερο, ήταν πως όλοι ήταν ζωντανοί για να το πουν με κάθε λεπτομέρεια.
Η πρώτη εκτίμηση, ήταν πως το σύστημα ηλεκτροδότησης και επικοινωνίας δεν λειτουργούσαν. Όλοι πίστευαν πως η διάσωσή τους ήταν θέμα ωρών. Έκαναν λάθος. Και οι 33 πήγαν ένα δωμάτιο ασφαλείας, για να βρουν φαγητό. Εκεί θα βρουν μία κονσέρβα με σολομό, μία κονσέρβα με ροδάκινα, μια κονσέρβα με φασόλια και 18 με τόνο. Επίσης, θα βρουν αρκετό γάλα, μεγάλο μέρος του, όμως, είχε λήξει. Το λιτό τους γεύμα, θα περιελάμβανε και μπισκότα, βρήκαν 93 πακέτα από αυτά. Οι περισσότεροι, όσο περνούσαν οι μέρες, θα τρέφονταν ακόμα και με ληγμένα φάρμακα.
Αν σε ένα πράγμα στάθηκαν τυχεροί, αυτό θα ήταν η ευκολία στην εύρεση του νερού. Για την ακρίβεια, είχαν αρκετό λόγω των μηχανημάτων που βρίσκονταν στο ορυχείο, το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν πως εκείνο ήταν… σχεδόν πόσιμο. Πάνω από τη γη, προσπαθούσαν να βρουν ένα σχέδιο διάσωσης. Η κατάσταση ήταν δύσκολη και από το πουθενά, μία λάθος κίνηση, μπορούσε να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή. Τα χιλιανά media, τους έδιναν μονάχα 2% πιθανότητες για να γλιτώσουν από τη σκονισμένη τρύπα του θανάτου. Μετά από 17 ημέρες, επιτέλους είδαν για πρώτη φορά τη μύτη από ένα τρυπάνι. Γράφουν ένα σημείωμα και όταν αυτό φτάνει πίσω στην επιφάνεια, θα γίνει γνωστό πως όλοι είναι ζωντανοί. Επιτέλους, θα είχαν φαγητό, καθαρό νερό αλλά και επικοινωνία με τους δικούς τους.
Η διάσωσή τους θα ήταν πιο περίπλοκη από ένα απλό πέρασμα με τρυπάνι. Έπρεπε να γίνει ξανά μια τρύπα σε άλλο σημείο, κατά πολύ μεγαλύτερη ώστε εκεί να περάσει μια κατασκευή που έμοιαζε με κάψουλα και που θα μετέφερε έναν έναν τους μεταλλωρύχους από το σκοτάδι, στο φως της κανονικής ζωής. Αυτό θα γίνει στις 12 Οκτωβρίου. Ο Florencio Avalos, θα είναι ο πρώτος που θα βγει πανηγυρικά στην επιφάνεια και μέσα σε 24 ώρες, θα έχουν όλοι αγκαλιάσει τις οικογένειές τους. Το μαρτύριο που είχε διάρκεια 69 ολόκληρες μέρες, έφτασε και επίσημα στο τέλος του στις 13 Οκτωβρίου 2010. Μέχρι και σήμερα, παρά τη δημοσιότητα και τα χρήματα που κέρδισαν ύστερα από αυτή τη σκληρή δοκιμασία επιβίωσης, οι περισσότεροι ξυπνούν μέσα στη νύχτα και ψάχνουν για το κράνος τους.
