«Στο σχολείο μάθαμε για την εποχή του λίθου, του χαλκού και του σιδήρου –αυτή η εποχή θα είναι γνωστή ως αυτή του πλαστικού. Είναι τρομακτικό το γεγονός πως θα θυμούνται τις γενιές μας για το λόγο αυτό». Κανένα άδικο και καμία υπερβολή δεν βρίσκει κανείς στα λόγια της Jennifer Brandon, επικεφαλής της έρευνας του πανεπιστημίου ωκεανογραφίας του San Diego της Καλιφόρνια για το μέλλον μας και την σκληρή, πλαστική πραγματικότητα.
Στη συνέχεια μίλησε για το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε προκαλέσει στο βυθό της θάλασσας και τους οργανισμούς που ζουν εκεί. «Είναι κακό για τα ζώα που ζουν στον βυθό του ωκεανού, τα οστρακοειδή, τους κοραλλιογενείς ύφαλους». Η πηγή αυτού του προβλήματος, πολλές φορές δεν είναι καν ορατή. Τα φτωχά μας μάτια είναι ανίκανα να εντοπίσουν τις ίνες μικροπλαστικού. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι μόνο τα μπουκάλια ή οι σακούλες που κολυμπούν αδιάφορα στα κύματα.
Το περισσότερο πλαστικό συλλέγεται από τα συνθετικά υφάσματα, από τα αγαπημένα μας ρούχα δηλαδή και ύστερα αυτό καταλήγει στις θάλασσες μέσω του νερού που χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση. Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Science Advances, έδειξε πως από τη δεκαετία του 1940, οι ποσότητες μικροπλαστικού στις αδιάλυτες ουσίες διπλασιάζεται κάθε 15 χρόνια. Γνωρίζεις ποια είναι η ποσότητα που «αποβάλλεται» από τα ρούχα σε μια απλή πλύση; 700,000 ίνες μικροπλαστικού ελευθερώνονται καθώς το πλυντήριό σου «μουγκρίζει» και καθαρίζει το πουκάμισο που θα φορέσεις στη αυριανή σου παρουσίαση.
Αν πιστεύεις πως το πρόβλημα βρίσκεται μόνο στις θάλασσες που κάνεις τις βουτιές σου, κάνει λάθος. Στις κορυφές των ψηλών και ανίκητων βουνών, ακόμα και στον Αρκτικό αέρα, βρίσκονται ποσότητες μικροπλαστικού. Η ρύπανση του περιβάλλοντος, με λίγα λόγια, είναι γενική και δεν αφορά αποκλειστικά τους ωκεανούς. Ακόμα και η τροφή μας, περιέχει πλέον πλαστικό. Είμαστε οι Πλαστικοί Άνθρωποι.
