Τον λένε Χρήστο Μπάρκα. Τον μάθαμε όλοι ως «Κρατς». Γι’ αυτόν εδώ το λόγο:
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες – δεκάδες Κρατσοmemes:
Γελάσαμε, διασκεδάσαμε, βάλαμε όλη μας τη δημιουργικότητα, περάσαμε καλά. Πολύ ωραία. Και κάπου στο βάθος του μυαλού μας, ο Χρήστος ο «Κρατς», καταχωρήθηκε ως ένας συμπαθής καλτ τύπος, ένα παιδί χαμηλών τόνων και παράλληλα χαμηλής δυναμικής, που θα φτιάξει εκεί πέρα μερικά πιάτα και στη συνέχεια θα πάει στα Γιάννενα, αφήνοντας πίσω του μερικές ωραίες ιστορίες που μας έκαναν να γελάσουμε.
Αμ δε...
Όσο κυλούν τα επεισόδια του Master Chef, τόσο ανεβαίνει στην εκτίμηση του τηλεοπτικού κοινού ο Χρήστος – κυρίως όμως ανεβαίνει στην εκτίμηση των κριτών. Την ώρα που το ξεκατίνιασμα έχει αρχίσει για τα καλά, οι μισοί λοξοκοιτάζουν τους άλλους μισούς και λένε απίστευτες κακίες όταν στέκονται μόνοι τους μπροστά στην κάμερα, ο Χρήστος απέχει από κάθε είδους «κατινάζ». Σε ένα ρεσιτάλ ρουφιανιάς, πισώπλατων μαχαιρωμάτων και στρατηγικής, με τους «Κύπριους αδελφούς» Χαράλαμπο και Κωνσταντίνα να έχουν φτιάξει ένα μικρό «αντιστασιακό μπλοκ», την 40χρονΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ «Αμαλιάδα» να κάνει την ανήξερη ότι θα μπορούσε να βγάλει προτεινόμενο τον εαυτό της αλλά όταν την ρώτησαν αν ήθελε να αλλάξει την απόφασή της να κάνει «κοκοκό», τη Σπυριδούλα να κάνει κομπλιμέντα ακόμα και στα αρσενικά μάτια της κουζίνας και την Ασημίνα να την κοιτάζουν τα αρσενικά με τον ίδιο πόθο που τα μανιτάρια κοιτάζουν τη κρέμα γάλακτος, ο Χρήστος απλά κάνει τη δουλειά του. Μαγειρεύει, ξεκοκαλίζει, δημιουργεί. Σαν ρομπότ.
Συγκεντρωμένος απόλυτα στη δουλειά του, σαν να μην τον αγγίζει τίποτα – αισθάνεσαι ότι αν γίνει σεισμός 8 Ρίχτερ και πέσει το μισό πλατό, εκείνος θα περιμένει καρτερικά τη χύτρα του να τελειώσει τη δουλειά, θα βγάλει πιάτο μέσα από τα συντρίμμια, θα το ακουμπήσει εκεί όπου κανονικά θα στέκονταν οι κριτές και μετά θα βγει έξω.
May the Krats be with you!
Σε όλα αυτά τα χρόνια που βλέπουμε reality/διαγωνισμούς κάθε είδους, έχουμε δει κάθε καρυδιάς καρύδι και κάθε είδους χαρακτήρες και συμπεριφορές. Ο Χρήστος ο Μπάρκας, ο αγαπημένος «Κρατς», δείχνει από τους πιο γνήσιους, αυθεντικούς, καλοσυνάτους και αγαθούς ανθρώπους – το «αγαθός», με την καλή έννοια, ως αγνή ψυχή. Κοκκινίζει όταν του λένε καλά λόγια, χαμηλώνει το βλέμμα, τεντώνει τα μηνίγγια στο πρόσωπό του, χαμογελάει αμήχανα. Και συνεχίσει να μαγειρεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να είναι κάθε φορά το πιάτο που φτιάχνει το τελευταίο του πιάτο στο διαγωνισμό. Βάζει φαντασία και δημιουργικότητα στα πιάτα του, ψάχνει και ψάχνεται, στύβει το μυαλό του να σκεφτεί κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Και μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει περίφημα – όπως μαρτυρούν οι ατομικές του ασυλίες.
Ο Χρήστος δεν ενοχλεί κανέναν ώστε να μην τον ενοχλεί και κανένας, στέκεται μακριά από «κλίκες», παρεάκια και κους – κους, έχει κερδίσει το σεβασμό των συμπαικτών του (θα φανεί ανάγλυφα πιστεύω όταν θα τον διαλέγουν πρώτο – πρώτο στις ομαδικές διαδικασίες και θα τον χρίζουν υπαρχηγό αν δεν είναι αυτός ο αρχηγός της μιας ομάδας), αλλά είναι μοιραίο, νομοτελειακό θα έλεγα, ότι όσο προχωράει ο διαγωνισμός, θα κοιτάξουν να τον «χτυπήσουν». Να του «χαλάσουν» το μυαλό. Να τον βάλουν σε κουτσομπολιά και ίντριγκες. Ότι κάτι είπε κάποιος γι’ αυτόν, ότι κάτι συνέβη στο σπίτι, στην ομαδική, στην «εκδρομή». Διότι όσο προχωράει το παιχνίδι, τόσο οι «φιλίες» και οι συνεργασίες θα χαλάνε, τόσο το «άθλημα» από ομαδικό θα γίνεται ατομικό και ο καθένας θα κοιτάξει την πάρτη του, την επιβίωσή του, την προβολή του, τη νίκη και τα χρήματα.
Όλοι εμείς οι χιλιάδες πιστοί οπαδοί του, οι φανς του «Κρατς», θα συνεχίσουμε να τον στηρίζουμε και να τον εμψυχώνουμε. Με την ελπίδα και την προσδοκία να συνεχίσει να είναι το ίδιο καλό, σεμνό και ντροπαλό παιδί, που έχει πάει εκεί για να κάνει αυτό που κανονικά θα έπρεπε να πηγαίνουν για να κάνουν όλοι όσοι συμμετέχουν σε ένα μαγειρικό reality: να μαγειρεύουν, να βελτιώνονται, να μαθαίνουν πράγματα, τεχνικές, κόλπα, συνταγές. Πέρα και μακριά απ’ ό,τι θυμίζει «reality», στρατηγική, «ομάδες» και πόλεμο χαρακωμάτων.
