Στο ημίχρονο του Ολυμπιακός – ΑΕΚ, ο Πέδρο Μαρτίνς έψαχνε αν έχει βραδινή πτήση για Πορτογαλία. Στο τέλος του αγώνα εξασφάλισε θέση business class για το ταξίδι στο Κίεβο. Μετά το τέλος του αγώνα ο Βαγγέλης Μαρινάκης αγκάλιασε τον Πέδρο Μαρτίνς και τον συνεχάρη για τη νίκη. Στο ημίχρονο πάλι θα μπορούσε να τον είχε αγκαλιάσει, αλλά όπως «αγκαλιάζει» ο βόας το θήραμά του… Στο πρώτο ημίχρονο ο Κώστας Φορτούνης ήταν ο πιο υπερεκτιμημένος Έλληνας παίκτης, «λίγος» για να φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού και να είναι ο ηγέτης της ομάδας. Στο τελευταίο σφύριγμα ο Κώστας Φορτούνης ήταν ο πιο ταλαντούχος της γενιάς του και ο ηγέτης της ομάδας. Στο ημίχρονο θα μπορούσε να ακούγεται (αν δεν ακούστηκε κάπου) το «βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από δω». Στο τέλος υπήρξε ντελίριο και αποθέωση.
Στο ημίχρονο ο Μανόλο Χιμένεθ ήταν «Στρατηγός» και «Αναμορφωτής», που «παρέλαβε μια ομάδα διαλυμένη από τον Ουζουνίδη και τη μεταμόρφωσε προς το καλύτερο». Στο τέλος του αγώνα ήταν «μια από τα ίδια» με τον προκάτοχό του. Στο 45’ ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν ο «Τίγραρος, που τους κάνει πλάκα χωρίς να ξοδεύει τζάμπα τα λεφτά του» και στο 90+ ήταν ο «Καβούριας, που άφησε την ομάδα ανοχύρωτη και γυμνή». Και πάει λέγοντας…
Πολλά άλλαξαν από το 45ο μέχρι το 90ο λεπτό – εκτός από την ακαταλληλότητα ή ανεπάρκεια ή έλλειψη συγκέντρωσης ή απροσεξία συγκεκριμένων παικτών: ο Βούκοβιτς και ο Σισέ από τη μια δεν έγιναν «παιχταράδες» επειδή κέρδισε ο Ολυμπιακός, ο Τσόσιτς από την άλλη ήταν πηγή κινδύνων και «γκελαδόρ» ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο που κέρδιζε η ομάδα του. Το μόνο που δεν άλλαξε, είναι μια βασική αρχή του ποδοσφαίρου: ότι το παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά. Ούτε 45, ούτε 60, ούτε 75. Κρατάει 90 για κάποιο λόγο: για να αποδεικνύουν οι ομάδες μέσα σε 90 αγωνιστικά λεπτά ποια είναι η καλύτερη, ποια αντέχει περισσότερο, ποια έχει καλύτερη φυσική κατάσταση, πλάνο, θέληση και ατομικό ταλέντο, ποια έχει προπονητή που μπορεί να παρέμβει ουσιαστικά στο παιχνίδι και να το αλλάξει προς το καλύτερο και ποια απλά «σπρώχνει» το χρόνο και κοιτάζει το ρολόι, περιμένοντας το τελευταίο σφύριγμα.
Αν το ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης» διαρκούσε 45 λεπτά, στον Ολυμπιακό θα είχαμε κοσμοϊστορικές αλλαγές: «επίσκεψη» του Βαγγέλη Μαρινάκη στα αποδυτήρια όπου θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε, υπηρεσιακό προπονητή (a.k.a. Τάκη Λεμονή) από το βράδυ της Κυριακής για να πάει η ομάδα στο Κίεβο, ίσως και καμιά διακοπή συμβολαίου για να περάσει μήνυμα και στους υπόλοιπους, πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες και sites για «Ντροπή» κι «Όποιος δεν μπορεί να σηκωθεί να φύγει», πεσίματα και αγανάκτηση. Κι από την άλλη θα είχαμε «υποδοχή ηρώων» στην αποστολή της ΑΕΚ και «Πρόεδρε κράτα τον Πόνσε για πάντα» και «Κλωναρίδαρος» και «γεια σου ρε αρχηγάρα Μάνταλε!» Μια που το ματς όμως διήρκησε 90 λεπτά, είχαμε πλήρη ανατροπή σκηνικού, πολύ απλά διότι ο Ολυμπιακός πάτησε το γκάζι και δεν ξανακοίταξε πίσω ούτε δευτερόλεπτο.
Από το 46ο λεπτό, είδαμε έναν Ολυμπιακό που απουσίαζε σε όλο το πρώτο ημίχρονο, τότε που δεν μπορούσε ούτε να αλλάξει δυο πάσες στα πέντε μέτρα. Είδαμε παίκτες που μάτι που άστραφτε, είδαμε πίστη για τη νίκη, έναν Φορτούνη που πήρε την ομάδα στην πλάτη του και έναν Μαρτίνς που άλλαξε και πρόσωπα και πράγματα. Στο χορτάρι τίποτα δεν φανέρωνε ότι η ομάδα με τα κόκκινα είχε παίξει έναν απαιτητικό και επίπονο ευρωπαϊκό αγώνα 48 ώρες νωρίτερα με την ίδια ακριβώς αρχική 11άδα μάλιστα και η ομάδα με τα κίτρινα είχε το περιθώριο να ξεκουραστεί μια ολόκληρη εβδομάδα. Είδαμε τον Ολυμπιακό που βλέπουμε στο μεγαλύτερο κομμάτι της χρονιάς, που παράγει φάσεις, που έχει ταχύτητα και στη σκέψη και στη δημιουργία, που κάνει πολλές τελικές – και αυτή τη φορά οι τελικές έγιναν γκολ και δεν έμειναν μισοτελειωμένη υπόθεση. Και από την άλλη πλευρά είδαμε μια ΑΕΚ φοβισμένη, «ψαρωμένη», άδεια από ενέργεια και ιδέες, που φάνηκε ανήμπορη να αντιδράσει όταν ισοφαρίστηκε και κυριολεκτικά «διαλύθηκε» όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ.
Μπορεί ο καθένας να σταθεί στο Φορτούνη, τον Ποντένσε, το Χασάν ή όπου αλλού θέλει – για μένα δυο είναι οι «στιγμές» του ντέρμπι: η πρώτη, ο τραυματισμός του Λάζαρου και ο τρόπος που στάθηκαν γύρω του συμπαίκτες και «αντίπαλοι»: ήταν μια στιγμή ανθρωπιάς και ποδοσφαιρικής αλληλεγγύης, απέναντι σε έναν παίκτη που μπορεί να έπαθε χοντρή ζημιά (μακάρι να μην είναι τίποτα το σοβαρό), από παίκτες που έπαιζαν δίπλα του μέχρι πέρυσι, δυο εκ των οποίων έχουν περάσει πρόσφατα το «Γολγοθά» ενός σοβαρού τραυματισμού, όπως είναι ο Μάνταλος και ο Μπακάκης. Η δεύτερη, είναι η διπλή απόκρουση του Σα στο πρώτο ημίχρονο, στα δυο σουτ του Μάνταλου: αν εκεί ο Σα δεν είχε κρατήσει το 0-1 και η ΑΕΚ έβαζε δεύτερο γκολ, πιθανότατα θα μιλούσαμε για ένα άλλο ματς με άλλη έκβαση και άλλη κατάληξη (αυτήν με τις «κοσμοϊστορικές αλλαγές» που λέγαμε και παραπάνω). Ο Πορτογάλος κίπερ δεν πήρε τον τίτλο του MVP, ούτε τη μερίδα του λέοντος στα χειροκροτήματα, πολλοί μπορεί να του χρεώνουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης στο γκολ της ΑΕΚ, οι προβολείς έπεσαν και πέφτουν πάνω σε άλλους πρωταγωνιστές. Εγώ λέω ότι ο Σα, είναι ο βασικός λόγος που έμεινε μέσα στο παιχνίδι ο Ολυμπιακός με ένα σκορ εύθραυστο αλλά διαχειρίσιμο, με μπόλικη γκρίνια αλλά όχι σεισμικές δονήσεις, με φωνές αλλά όχι «τσουνάμι οργής». Για να επιβεβαιωθεί κι αυτό που λένε για τις ομάδες που ξεκινάνε από τον τερματοφύλακα και πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει μια επέμβαση, ακόμα και σε ένα παιχνίδι που έληξε με 4-1.
