Την Τετάρτη το βράδυ, η 53χρονη καθαρίστρια από το Βόλο, που είχε κάνει το ειδεχθές έγκλημα να πλαστογραφήσει το απολυτήριο δημοτικού και να αντικαταστήσει την «Πέμπτη Δημοτικού» με την «Έκτη Δημοτικού» για να μπορέσει να εργαστεί ως καθαρίστρια και να ζήσει τα παιδιά της και τον ανάπηρο σύζυγό της, έδωσε συνέντευξη στην Ελεονώρα Μελέτη και την (εξαιρετική) εκπομπή «Μετά τα Μεσάνυχτα». Εκεί μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, το ορφανοτροφείο, τις δυσκολίες της ζωής από την παιδική της ηλικία, το λάθος που έκανε (και το παραδέχθηκε από την πρώτη στιγμή), τα 15 χρόνια που «έφαγε» πρωτοδίκως και τα 10 χρόνια που την καταδίκασε το Εφετείο.
Αυτό που συγκλονίζει κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι οι 23 ημέρες που έμεινε στη φυλακή: τη στιγμή που τόσοι άλλοι «επώνυμοι» και «επιφανείς» συμπολίτες μας, για πολύ σοβαρά αδικήματα δεν περνάνε μέρα στη «μπουζού» ή βγαίνουν «λόγω προβλημάτων υγείας» και στα καπάκια κάνουν βόλτες στη Μύκονο, τα χιονοδρομικά κέντρα, τα μπουζούκια ή καπνίζουν πούρα που χρειάστηκαν πέντε νεαρές Κουβανές για να στρίψουν, που κοτζάμ διοικητές πλαστογράφησαν τέσσερα πτυχία και «χάρισαν» το κυλικείο σε «δικά μας παιδιά», η «εγκληματίας καθαρίστρια», που δούλεψε τον (πενιχρό) μισθό της μέχρι τελευταίου σεντ και δεν πληρωνόταν για να ξύνεται, που πήγαινε κάθε μέρα στην εργασία της και δεν άραζε σπίτι της, έμεινε 23 ημέρες στη φυλακή.
Η συνέχεια της παράνοιας
Βγήκε τελικά η γυναίκα και αποκαταστάθηκε η αδικία αυτή – έστω και με χρονοκαθυστέρηση, επικράτησε η λογική και πρυτάνευσε η ανθρωπιά. Κι εκεί που λες «πάει, τελειώσαμε μ’ αυτό και πάμε παρακάτω», βγαίνει την ακριβώς επόμενη μέρα μια ακόμα υπόθεση ανάλογης «υφής»: μια μητέρα 13 (!) παιδιών από την Πρέβεζα, καταδικάστηκε από το Εφετείο σε 8 χρόνια φυλάκιση, διότι φέρεται να πλαστογράφησε το απολυτήριο Δημοτικού και να έβαλε σαν έτος αποφοίτησης το 1980 και όχι το 1981. Τα αδικήματα είναι: «πλαστογραφία με χρήση» και «ψευδής υπεύθυνη δήλωση με σκοπό το κέρδος». Κέρδος είπατε; Η γυναίκα φέρεται να προσκόμισε το απολυτήριο, προκειμένου να καταλάβει θέση κατώτερου ή κατώτατου προσωπικού στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων, μιλάμε για τόσο «κέρδος»…
Έχει και «καλύτερο»: η γυναίκα δικάστηκε ερήμην, παρότι είχε ζητήσει αναβολή, διότι αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας, είχε προσκομίσει ιατρική γνωμάτευση και βεβαίωση ότι της είχε τοποθετηθεί απινιδωτής. Αλλά όχι. Θα πληρώσεις κυρία μου, με 8 χρόνια φυλακή. Ας πρόσεχες. Ας μην έκανες 13 παιδιά. Ας μην άλλαζες κατά έναν χρόνο την ημερομηνία στο απολυτήριο. Κι ας τα δούλεψε κι εκείνη τα χρήματα που έπαιρνε. Ας μην «λούφαρε» ούτε μια μέρα. Ας μην είχε παράπονο κανένας προϊστάμενός της από την ίδια ή τον εργασιακό της ζήλο.
Πάρτε το αλλιώς...
Ελπίζω ότι θα υπάρξει ξανά μια κινητοποίηση, θα πάρει δημοσιότητα η ιστορία (και δεν θα βαρεθούμε να ασχοληθούμε επειδή το έχουμε ξαναδεί το έργο πρόσφατα), θα υπάρξει κοινωνική ευαισθησία και ανθρωπιά από τους δικαστές στην Έφεση στις 5 Μαρτίου και η καινούργια αυτή «εγκληματίας» δεν θα πάει φυλακή ούτε για 8 χρόνια, ούτε για 23 ημέρες, ούτε για ένα λεπτό. Αναρωτιέμαι ωστόσο για ποιο λόγο πρέπει να φτάσουμε σε «κοινωνική κατακραυγή» και πρώτη είδηση στα δελτία, για να πρυτανεύσει η ανθρωπιά και η κοινή λογική – και αντίστοιχα αναρωτιέμαι ποια θα είναι η τύχη της μάνας των 13 παιδιών στην περίπτωση που η υπόθεσή της δεν πάρει αρκετή δημοσιότητα. Με άλλα λόγια, για ποιο λόγο οι αξιότιμοι Δικαστές εξάντλησαν την αυστηρότητά τους σε πρώτο βαθμό, επιβάλλοντας κατά γράμμα την ποινή που ορίζει ο νόμος. Για να περάσουν ένα μήνυμα στην κοινωνία, ότι τέτοιου είδους «πονηριές» και απατεωνιές δεν περνάνε πλέον; Μα το μήνυμα έχει περάσει εκτιμώ εδώ και καιρό, δεν χρειάζεται να έχουμε και «σίκουελ». Ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή; Μα κάνει τα «στραβά μάτια» σε τόσες και τόσες περιπτώσεις. Ότι οι Δικαστές είναι αδέκαστοι; Πολύ καλά και μπράβο τους, αλλά εκτός από «αδέκαστοι» μπορούν πάντα να παραμένουν και «άνθρωποι».
Αν κάποιος νομίζει ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη και η κοινωνία μας πιο καθαρή, με 4-5 καθαρίστριες που πλαστογράφησαν απολυτήρια Δημοτικού ή άλλαξαν την ημερομηνία να καταλήγουν στη φυλακή, είναι δικαίωμά του. Εγώ πάλι πιστεύω ότι οφείλουμε ως Κοινωνία, ως Δικαστικό σύστημα, ως Δημοσιογράφοι και ΜΜΕ, ως άνθρωποι που λίγο – πολύ βράζουμε στο ίδιο καζάνι, παλεύουμε καθημερινά με το «θηρίο», έχουμε τις ίδιες αγωνίες για το «αύριο» και τους ίδιους φόβους για το τι μας ξημερώνει την επόμενη ημέρα ή τον επόμενο μήνα, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον με κατανόηση, σεβασμό και συγχώρεση όποτε πρέπει. Να μην χάσουμε ούτε την ανθρωπιά μας, ούτε την ψυχή μας. Λεφτά μπορεί να ξαναβγάλουμε μια μέρα, αλλά η ψυχή μας, άπαξ και «μαραθεί», δεν θα «ξαναφυτρώσει» ποτέ.
