Επέστρεψε τηλεοπτικά το «Ράδιο Αρβύλα» στον ΣΚΑΪ κι όπως φάνηκε από τα νούμερα τηλεθέασης, το τηλεοπτικό κοινό τους περίμενε πώς και πώς. Λογικό μου φαίνεται, σε μια περίοδο πολιτικά ταραγμένη και βαθιά μνημονιακή, με τα δελτία ειδήσεων γεμάτα από στενάχωρες και δυσοίωνες ειδήσεις, να θέλεις να δεις κάτι για να γελάσει το χειλάκι σου, να ξεφύγει το μυαλό σου από τα βάσανα της καθημερινότητας, να θυμηθείς λίγο τον χαβαλέ της παρέας που σου έχει λείψει, είτε διότι δεν προλαβαίνεις πια να δεις την παρέα σου για να κάνεις χαβαλέ, είτε διότι όταν συναντιέστε – μια στο τόσο – μιλάτε για τα σχολεία των παιδιών, τα χρέη στις τράπεζες και τα προβλήματα στο σπίτι με την κυρά.
Για εμένα, αυτό είναι το βασικό συστατικό της επιτυχίας του «Ράδιο Αρβύλα»: ότι μπορούν να κάνουν το χαβαλέ και την καβλάντα δουλειά, με πολύ άμεσο και επιτυχημένο τρόπο. Ότι λένε αυτά που θα συζητούσε μια παρέα, «ντυμένα» με βίντεο και σπικάζ και γελάνε πρώτα εκείνοι – και μετά εμείς – με χιούμορ απλό, λαϊκό, εφηβικό και παρεϊστικο. Μην το υποτιμάτε το «εφηβικό χιούμορ» και τον χαβαλέ αυτού του τύπου, θυμηθείτε πόσο ωραία περνάγαμε τότε που οι μόνες μας σκοτούρες ήταν αν μας «κάτσει» η Ελενίτσα και τι βαθμό πήραμε στα Μαθηματικά ή λίγο πιο μετά όταν ήμασταν στο Πανεπιστήμιο αν θα κοπούμε στο μάθημα κι αν έχουμε λεφτά για την πενταήμερη της Σχολής. Κι αν μέσα σε όλα αυτά, κάποιος μπορεί να προβληματιστεί με κάτι που θα δει, να σκεφτεί και λίγο παραπέρα από την πλάκα, αν είναι σε θέση να «συλλάβει» και ένα νόημα πιο βαθύ, αυτό είναι θέμα του καθενός – καμιά φορά οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται μέσα από ένα επιτυχημένο αστείο.
Μπορείς να τους γουστάρεις τους «Αρβύλες» ή να μην τους γουστάρεις..
Να γελάς με τα αστεία τους ή να τα θεωρείς παρωχημένα, να σου «κάνει» αυτού του τύπου ο χαβαλές ή να ψάχνεις κάτι άλλο για να σε κάνει να γελάσεις – όλα αυτά, έχουν να κάνουν με το προσωπικό γούστο και την αισθητική του καθενός και δεν γίνεται να αρέσουν όλοι σε όλους. Υπάρχουν όμως, για μένα τουλάχιστον, δυο πράγματα για τα οποία οφείλουμε όλοι να τους παραδεχτούμε και να τους βγάλουμε το καπέλο: το ένα είναι, ότι όπως και στον ΑΝΤ1, έτσι και στον ΣΚΑΪ, κατάφεραν να διασφαλίσουν και να εξασφαλίσουν ότι η σάτιρά τους και η πλάκα τους δεν θα αφήνει απ’ έξω το κανάλι που τους φιλοξενεί. Θα ήταν πολύ εύκολο να «ξεχάσουν» να κάνουν πλάκα ή να σατιρίσουν τον ΣΚΑΪ, τώρα που πήγαν εκεί. Στα δικά μου μάτια όμως, μοιάζει πολύ έντιμο να ξεκινάς την πλάκα σου από το ίδιο το τηλεοπτικό σου «σπίτι» - πολύ πιο εύκολα ο τηλεθεατής θα αποδεχθεί αυτό που κάνεις και τον τρόπο που σχολιάζεις την τηλεόραση, την πολιτική ή την κοινωνία, αν καταλάβει ότι δεν κάνεις εκπτώσεις, συμψηφισμούς ή «συμφωνίες», εξαιρώντας το κανάλι στο οποίο δουλεύεις και τη συγκεκριμένη πολιτική που ακολουθεί ή υιοθετεί.
Το δεύτερο – και πιο σημαντικό στα δικά μου μάτια – είναι ότι δεν ξέχασαν ποτέ τον φίλο τους και συνεργάτη τους, τον Αντώνη Παραρά, παρότι πέρασαν 22 χρόνια από τότε που «έφυγε» από κοντά τους και κοντά μας. Θα ήταν «εύκολο» ή «φυσιολογικό» για κάποιους, όσο περνάνε τα χρόνια, να εξασθενούν κάπως οι θύμησες, να μένει στο μυαλό μια απαλότερη ανάμνηση, να ξεφτίζουν κάπως οι εικόνες. 22 χρόνια είναι αυτά, οι «Αρβύλες» μεγάλωσαν, έγιναν «σπουδαίοι και τρανοί», διάσημοι, επαγγελματικά επιτυχημένοι, έβγαλαν χρήματα, έγιναν «φίρμες». Αλλά όχι. Τον δικό τους Αντώνη δεν τον ξέχασαν, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, σε όποιο κανάλι κι αν είναι. Πάντα θα παίζει το βιντεάκι με τη φωνή του Μπομπ Μάρλεϊ, πάντα θα έχουν δυο όμορφες κουβέντες να θυμηθούν και να πουν γι’ αυτόν, όπως τότε που ήταν στην παρέα τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, λίγους μήνες πριν «φύγει» από τη ζωή, που τους είχα συναντήσει σε ένα μπαράκι στη Θεσσαλονίκη. Είχα ρωτήσει τότε το Σωτήρη Καλλυβάτση πώς τα πάει ο Αντώνης και έλαμψε το πρόσωπό του από χαρά θυμάμαι, διότι η υγεία του είχε παρουσιάσει βελτίωση. Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι η βελτίωση αυτή ήταν πρόσκαιρη. Αυτό όμως που κράτησα τότε και κρατάω μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή όταν βλέπω τον Αντώνη Παραρά στα βίντεο του «Ράδιο Αρβύλα», είναι ότι τον κράτησαν «ζωντανό», στις οθόνες και τις καρδιές τους, με απέραντο σεβασμό και αγάπη. Κι ότι η πραγματική αντρική φιλία, είναι ένα τεράστιο δώρο που κρατάει για πάντα. Είναι πραγματικά τυχεροί κι ευλογημένοι όσοι το ξετυλίξουν έστω και μια φορά στη ζωή τους.
