Η ιστορία λέει πως οι Sex Pistols είχαν ήδη πραγματοποιήσει εκείνη την εν πλω συναυλία στον Τάμεση που έληξε με την επέμβαση της αστυνομίας και περίπου ενάμιση αργότερα ετοιμαζόντουσαν για μία εμφάνιση σε ένα underground μπαρ στο Brixton. Η αστυνομία είχε κάνει ήδη την εμφάνιση της δύο ημέρες πριν το σώου, για να ελέγξει αν υπήρχαν…κρυμμένα όπλα στο μπαρ. Κάποια στιγμή ο John Lydon -ή μάλλον ο Johnny Rotten- είχε περάσει να δει τον χώρο για να μπορέσει να υπολογίσει τον κόσμο. Ένας από τους αστυνομικούς έκανε το σχόλιο σε έναν συνάδελφο ότι «αυτός ο τερατόμορφος είναι ο τραγουδιστής». Ο Rotten όρμησε στο μπαρ, άρπαξε ένα μπουκάλι, βγήκε έξω και το έσπασε στο κεφάλι του αστυνομικού λέγοντας «ποιος μοιάζει με τέρας τώρα χρύσε μου;». Η εμφάνιση δεν έγινε ποτέ γιατί ο Rotten κατέληξε στο κρατητήριο.
Σήμερα μία τέτοια κίνηση θα είχε χαρακτηριστεί -το λιγότερο- Χολιγουντιανή. Πως γίνεται για τα social media, την διαφήμιση και τα μάτια του κόσμου. Οπωσδήποτε, ο Johnny Rotten δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο μεγαλύτερος μουσικός που έχει περάσει και, πιθανότατα, ούτε καν ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της πανκ σκηνής. Όμως αναμφισβήτητα, τόσο αυτός όσο και οι Sex Pistols, ήταν οι μεγαλύτεροι εκπρόσωποι της φιλοσοφίας της. Ο Rotten δεν ήταν ένα παιδάκι από καλό προάστιο που το έπαιζε αντιδραστικός. Οι γονείς του ήταν μεροκαματιάρηδες πρόσφυγες από την Ιρλανδία. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα αδέρφια του και έπρεπε να τα φροντίζει εξαιτίας της αρρώστιας της μάνας του. Έπαθε μηνγηγήτιδα στα 7 του, κατέληξε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση και υπέφερε από αμνησίες και παραισθήσεις μέχρι και τα 40 του χρόνια. Έμπλεξε με συμμορίες και κάποια στιγμή στα 15 του, αφού πλακώθηκε στο ξύλο με έναν καθηγητή, αποβλήθηκε διά παντώς από τα σχολεία. Κάπου εκεί γνώρισε τον Sid Vicious και ξεκίνησε το μοναδικό του ταξίδι στον κόσμο της πανκ.
Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει την ατάκα, αλλά έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τους Nirvana με έναν δημοσιογράφο του Rolling Stone να σχολιάζει πως «οι ροκάδες που δεν είχαν σπίτι έγραφαν πάντα τα καλύτερα τραγούδια». Ο αντισυμβατικός τρόπος της ζωής του Johnny Rotten, δεν ήταν κάτι που δημιουργήθηκε για να γεμίσει τους συναυλιακούς χώρους. Ήταν ο μόνος τρόπος που ήξερε να αντιδράσει στα μαύρα σύννεφα που μαζευόντουσαν στη ζωή του. Και δεν ήταν ο μόνος. Η μισή και παραπάνω νεολαία που έμενε σε μεγάλα βιομηχανικά κέντρα και που οι γονείς πέθαιναν από πυρετούς γιατί δεν μπορούσαν να καλύψουν τη νοσηλεία τους, ήταν ένα συχνό φαινόμενο των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Αγριεμένη νεολαία σε μία χώρα που δεν μπορούσες να βγεις έξω και να τα σπάσεις πηγαίνοντας στη συνέχεια να κοιμηθείς στο σπίτι σου σαν πουλάκι. Σε έψαχναν, σε έβρισκαν, έσπαγαν την πόρτα του σπιτιού σου και πέθαινες στο κρατητήριο δήθεν από πνευμονία. Ο Rotten στην ουσία, ξεκίνησε έναν πόλεμο. Μέσα από την μουσική, το πανκ και την αγριεμένη διάθεση που μαρτυρούσε αυτό που σκεφτόταν τόσος κόσμος αλλά δεν το έκανε. Το «άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις τι θα κάνω».
Μέχρι και σήμερα έχω βρει πολύ λίγα δημοσιεύματα με κριτικούς να αποδέχονται τον Johnny Rotten ως «τον άνθρωπο που άλλαξε το πανκ». Για μένα ήταν δημοσιοσχετίστας. Ξεκάθαρα. Ήταν πολύ καλός με τον στίχο, είχε το ταλέντο να πιάνει το ρεύμα και την αναταραχή της εποχής (σ.σ.: και εκεί έβλεπε κανείς την αυθεντικότητα του), αλλά από εκεί και στο εξής έχτιζε την εικόνα του μέσα από το γκρουπ. Μιλάμε για έναν πολύ αλλόκοτο τύπο που δεν υπήρχε περίπτωση αν τον γνώριζες να μην σου έκανε εντύπωση. Δεν χτυπούσε ηρωίνη, έπινε πολύ και όταν συστηνόταν στις γυναίκες θα τους έλεγε ότι έχει αφροδίσια νοσήματα ή ότι ο ψυχολόγος του τον έδιωξε, επειδή πίστευε πως ήταν ο διάολος. Ήταν αλήθεια σαν ποντικομούρης, είχε τρομαχτικά δόντια αλλά πάντα έβρισκε γυναίκες. Από ένα σημείο και μετά ήταν η όλη εικόνα του πανκ και οι χιλιάδες αγριεμένοι πιτσιρικάδες που ασπαζόντουσαν την συμπεριφορά και τον θυμό του, αλλά τι στην ευχή ήταν αυτό το πανκ του Rotten ακριβώς;
Ο Rotten σήμερα γίνεται 63 ετών. Είναι ξεκάθαρα ένας γέρο-μπαμπαλής που θυμίζει ελάχιστα τον τύπο που κατέληγε να παίζει μπουνιές με την αστυνομία. Αυτό όμως που διατηρεί από εκείνα τα χρόνια, είναι η αντίληψη του για την έννοια Κράτος. Ο Rotten σε αντίθεση με άλλους -ας τους πούμε ροκάδες- δεν ξέχασε από που προέρχεται. Αντιλαμβανόταν πως η ανεργία, η εξαθλίωση και η ανύπαρκτη περίθαλψη για τα μεσαία και κάτω στρώματα, δεν ήταν η τιμωρία κάποιου θεού. Ήταν η στρουκτούρα που είχε επιβάλει μία ελίτ, που σκόπιμα κρατούσε κάποιους κάτω από την ομπρέλα προστασίας της, εκμηδενίζοντας την ίδια στιγμή όσους δεν συμφωνούσαν με την κατεύθυνση της.
Το μένος για τις Aρχές, την βασιλική οικογένεια, την ίδια την Ελισάβετ και το Συντηρητικό Κόμμα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία δήλωση. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, τον πόλεμο αυτό τον είχε ήδη ξεκινήσει νωρίτερα η upper class της Αγγλίας απέναντι σε όλους εκείνους τους νέους με τα δερμάτινα, τα σκισμένα τζιν και τις χρωματιστές μοϊκάνες. Ήταν ένας πόλεμος ενάντια στην διαφορετικότητα και την ελεύθερη σκέψη και ο Rotten το καταλάβαινε αυτό. Ίσως να μην αντιδρούσε σωστά, αλλά ποιος θα αντιδρούσε σωστά, ιδεατά, comme il faut έχοντας ένα τέτοιο παρελθόν; Ο λόγος που ο Rotten ήταν αρεστός, ήταν επειδή -έστω και ενδόμυχα- ο κόσμος αντιλαμβανόταν την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα του πολέμου που είχε κηρύξει στους λίγους. Χωρίς προπαγάνδες και γκλοπ. Με τραγούδια που σκοπίμως τα κρατούσαν στην δεύτερη θέση των charts για να μη φανεί ότι κατάφεραν να φτάσουν στην πρώτη. Σε κάτι τέτοια ο Rotten συνήθιζε να απαντάει πως δεν δίνει δεκάρα και του αρκεί πως το ξέρουν όλοι όσοι αξίζουν να το ξέρουν. Και ο τρόπος που χειριζόταν τα media και τις συνεντεύξεις; Αυθεντικά πανκ. Σε σημείο μάλιστα που δύσκολα κατάφερνε δημοσιογράφος να τον τουμπάρει. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα γιατί δεν νιώθει πως πρέπει να απολογηθεί για κάτι. Γιατί μπαίνει τότε στην διαδικασία; Ποιος ξέρει. Ίσως να το διασκεδάζει.
Ένα χρόνια πολλά λοιπόν στον περίεργο εκείνο τύπο που πάντα αντιδρούσε στην εξουσία με έναν, ευφάνταστο, άγριο πολλές φορές και απροσάρμοστο τρόπο, που έμεινε γνωστός για την μουσική του αλλά που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε το βασικότερο. Ότι όλα όσα πίστευε και πρέσβευε, δεν ήταν απλά μία φάση της ζωής του. Ήταν αποτέλεσμα του παρελθόντος του το οποίο δεν ξέχασε ποτέ. Και το να μην ξεχνάς από που προέρχεσαι και να πολεμάς για όσα πιστεύεις, είναι το πιο πανκ πράγμα που θα κάνεις ποτέ στη ζωή σου.
