Δεν υπάρχει πιο εμφατική έναρξη προεκλογικής περιόδου, από τον κατώτατο μισθό να πηγαίνει, μετά Βαϊων και Κλάδων στα 650 ευρώ – μπορεί να απέχει 101 ευρώ από τα 751 που έταζε ο Αλέξης Τσίπρας πριν εκλεγεί, αλλά οι πολιτικοί έγιναν πολιτικοί για να μπορούν να λένε ψέματα και ο κόσμος να τους χειροκροτεί, οπότε μικρό το κακό. Θα ακολουθήσουν διορισμοί στο Δημόσιο, επιδόματα, κάτι πουρμπουάρ στους συνταξιούχους, κάτι αναδρομικά σε δημοσίους υπαλλήλους και ένα σωρό νέα – παλιά προεκλογικά ταξίματα, για άδικους φόρους που «δεν μειώνονται, καταργούνται!», κάτι τζουμ – ταρατατζούμ για περήφανη έξοδο από τα μνημόνια, κάτι βεγγαλικά για να γιορτάσουμε την έξοδο στις αγορές και όλα αυτά τα γραφικά που γίνονται πάντα μερικές εβδομάδες ή μερικούς μήνες πριν τις εκλογές.
Δυστυχώς για το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει Τσοβόλας για να «τα δώσει όλα», αλλά κάτι θα σκεφτούν οι δαιμόνιοι πολιτικοί, οι image-makers και οι σύμβουλοι στρατηγικού σχεδιασμού: ίσως το «Τσακαλώτο, τάξε ΛΟΤΤΟ» ή «στάζει μέλι το μέτρο του Δανέλλη» ή «Κουντουρά - Κουντουρά, δώσε μας λεφτά, να πάμε σε μέρη πολύ εξωτικά». Δεν τους φοβάμαι, το μυαλό τους κατεβάζει ιδέες, έχουν όραμα (ή βλέπουν οράματα, ανάλογα πώς το αντιλαμβάνεται κανείς…), το φόρτε τους «είναι η Οικονομία» όπως ομολόγησε σε μια κρίση μετριοφροσύνης ο Πρωθυπουργός και ευαγγελίζονται το νέο, το αγνό, το άφθαρτο. Το πρόβλημα είναι, πως – όπως με τα κάλαντα – «μας τα’ παν κι άλλοι».
Κρίκος της αλυσίδας
Το πρόβλημα της χώρας προφανώς δεν είναι η παρούσα Κυβέρνηση, η οποία κυβερνά 4 χρόνια και είναι άδικο να φορτωθεί πολιτικές, πρακτικές και λάθη ολόκληρων δεκαετιών. Η παρούσα Κυβέρνηση έχει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί γι’ αυτά τα 4 χρόνια, για τα ψέματα που συνειδητά είπε, για τις κωλοτούμπες που εν γνώσει της έκανε, για τη συμμαχία με το Διάβολο που κατοικούσε στις παρυφές της Ακροδεξιάς, για τους τραγικούς χειρισμούς σε θέματα οικονομίας, Μακεδονίας, στο μεταναστευτικό, την Εκκλησία, την διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς. Αλλά δεν θα φορτωθεί όλο το ανάθεμα για την κατάντια της χώρας, τα μνημόνια, την οικονομική, κοινωνική και ηθική κατάρρευση. Δεν τα προκάλεσε όλα αυτά, αλλά τα ενέτεινε. Δεν κυβερνούσε όταν το κακό ξεκίνησε, αλλά δεν έκανε και τίποτα σοβαρό για να σώσει την κατάσταση όταν ήρθε στα πράγματα. Απείλησε με δημοψηφίσματα τα οποία στην πορεία έσκισε, έλεγε «γκόου μπακ κυρία Μέρκελ» και μετά την καλωσόριζε, χρησιμοποίησε κάθε μορφή λαϊκισμού από το ΠΑΣΟΚικό εγχειρίδιο της δεκαετίας του ’80 και του ’90, προκειμένου να γαντζωθεί στην εξουσία.
Κυρίως, συνέχισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει τον λαό με τον ίδιο τρόπο που τον αντιμετώπισαν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια: σαν αποικιοκράτες που πάνε στους ιθαγενείς και τους «πουλάνε» χάντρες και καθρεφτάκια, εξαγοράζοντας ό,τι πιο πολύτιμο έχουν: την ψήφο τους. Δίνοντάς τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πουλώντας τους παραμύθι και επιχειρηματολογία επιπέδου Τετάρτης Δημοτικού, του τύπου «ναι, αλλά και οι προηγούμενοι έκαναν εκείνο και το άλλο» - σε λίγο θα πάνε και στην Διευθύντρια γιατί ο Γιαννάκης τους έφτυσε στο διάλειμμα… Το σημερινό «μετα-ΠΑΣΟΚ» που λέγεται «ΣΥΡΙΖΑ», δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από τους προκατόχους του – πράγμα ολίγον θλιβερό για την «Πρώτη φορά Αριστερά», από την οποία περιμέναμε καμιά ιδέα παραπάνω και λίγη πολιτική φρεσκάδα. Κι όσο για το πρώτο προεκλογικό βεγγαλικό των 650 ευρώ στα οποία κάθισε ο κατώτατος μισθός, θα το χαιρέτιζε με ενθουσιασμό όλη η κοινωνία και θα ήταν μια χαρά ψηφοθηρικό όχημα, αν το κάθε νοικοκυριό δεν είχε γονατίσει τόσο βίαια από τα χρέη και το κόστος διαβίωσης ήταν τέτοιο, που επέτρεπε με αυτά τα χρήματα να περνάει μια οικογένεια «αξιοπρεπώς».
Για τα πανηγύρια...
Δεν ξέρω κανέναν που να περνάει «αξιοπρεπώς» με 650 ευρώ εισόδημα το μήνα, ούτε καμία οικογένεια που να περνάει «καλά» με 650 Χ 2 = 1300 ευρώ. Αντιθέτως ξέρω πολλούς ανθρώπους που κάνουν δεύτερη δουλειά ή ψάχνουν εναγωνίως να βρουν, που είναι πνιγμένοι στα χρέη, που πληρώνουν ρυθμίσεις στην εφορία φετινές και περσινές, που δεν πάνε το αυτοκίνητο για σέρβις διότι δεν τους περισσεύουν χρήματα, που έχουν να βγουν έξω για φαγητό πολύ – πολύ καιρό και δεν τολμάνε να πάνε για ψώνια στην αγορά παρότι «βγήκαμε στις Αγορές». Κυρίως, βλέπω γύρω μου ανθρώπους που δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον όσο καμαρωτά κι αν μας λένε και μας ξαναλένε ότι «βγήκαμε από τα μνημόνια» κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον: να τον κάνεις να χάσει το κίνητρο και την ελπίδα του, πολύ απλά διότι δεν βλέπει την έξοδο από το τούνελ ούτε με τηλεσκόπιο της ΝΑΣΑ.
Οπότε ας πανηγυρίζουν όσοι πανηγυρίζουν για τα 650 ευρώ του κατώτατου μισθού ή για τα αναδρομικά που θα πάρουν ή το επίδομα Τάδε ή το επίδομα Δείνα που θα σκαρφιστεί κάποιος πολυμήχανος πολιτικός για να εξαγοράσει μερικές ψήφους. Αν θέλει αυτή η Κυβέρνηση ή η Αντιπολίτευση που θέλει να γίνει Κυβέρνηση να πουλάει «χάντρες και καθρεφτάκια», πάντα θα υπάρχουν πρόθυμοι, ηλίθιοι ή απελπισμένοι για να τα «αγοράζουν». Αυτός όμως που θα «πουλήσει» πραγματική προοπτική για την επόμενη ημέρα, είναι αυτός στον οποίον ίσως να πιστέψει ένας λαός βαθιά βασανισμένος και ακόμα βαθύτερα εξαπατημένος.
