Έβλεπα προχθές το Γιάννη Αντετοκούνμπο να ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο παρέα με εκατοντάδες Έλληνες, μετά το τέλος του αγώνα με τους Χόρνετς στο Μιλγουόκι και πραγματικά «άνοιξε» η ψυχή μου: όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που ζουν σε μια «ξένη χώρα», βρήκαν έναν «Έλληνα Ήρωα» να πιστέψουν, να αποθεώσουν, να χειροκροτήσουν, έναν τύπο που κάνει απίθανα πράγματα αλλά δεν είναι σνομπ, δεν τους χαιρετάει από απόσταση και πάει σπίτι του, δεν ξεχνάει τις ρίζες του και από πού προέρχεται. Κυρίως, βρήκαν έναν Έλληνα που τους κάνει περήφανους – όχι με την έννοια που συνήθως λέμε εμείς εδώ «μας κάνουν υπερήφανους οι Έλληνες αθλητές»: για τον Έλληνα που ζει στις ΗΠΑ, που συχνά βιώνει (ακόμα) κοινωνικό ρατσισμό, που κάποιοι ακόμα μπορεί να τον θεωρούν «βρωμιάρη μετανάστη που ήρθε εδώ και μας παίρνει τις δουλειές», που δεν έχουν και πολλούς Έλληνες που να καμαρώνουν εκεί που βρίσκονται, ο Γιάννης τους κάνει να φουσκώνουν σαν παγώνια, να καμαρώνουν όταν τους ρωτάνε «από πού είστε;» και εκείνοι απαντούν «από Ελλάδα!», ειδικά όταν ο συνομιλητής τους φοράει ένα πλατύ χαμόγελο και τους λέει «Antetokounmpo, the Greek Freak!».
Ποιος άλλον να καμαρώσουν εκεί που ζουν; Η πολιτική δεν εμπνέει και οι πολιτικοί τους θυμούνται μια στο τόσο, συνήθως όταν πλησιάζουν εκλογές, για να πουν στους συγγενείς τους στην Ελλάδα να τους ψηφίσουν. Κάποιοι τραγουδιστές πάνε κι έρχονται για να κάνουν καμιά αρπαχτή στην ομογένεια, οι ηθοποιοί που προσπαθούν να κάνουν καριέρα στις ΗΠΑ σχεδόν ντρέπονται να λένε ότι είναι Έλληνες και παριστάνουν τους «πολίτες του κόσμου». Οι αθλητές μόνο μένουν και οι επιτυχίες τους, ο Γιάννης στις ΗΠΑ και τα γήπεδα του ΝΒΑ, ο Τσιτσιπάς στην Αυστραλία και αύριο – μεθαύριο όπου αλλού αγωνίζεται, ο Πετρούνιας στους αγώνες που συμμετέχει, ο κάθε αθλητής που κάνει καλά τη δουλειά του και διακρίνεται στο εξωτερικό, μέσα σε περιβάλλον σκληρού ανταγωνισμού, καμιά φορά μέσα σε «εχθρικό» ή «ξενοφοβικό» – πιστεύει κανείς ότι όλοι οι Ρώσοι αγαπούν τον Έλληνα Ιτούδη στη Μόσχα ή μήπως δεν πήρατε χαμπάρι πώς έφυγε ο Μπαρτζώκας από τη Χίμκι, για να γυρίσει ο Κουρτινάιτις, ο οποίος είχε φύγει με «κλωτσιές» και δικαστικές διαμάχες από την ομάδα πριν λίγα χρόνια;
Τίποτα δε είναι εύκολο σ’ αυτή τη ζωή για τους περισσότερους ανθρώπους κι αυτοί που καταφέρνουν να ξεχωρίζουν και να κάνουν θαυμαστά πράγματα, το καταφέρνουν με πολλή δουλειά, θυσίες, επιμονή και πολεμώντας με ένα σωρό αντιξοότητες. Γι’ αυτό και λατρεύονται, γι’ αυτό και ένα σωρό άνθρωποι πίνουν νερό στο όνομά τους, τους έχουν σε αφίσες πάνω από το κρεβάτι τους και τους ακολουθούν όπου κι αν παίζουν. Έχετε αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν σε μερικά χρόνια κάποιοι απ’ αυτούς τους σπουδαίους αθλητές ή όλοι μαζί, έβαζαν υποψηφιότητα για Βουλευτές; Μην αναρωτιέστε: θα έβγαιναν με τα τσαρούχια! Θα σάρωναν σε ψήφους, ούτε καμπάνια δεν θα χρειαζόταν να κάνουν, απλά θα δήλωναν την υποψηφιότητά τους και τα πράγματα θα γίνονταν από μόνα τους.
Το έχουμε ξαναδεί να γίνεται με αθλητές, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Μόνο που ο κάθε Ζαγοράκης, Ανατολάκης, Μαυρωτάς ή Πύρρος Δήμας (τυχαία τα παραδείγματα) «εξαργύρωσε» την αναγνωρισιμότητά του με μια έδρα στη Βουλή ή το Ευρωκοινοβούλιο, το κάθε μοντέλο, τραγουδιστής, ηθοποιός ή σεξολόγος, εκμεταλλεύτηκε μια δεδομένη χρονική συγκυρία, καρπώθηκε μια εθνική, συλλογική ή οπαδική επιτυχία, τη δύναμη της τηλεόρασης ή των περιοδικών και «τρούπωσε» στην πολιτική. «Για να προσφέρει» αλλά κατά βάσει για να βολευτεί και να δανειστεί το κόμμα λίγη από τη λάμψη του, για δικό του όφελος. «Για το καλό του τόπου» αλλά και την υστεροφημία του και τα προνόμια (μισθολογικά και άλλα) του Βουλευτή ή Ευρωβουλευτή. Είχε ή δεν είχε «πολιτικό λόγο». Ήξερε ή δεν ήξερε από εθνικά ζητήματα, οικονομία, διεθνείς σχέσεις. Ήταν ή δεν ήταν «καλός ρήτορας». Διάβαζε ή δεν διάβαζε τα νομοσχέδια που έρχονταν προς ψήφιση – η δύναμη της εικόνας του και οι επιτυχίες του, αρκούσαν ή αρκούν για να τους εξασφαλίσουν μια θέση.
Σε μια χώρα όμως διαλυμένη, με μια πολιτική απαξιωμένη, με πολιτικούς που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο ή να βγουν έξω για φαγητό, σε μια κοινωνία όπου ο περιβόητος «κοινωνικός ιστός» μοιάζει με μια κλωστούλα έτοιμη να σπάσει, σε μια βαθιά κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως είναι αξιακή, με μια Εκκλησία που δεν καταφέρνει να ενώσει και να εμπνεύσει το Ποίμνιον, με την Ακροδεξιά και τον Φασισμό να καλπάζουν και να προσπαθούν να καρπωθούν την απογοήτευση και την έλλειψη Ηγετών, αμφιβάλλει κανείς ότι οι μεγάλοι αθλητές εμπνέουν; Κι ότι αν αποφάσιζαν να κατέβουν στην πολιτική, ο κόσμος θα τους εμπιστευόταν όχι μόνο επειδή είναι «γνωστοί» ή «επώνυμοι», αλλά κυρίως διότι είναι δουλευταράδες, επαγγελματίες 101%, επειδή τίποτα δεν τους χαρίστηκε αλλά ό,τι κατάφεραν, το κατάφεραν μόνοι τους, με σκληρή προσπάθεια και άπειρες θυσίες;
Σε μια χώρα όπου η «σοβαρότητα» έχει γίνει σχεδόν ανέκδοτο, υπάρχουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεχωρίζουν, να εμπνέουν, να σκορπούν αισιοδοξία, όραμα και προοπτική. Το αν αποκτήσουν «πολιτική ταυτότητα» ή διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά κάποια στιγμή στη ζωή τους, δεν το γνωρίζω. Αλλά αν το αποφασίσουν, είμαι σίγουρος ότι θα το αντιμετωπίσουν με την ίδια σοβαρότητα, επαγγελματισμό και αυταπάρνηση, όπως αντιμετωπίζουν την αθλητική τους καριέρα και τη ζωή τους ολόκληρη.
