Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι είδωλο. Είναι ιδέα. Είναι όνειρο ζωής. Είναι αυτός που θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Ένας τύπος που γεννήθηκε Υπουργός και δεν του έφτανε. Ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Κι έγινε. Έπεισε εκατομμύρια Έλληνες να τον ψηφίσουν και μάλιστα στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη στην Ιστορία της Ελλάδας.
Μας έπεισε να βουτήξουμε στο γκρεμό για το καλό μας. Κι όταν πέσαμε αυτός μας κοίταζε από πάνω και χαμογελούσε, με τέτοιον τρόπο που δεν σε αφήνει να καταλάβεις αν είναι τόσο βλάκας ή τόσο έξυπνος.
Είπε «λεφτά υπάρχουν» ενώ ήξερε ότι δεν υπήρχε σάλιο και το έκανε τόσο πειστικά που επτά χρόνια μετά υπάρχουν Έλληνες που για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο πιστεύουν ότι ο Γιωργάκης ήθελε αλλά δεν τον άφησαν. Ποιοι και γιατί δεν το ξέρουν αλλά αυτό δεν τους απασχολεί. Αρκεί που το είπε ο Γιωργάκης. Ένας τύπος που έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε κάθε φάση της καταστροφής μιας χώρας και μετά το έριξε στη γυμναστική, τη γιόγκα, τα ταξίδια για να ξεχαστεί. Όχι για να ξεχάσει. Δεν έχει τέτοια ανάγκη.
Ένας τύπος που χρησιμοποίησε τον πατέρα του ακόμη και μετά θάνατον. Που συνεχίζει να τον χρησιμοποιεί ακόμη και τώρα, ώστε πατώντας πάνω στο πτώμα του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του και εκείνος το μετέτρεψε σε «μπουτίκ», να επιστρέψει στα πολιτικά δρώμενα με κάποιο άλλο κόμμα. Δικό του. Κατάδικο του.
Όποιος έχει αμφιβολία ότι και αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί κάνει λάθος. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ήδη εδώ. Ξανά. Και θα πάρει την ψήφο του Έλληνα, με την ίδια ευκολία που βγάζει selfie με την Καινούργιου και αναλύει το φαινόμενο Τραμπ στην Καλομοίρα, έξω από ένα θέατρο. Oh yes! Παίζοντας τον αφελή καλύτερα από κάθε άλλον στην Ιστορία αυτού του τόπου. Η βλακεία είναι ανίκητη. Και οι Παπανδρέου το ξέρουν καλά. Πόνταραν σε αυτή με κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο. Και κέρδισαν πάντα.
