Καλούς, σπουδαίους, μεγάλους αθλητές έχει βγάλει πολλούς αυτός ο τόπος. Περισσότερους απ’όσους μας αναλογούν ως χώρα. Κι αυτό δείχνει θαρρώ την ικανότητα του Έλληνα, να τρυπάει το ταβάνι του. Και συνάμα αποτελεί ελπίδα για το μέλλον. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Στους πολλούς αυτούς μεγάλους αθλητές, δεν ήταν όλοι σαν τον Στέφανο Τσιτσιπά! Να λάμπουν… Τι θέλω να πω… Μετάλλια πήρε στην Άρση Βαρών ο Πύρρος, πήρε και ο Ακάκιος… Ε, σκεφτείτε τον εαυτό σας, όταν σήκωνε την μπάρα ο ένας και όταν τη σήκωνε ο άλλος… Χαιρόσουν με τον Ακάκιο, έβαζες τα κλάματα από χαρά με τον Πύρρο!
Αυτό το παλικαράκι, λοιπόν, που έβαλε το Τένις στη ζωή μας, μοιάζει να φοράει φωτοστέφανο. Μοιάζει βγαλμένος από τις… διαφημίσεις. Μόνο που καταλαβαίνεις απευθείας ότι δεν είναι ψεύτικος. Είναι πέρα για πέρα αληθινός. Γι’αυτό και το μόνο που μπορείς να κάνεις μαζί του είναι να τον… αγαπάς. Με το που τον βλέπεις τον μπαγάσα, σου κερδίζει την καρδιά. Κι ας μην ήξερε να κάνει ούτε… σερβίς. Κι ας μην ήξερε να πιάσει καν τη ρακέτα. Από πέρυσι το καλοκαίρι που μπήκε, όχι ακριβώς στην καθημερινότητα μας, αλλά τουλάχιστον στο «πότε παίζει ο Τσιτσιπάς;», ανοίγεις την τηλεόραση και ανοίγει η καρδιά σου!
Ξέρεις ότι χάσει-νικήσει θα κλείσεις την TV και θα είσαι πιο αισιόδοξος… Ο Τσιτσιπάς είναι χάπι κατά της κατάθλιψης. Με τη διαφορά ότι αυτό το χάπι πέρα από χαμόγελο σου φέρνει και περηφάνεια. Περηφάνεια για το ότι ένα παιδί 20 χρονών, βρήκε τον τρόπο να αξιοποιήσει το ταλέντο του και με σκληρή δουλειά να πετυχαίνει το ακατόρθωτο. Να μπαίνει στο γήπεδο και να νικάει το είδωλο του!
Ο Στέφανος είναι η Ελλάδα που ονειρευόμαστε, που θέλουμε, που πρέπει να αγωνιστούμε για να υπάρξει. Η Ελλάδα των θαυμάτων και όχι των τραυμάτων. Η Ελλάδα που είναι αρχαιοπρεπής αλλά όχι αρχαιολάγνα… Η Ελλάδα που ξεχωρίζει πως το «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» μπορεί να εμπνεύσει και όχι να καταστρέψει… Η Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει. H Ελλάδα που ενώνεται και όχι που διχάζεται… Κυρίως όμως ο Στέφανος είναι το παιδί που κάνει πράξη τα όνειρα του… Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Από το να μάθει πως να πετάει το μπαλάκι στην απέναντι πλευρά μέχρι το να νικήσει αυτόν που κάποτε είχε πάνω από το κρεβάτι του σε πόστερ.
Δεν ξέρω αν, όπως είπε ο Τζον ΜακΕνρό, η νίκη του Στέφανου επί του Ρότζερ Φέντερερ, σηματοδοτεί την αλλαγή φρουράς στο Παγκόσμιο Τένις… Αυτά είναι των ειδικών και ο «τρελό-Τζον» είναι τέτοιος. Ξέρω όμως ότι η γενιά των 20+ παιδιών που κατακτά τον κόσμο, από τον Στέφανο και τον Γιάννη, μέχρι την Κατερίνα, την Άννα και τον Λευτέρη, είναι μια γλυκιά πατρίδα… Αυτή που θέλουμε.
Για όποιον δεν είδε τον χτεσινό θρίαμβο, υπάρχει το παρακάτω άλμπουμ:
