Βλέπουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ και παραληρούν. Όλοι. Όχι οι φίλοι των Μπακς και οι Έλληνες που ζουν στις ΗΠΑ, αλλά όλοι ανεξαιρέτως. Κι ας μην είναι Αμερικανός αλλά Έλληνας, ας μην παίζει σε εμπορική ομάδα αλλά στο ταπεινό και παγωμένο Μιλγουόκι, ας μην έχει πίσω του τον επικοινωνιακό μηχανισμό και τους image makers και τους δημοσιογράφους που «λιβανίζουν» το Λεμπρόν ή τον Κάρι ή τον Χάρντεν – τα πράγματα που κάνει, χρόνο με το χρόνο, είναι «διαστημικά». Και οι Αμερικανοί γουστάρουν ένα παιδί που βελτιώνεται κάθε σεζόν που βρίσκεται στα παρκέ του ΝΒΑ, που ευχαριστιέται πρώτα ο ίδιος το παιχνίδι, που χαμογελάει, που προσφέρει θέαμα, που δίνει χαρά στον κόσμο.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ένας Μύθος του παγκόσμιου αθλητισμού – έχει προ πολλού ξεφύγει από τα στενά όρια της Μυθοποίησης στον ελληνικό αθλητισμό. Κερδίζει σε όποιον αγώνα κι αν πάει, σε όποια διοργάνωση, προετοιμάζεται με την ίδια σοβαρότητα, την ίδια συνέπεια, τον ίδιο επαγγελματισμό. Με έναν ή με δυο ώμους, υγιής ή τραυματίας, με αφόρητους πόνους, με παυσίπονα για να αντέξει, με μήνες προετοιμασίας για μια τελειότητα που διαρκεί 55 δευτερόλεπτα. Η Κατερίνα Στεφανίδη, είναι ένα πραγματικό Φαινόμενο στο επί κοντώ, έχοντας σημειώσει θαυμαστές επιδόσεις κι έχοντας σαρώσει τα μετάλλια. Με συνέπεια και «πρόγραμμα», όχι μια φορά και τέλος, όχι πού και πού – κοντά της και ακόμα μια εξαιρετική αθλήτρια του επί κοντώ, η Νικόλ Κυριακοπούλου. Στέφανος Τσιτσιπάς και Μαρία Σάκκαρη γράφουν τη δική τους ιστορία στο τένις. Παίζουν σε υψηλό επίπεδο, είναι νέοι, «φρέσκοι», ταπεινοί, δύο όμορφοι άνθρωποι εξωτερικά και εσωτερικά, που ανεβαίνουν σταθερά στην παγκόσμια κατάταξη και έχουν καταφέρει να μπουν στο χάρτη του τένις τα τελευταία χρόνια, αφήνοντας υποσχέσεις για ακόμα σημαντικότερα πράγματα.
Ποιος είναι ο κοινός παρανομαστής όλων των παραπάνω;
Ότι όλοι τους διαπρέπουν, πρωταγωνιστούν, ξεχωρίζουν, κερδίζουν, είναι επιτυχημένοι και πασίγνωστοι χάρη στη δική τους προσπάθεια και μόνο. Χάρη στις οικογένειές τους, τους χορηγούς τους (που βρήκαν οι ίδιοι), στα χρόνια και τις απολαύσεις και τις τρέλες και τις κραιπάλες που θυσίασαν για να γίνουν οι καλύτεροι σ’ αυτό που κάνουν, στα χρήματα που δαπάνησαν από τον δικό τους λογαριασμό για προπονήσεις, για εξοπλισμό, για ταξίδια, για αποθεραπείες. Κανένας κρατικός κουμπαράς δεν άνοιξε για να τους στηρίξει – κι όμως ένα σωρό πολιτικάντηδες, παρατρεχάμενοι και βλαχοπαράγοντες έσπευσαν και σπεύδουν να βγουν μια φωτογραφία μαζί τους στο Ελ. Βενιζέλος, κάθε φορά που επιστρέφουν έχοντας ένα μετάλλιο ή μια σπουδαία επιτυχία στις αποσκευές τους. Καμία κυβέρνηση, ούτε η παρούσα ούτε οι προηγούμενες, κανένας Υπουργός Πολιτισμού δεν τους «εκμεταλλεύτηκε» προς όφελος της χώρας, κανένας Υφυπουργός Αθλητισμού δεν τους στήριξε έμπρακτα ώστε να δικαιολογήσει το πόστο του.
Ξέρετε τι άλλο κοινό έχουν όλοι οι εξαιρετικοί αυτοί άνθρωποι και αθλητές; Διαπρέπουν σε ατομικά αθλήματα. Εκεί όπου είσαι εσύ και το μυαλό σου. Όπου ο μεγαλύτερος σύμμαχος και «εχθρός» σου, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Όπου πρέπει να ξεπερνάς τα όριά σου κάθε ώρα και στιγμή, όπου δεν εξαρτάσαι από κανέναν άλλον για να επιτύχεις ή να αποτύχεις. Έχουμε φυσικά επιτυχίες σε ομαδικό επίπεδο ως ελληνικός αθλητισμός, ως Εθνικές Ομάδες στο μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ, στο πόλο, αλλά μια στο τόσο - ούτως ή άλλως η συνεργασία και η ομαδικότητα δεν είναι το φόρτε μας ως Έλληνες. Δεν είναι το καλύτερό μας. Είμαστε μάλλον «παρτάκηδες», το «εγώ» μπαίνει πολύ συχνά πάνω από το «εμείς» - κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι ομαδικές επιτυχίες είναι σποραδικές σε όλα τα αθλήματα.
Οπότε σταματήστε παρακαλώ αγαπητοί παρατρεχάμενοι να προσπαθείτε να καπηλεύεστε τις επιτυχίες του Γιάννη στο ΝΒΑ – τελευταία στιγμή του βγάλατε το ελληνικό διαβατήριο, μην τυχόν και προλάβει η Νιγηρία να τον «καβαντζώσει». Μόνος του κατάφερε ό,τι κατάφερε ως τώρα, διότι έστρωσε τον πισινό του κάτω και δούλεψε σαν λιοντάρι όταν έφυγε από τη Μπανανία και πήγε εκεί όπου δουλεύουν πάνω στους αθλητές με σύστημα. Εσείς εδώ τον θυμάστε όποτε πλησιάζουν οι υποχρεώσεις της Εθνικής μπάσκετ και τον «λασπώνετε» άμα τυχόν δεν μπορεί να έρθει. Σταματήστε να ποζάρετε σαν γύφτικα σκεπάρνια δίπλα στο Λευτέρη ή την Κατερίνα, με χαμόγελα πιο απαστράπτοντα κι από τα χρυσά μετάλλια που κρέμονται στα στήθη τους – αν κάποια στιγμή γυρίσουν χωρίς μετάλλιο από κάποιον αγώνα, όχι στο αεροδρόμιο δεν πάτε, αλλά ούτε το μικρό τους όνομα δεν θυμάστε. Σταματήστε να μιλάτε για το τένις επειδή ο Στέφανος και η Μαρία νίκησαν έναν σπουδαίο αντίπαλο, λες και ξέρετε τι σχήμα έχει η ρακέτα – πέρα από τις ρακέτες που παίζατε στην παραλία, καμία άλλη σχέση δεν έχετε με το άθλημα.
Κι ας σταματήσουμε επιτέλους όλοι εμείς τα «πανηγυρτζίδικα» και τα «μας κάνατε περήφανους» και τα «ευχαριστούμε γι’ αυτά που κάνετε για την Ελλάδα». Ας είμαστε περήφανοι που αυτοί οι άνθρωποι κάνουν σημαντικά πράγματα και πετυχαίνουν και διαπρέπουν – αλλά να είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς, όχι «περήφανοι ως Έλληνες». Διότι κι εμείς μετά από τις επιτυχίες τους θυμόμαστε και τους ξεχνάμε μετά την πρώτη «στραβή». Διότι καμία Ελλάδα δεν τους στήριξε και δεν τους αγκάλιασε ως όφειλε. Διότι τους χρωστάμε και δεν μας χρωστάνε, διότι δεν μας αξίζουν και δεν τους αξίζουμε. Τιμή τους και καμάρι τους και μαγκιά τους είναι ό,τι πετυχαίνουν και ό,τι καταφέρνουν, οπότε ας τους θαυμάζουμε, ας τους χειροκροτούμε κι ας προσευχόμαστε να μην πέσουν ποτέ στην ανάγκη του ελληνικού κράτους, της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού ή των αστείων Ελλήνων παραγόντων που έχουν γραπώσει τις καρέκλες τους, όπως τα κοάλα γραπώνουν τους κορμούς των δέντρων.
