Κάποτε είχαμε το Ice Bucket Challenge. Κι ένα σωρό κόσμος, «επώνυμοι» και «καθημερινοί άνθρωποι, μπουγελωνόταν αλλά για καλό σκοπό: για να ενημερωθεί ο κόσμος για το ALS, δηλαδή την αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, να μαζευτούν χρήματα που θα διατίθονταν για τη θεραπεία, για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη. Ευγενής ο σκοπός, χαλάλι το μπουγέλο, χαλάλι το παγωμένο νερό στην πλάτη και το κεφάλι, το πολύ – πολύ να κονομούσες κανένα κρύωμα, αλλά είχε την πλάκα του και τη σοβαρότητά του μαζί. Ο άνθρωπος που ουσιαστικά υπήρξε η έμπνευση για να ξεκινήσει το Ice Bucket Challenge, ο Anthony Senerchia, δεν είναι πια στη ζωή – «έφυγε» το Νοέμβριο του 2017, μετά από μάχη 14 ετών με την ασθένεια. Άφησε όμως πίσω του ως παρακαταθήκη την ελπίδα, την ενημέρωση και το χαμόγελό του.
Έχουν υπάρξει πολλά «challenges», πριν και μετά το Ice Bucket. Έξυπνα και χαζά. Επικίνδυνα και ευρηματικά. Που προέκυψαν από την ευστροφία ή τη βαρεμάρα κάποιου. Που εξυπηρέτησαν πραγματικές ανάγκες ή «ανάγκες marketing» και προβολής τραγουδιστών, youtubers και κάθε λογής «διάσημων». Υπήρξε για παράδειγμα πριν λίγο καιρό μια γελοιότητα, που έφερε την εκπληκτική ονομασία «Banana Peel Challenge»: ξεκίνησε από έναν χρήστη του twitter, τον Τζέισον Όουκς, ο οποίος προέτρεπε τους έφηβους να ρίξουν μια μισοξεφλουδισμένη μπανάνα στο πάτωμα και να περιφέρονται γύρω της μέχρι να την πατήσουν και να πέσουν.
Αδιάφορο; Οπωσδήποτε. Γελοίο; Πέραν πάσης αμφιβολίας. Επικίνδυνο; Λιγάκι, αφού το πολύ – πολύ να έπεφτες και να «έτρωγες» ένα γερό τράνταγμα, αν δεν ήσουν φοβερά γκαντέμης να πέσεις με το κεφάλι σε καμιά γωνία επίπλου. Στην κατηγορία των εντελώς γελοίων «challenges», ήταν και το «Extreme Phone Pinching», όπου έπρεπε να κρατάς το κινητό σου μόνο με τον αντίχειρα και το δείκτη, πάνω από κάποιο «επικίνδυνο» σημείο, όπως μια σχάρα υπονόμου ή τη θάλασσα ή ένα μπαλκόνι. Βλακεία ολκής αλλά στη χειρότερη να σου έπεφτε το κινητό στον υπόνομο ή στη θάλασσα ή το κενό, να πήγαινες να πάρεις καινούργιο και να κέρδιζες επάξια τον τίτλο του «Μαλάκα της Χρονιάς».
Πάμε όμως τώρα στο «ψητό»
Εκεί όπου όλα ξεκινούν από «χαριτωμενιά», αλλά προχωρούν και εξελίσσονται σε βλακεία ολκής και επικίνδυνη μόδα. Είχαμε πριν λίγο καιρό το «Kiki Challenge», όπου υπό τους ήχους του «In my Feelings» του Drake, κάποιος έβγαινε από το αυτοκίνητο και περπατούσε – χόρευε υπό τους ήχους του κομματιού σχηματίζοντας και μια καρδούλα όταν ακουγόταν το «Kiki, do you love me?». Το πρωτοέκανε ο κωμικός Shiggy και έγινε χαμός και μπράβο του – τα προβλήματα όμως άρχισαν, όταν ξεκίνησαν να το επιχειρούν όχι οι συνοδηγοί των αυτοκινήτων, αλλά οι οδηγοί… Με το αυτοκίνητο να τσουλάει. Εγώ χορεύω δηλαδή, το αυτοκίνητο τσουλάει μόνο του, «έλα μωρέ, ίσα που τσουλάει, δεν περνάει κανείς», μόνο που αν πεταγόταν κανένα παιδάκι με κανένα ποδήλατο ή κανένας γεράκος με μπαστούνι, δεν θα εκτιμούσε ιδιαίτερα τις χορευτικές σου επιδόσεις και τις αυτοσχέδιες καρδούλες.
Ακόμα πιο ηλίθια και πιο επικίνδυνη, ήταν μια «μόδα» που γνωρίσαμε πριν λίγους μήνες, με διάφορους ματαιόδοξους συνανθρώπους μας, κατά βάση κυρίες, να βγάζουν σέλφι στα πιο επικίνδυνα σημεία που μπορούσαν να βρουν: στην άκρη του γκρεμού, στην κορυφή μιας σκαλωσιάς, πάνω – πάνω σε έναν ουρανοξύστη σκαρφαλωμένες στο αλεξικέραυνο ή σε μια κεραία, κρεμασμένες σχεδόν έξω από ένα μπαλκόνι. Είναι αυτό που μας έλεγε η μαμά μας όταν ήμασταν μικροί για να μας αποτρέψει από επικίνδυνα εγχειρήματα «αν πάνε όλοι να πέσουν από το γκρεμό, θα πας κι εσύ;» - ε, κάποιοι ακριβώς αυτό έκαναν. Μερικές και μερικοί, όπως – δυστυχώς – ήταν αναμενόμενο, δεν τα κατάφεραν και έμεινε η τελευταία σέλφι να μας θυμίζει πως η ανθρώπινη βλακεία είναι κάτι μη – μετρήσιμο. Ευτυχώς αυτή η «μόδα» δεν κατάφερε να εξαπλωθεί ιδιαίτερα, διαφορετικά θα θρηνούσαμε μπόλικο κόσμο και ντουνιά.
Η τάση των ημερών, «επιτάσσει» δυο πράγματα πλέον: το ένα, είναι το «ανώδυνο» και αρκετά χαριτωμένο θα έλεγα «10 years after», όπου βάζεις μια φωτογραφία που δείχνει πώς ήσουν το 2009 και μια σημερινή. Διδακτική στην περίπτωση κάποιων κοριτσιών, κολακευτική για το όμορφο «σήμερα» σε σχέση με το ασουλούπωτο «τότε», αστεία, στενάχωρη για κάποιους που παραμεγάλωσαν μέσα σε 10 χρόνια, σε κάθε περίπτωση πάντως έχει την πλάκα του και τη νοσταλγία του και τις θύμησές του και δίνει αφορμή για κουβέντα και πλακίτσα.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που «παίζει μπάλα» εδώ και λίγο καιρό και λέγεται «Bird Box Challenge»: εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία με τη Σάντρα Μπούλοκ, όπου (για να μην σποϊλεριάζω…) μια συγκεκριμένη κατάσταση αναγκάζει τους πρωταγωνιστές να ζουν και να κυκλοφορούν με τα μάτια δεμένα. Κάποιοι πανίβλακες συνάνθρωποί μας λοιπόν όχι απλά αποφάσισαν να το δοκιμάσουν στην πραγματική ζωή, όχι απλά παρακινούν άλλους να το τολμήσουν, όχι απλά δένουν και τα μάτια των παιδιών τους και περνούν «χαρούμενες οικογενειακές στιγμές με περιπάτους στα τυφλά», αλλά δοκιμάζουν ακόμα και να οδηγήσουν με μαντήλι στα μάτια.
Το youtube αποφάσισε να ζητήσει να κατέβει κάθε τι παρόμοιο και επικίνδυνο από τους λογαριασμούς και τα κανάλια μέσα σε δυο μήνες αλλιώς θα διαγράφεται, κόσμος πέφτει και χτυπάει, χτυπάει άλλους ανθρώπους, γενικά είμαστε μια «ωραία ατμόσφαιρα».
Και μια «Παγκόσμια Κοινωνία Ηλιθίων», που νιώθουμε την ακατανίκητη ανάγκη να κάνουμε ό,τι είναι trend, ό,τι κάνουν χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για να είμαστε στην απ’ έξω, διότι «όλοι το κάνουν», διότι είναι «παγκόσμια μόδα», διότι «έχει πλάκα». Όχι, δεν έχουν όλα πλάκα. Ένας παγωμένος κουβάς στην πλάτη μπορεί να έχει πλάκα. Ένας συνοδηγός που χορεύει «Kiki» ενώ κάποιος οδηγεί με 3 χλμ/ώρα και τον τραβάει βίντεο με το κινητό, μπορεί να έχει πλάκα. Αλλά κάποιος που βάζει μαντήλι στα μάτια του και στα μάτια του παιδιού του και βγαίνει ψηλαφιστά στο πεζοδρόμιο ή το δρόμο, για να βιώσει στο περίπου την εμπειρία και την αγωνία των πρωταγωνιστών της ταινίας, δεν έχει καμία απολύτως πλάκα – είναι πανηλίθιο και πανεπικίνδυνο.
