Το βράδυ της Κυριακής, στο ματς Παναθηναϊκός-Ξάνθη, οι «πράσινοι» έχασαν μία μεγάλη ευκαιρία, μετά από τις απανωτές που είχαν σκορπίσει στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ: Να παγιωθούν στην πεντάδα της βαθμολογίας της Super League, μαζί και ό,τι αυτό συνεπάγεται περί των βαθμολογικών κι ακόμα περισσότερο των ψυχολογικών προνομίων της για μία ομάδα πιτσιρικάδων, ειδικών συνθηκών και περιορισμένων στόχων.
Λίγο πριν το τέλος του αγώνα, με τον Παναθηναϊκό μπροστά στο σκορ (2-1) και κοντά σε μία τεράστια νίκη, ο Τάσος Χατζηγιοβάννης κάνει ένα σχολικό λάθος και αυτό που πρέπει να αναρωτιέται κανείς εδώ, χωρίς καμία περιπαικτική διάθεση, είναι πόσα χρόνια έχουν περάσει άραγε από τότε που ο συγκεκριμένος παίκτης τελείωσε το σχολείο; Το λάθος αυτό, εκτός από «παιδικό» αποδείχτηκε και μοιραίο, αφού η επιλογή του να μη διώξει την μπάλα και να καθαρίσει μία φάση που έμοιαζε ανύποπτη οδήγησε στη φάση του πέναλτι και του γκολ της ισοφάρισης της Ξάνθης.
Αυτή η χαμένη ευκαιρία της νίκης, άρα και της πεντάδας, σε συνδυασμό με εκείνο το ατομικό λάθος, «έσπασαν» τον 21χρονο άσο του «τριφυλλιού», ο οποίος στο τέλος του αγώνα ξέσπασε σε κλάματα.
Ένα ξεσκόνισμα στα διαδικτυακά σχόλια κάτω από σχετικές αναρτήσεις, σου έδινε να καταλάβεις ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και στη συνείδηση όσων το έχουν Θεό δεν σηκώνει, ούτε και χωράει τέτοιες αντιδράσεις. Του χαλάνε το image, μαζί και την αντρουά αισθητική αρκετών φιλάθλων του, τα μάτια των οποίων δεν είναι εξοικειωμένα με τέτοιου είδους συμπεριφορές. Σύμφωνα με αρκετά τέτοια σχόλια, άρα και τέτοιους φιλάθλους, τα δάκρυα και τα «εύκαμπτα» συναισθήματα ενός παιδιού (αλίμονο μου αν στο τρίτο έτος της σχολής μου δεν θεωρούμουν παιδί), που στα 21 του χρόνια έχει την ευλογία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και το χόμπι του καριέρα,δεν έχουν καμία θέση στην ψυχοσύνθεσή του.
Στην ψυχοσύνθεση, στη συνείδηση, στα κοφτερά δόντια του μέσου αδηφάγου Έλληνα φιλάθλου, κανένα χυμένο δάκρυ δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αλλά και να δικαιολογήσει το λάθος ενός νεαρού ποδοσφαιριστή, αφού τα ποδοσφαιρικά στερεότυπα, μπορεί να διαφέρουν σε απόχρωση αλλά συγκλίνουν ως προς την ίδια «λογική»: Το μυαλό, η ψυχολογία, το ένστικτο, ο τρόπος σκέψης άρα και αντίδρασης ενός ποδοσφαιριστή, άντρα ολάκερου, πρέπει να ακολουθούν και την αρκετά προχωρημένη για την ηλικία του σωματοδομή.
Έτσι, απόψεις διαφορετικών χρωματισμών αλλά κοινών -κενών- μυαλών, ταυτίζονται και ταυτίζουν τέτοιες συμπεριφορές με αντίστοιχες γυναικείες, μωρουδίστικες ή απλά παιδικές, πράγμα που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο πολλά βαρύς κι ασήκωτος νους, αφού, ακόμα κι αν οι άντρες κλαίνε, ακόμα κι αν οι 21χρονοι άντρες κλαίνε, οι 21χρονοι ποδοσφαιριστές άντρες, στερούνται του δικαιώματος.
Ακόμα και φίλοι του Παναθηναϊκού, ακόμα και συνομήλικοί του ή και πιο νεότεροι φίλοι του Παναθηναϊκού, βλέποντας την πέμπτη θέση και τη νίκη να χάνονται, κι ας μην ήταν καν στο ΟΑΚΑ, ας μην είδαν καν το παιχνίδι, αντιμετώπισαν με γονεϊκό αυταρχισμό, με χαιρέκακα σχόλια, ή με δυσπιστία και καχυποψία για επίπλαστη συμπεριφορά, τον παίκτη της ομάδας τους, εκτός αν μιλάμε για περιστατικά από την... ανάποδη, όπως τα δάκρυα χαράς του επίσης νεαρού Εμμανουηλίδη, ξανά με την Ξάνθη, στο ματς του πρώτου γύρου.
Βάζοντας πάντα το άψυχο αποτέλεσμα και την ψύχωση της εφήμερης χαράς πάνω από την καταρρακωμένη ψυχολογία ενός παίκτη που υποχρεούται να μη λυγίσει, να μη σπάσει, να μην εκφραστεί υπό την εποπτεία τόσων άγριων βλεμμάτων, υπό το βάρος της φανέλας και της ευθύνης που κουβαλά. Ευθύνης απέναντι στην ομάδα του, στον κόσμο της, στους συμπαίκτες του μα πρώτα απ' όλα τον εαυτό του, για την ευκαιρία της ζωής του, όχι των χαμένων βαθμών με την Ξάνθη, αλλά της ευκαιρίας, ίσως της μοναδικής, να παίξει σε τόσο μεγάλο επίπεδο και σε μία τόσο ιστορική ομάδα.
Αλήθεια, στα 21 μας, τι το τόσο τραγικό και μεγάλο (πέραν από τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής) μπορούσε να κάνει τον άντρα που μεγάλωνε μέσα μας να κρυφτεί για λίγο πίσω από τα -καθώς- πρέπει της ηλικίας, μακριά από φίλους, γονείς και γκόμενες, υποταγμένος στην πραγματική και φυσιολογική ψυχοσύνθεση ενός απογοητευμένου πιτσιρικά; Ένας χωρισμός; Ένα αντίστοιχο, άντε λίγο πιο σοβαρό, χαμένο παιχνίδι της ομάδας μας; Μία ακαδημαϊκή αποτυχία;
Προσωπικά, στην ηλικία του Τάσου Χατζηγιοβάνη, ως εκκολαπτόμενο νεογνό της δημοσιογραφίας, με φιλοδοξίες σε ένα εξίσου σκληρό περιβάλλον, μπορώ να σας βρω περισσότερους και εξίσου «δικαιολογημένους» λόγους, όπου η βαρβατίλα μου δεν ήταν τελικά και τόσο ανθεκτική μπροστά σε ανάλογα χαστούκια της ζωής.
Και για τον Τάσο Χατζηγιοβάνη, όπου «ζωή», βάλτε «γήπεδο».
