Είχα να βγω έξω από την Ελλάδα πολλά χρόνια. Κάτι επειδή δεν πολύγουστάρω τα αεροπλάνα, κάτι οι υποχρεώσεις, τελευταίο ταξίδι που θυμάμαι στο εξωτερικό ήταν στο… μαγευτικό Σαρλερουά για έναν αγώνα μπάσκετ.
Κάπως έτσι, ίσως να παραείμαι επηρεασμένος από όλο αυτό που σου προκαλεί ένα ταξίδι έξω από την Ελλάδα. Το βάζω πρώτος στη συζήτηση για να μην μου το «χτυπήσει» κάποιος μετά. Πηγαίνοντας όμως στο Λονδίνο, περνώντας εκεί τις πρώτες μέρες του 2019, κατάλαβα τουλάχιστον δύο πράγματα: Το πρώτο είναι οι «παπαριές» με τις οποίες μεγαλώσαμε. Με όλο αυτό το αντιαμερικανικό και αντιβρεττανικό ρεύμα. Έτσι θεωρούσαμε πως εκφράζαμε την «αντίσταση» που έχει στο DNA του ο Έλληνας. Γι’αυτό και τιμούμε την επέτειο της έναρξης και όχι του τέλους των πολέμων μας, ενώ σχεδόν όλοι οι λαοί του πλανήτη κάνουν το αντίθετο. Το θέμα για τον Έλληνα δεν είναι να ελευθερωθεί αλλά να αντισταθεί.
Στα 40 και κάτι μου -και με όλα αυτά τα επαναστατικά να έχουν υποχωρήσει μπροστά στον ρεαλισμό- θαυμάζω απεριόριστα τον τρόπο που λειτουργούν οι Εγγλέζοι. Και τους θεωρώ, μακράν του δεύτερου, το πιο σοβαρό Κράτος στον κόσμο. Κι αυτό φαίνεται παντού. Από τον τρόπο που οδηγούν, μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον ξένο. Κυρίως γιατί ξέρουν ότι ο μόνος τρόπος να κρατήσουν αυτή την ξεχωριστή θέση τους πάνω στον πλανήτη είναι τιμώντας τις παραδόσεις τους. Σε κάθε περίσταση και περίπτωση. Η Αγγλία για τους Άγγλους είναι πολύ ψηλά, με ότι αυτό συνεπάγεται. Και λειτουργώντας πρώτα για το καλό της πατρίδας τους και μετά των υπολοίπων, κατάφεραν να κυριαρχούν.
Πάμε τώρα και στο δεύτερο συμπέρασμα
Βλέποντας τι προσφέρει από πλευράς ψυχαγωγίας η Αγγλία αλλά και τις γενικότερες συνθήκες διαβίωσης, απλά καταλαβαίνεις ποσό ακριβά πληρώνουμε τον ήλιο και τη θάλασσα οι Έλληνες. Σε μια χώρα που έχει σχεδόν 6 μήνες καλοκαίρι τόσο από πλευράς καιρού, όσο και από πλευράς διάθεσης των ανθρώπων, είναι εύκολο να πεις «δεν γαμ βαριέται» και να τα γράψεις όλα στα παλιά σου τα παπούτσια… Στην Αγγλία που βλέπουν τον ήλιο με το κιάλι, ξέρουν πως πρέπει να φτιάξουν από στέκια μέχρι μικρές-μικρές Disneyland για τα πιτσιρίκια, ώστε να περνάνε όλοι καλά! Και φτιάχνουν. Αξιοποιούν το κάθε τι για να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους.
Και στο τέλος της ημέρας, να ξέρεις φίλε, ζουν… Ζουν γνωρίζοντας ότι στα 10 χρόνια τους θα κάνουν αυτό, στα 20 τους εκείνο, στα 30 το άλλο κοκ. Κι άμα λάχει θα έρθουν στην Ελλάδα, για να κάνουν διακοπές, που εσύ κι εγώ μπορεί να μην ονειρευτούμε ποτέ… Αλλά ξέχασα…
Αλλά ξέχασα… Είναι Άγγλοι, φλώροι. Ενώ εμείς, που είμαστε μάγκες και μπεσαλήδες, μας έχουν πιάσει κορόιδα από την γέννηση μας, εδώ και καμιά 200αριά γενιές. Γιατί έχουμε ήλιο και θάλασσα…
