17 ημέρες μετά την επίθεση στο διαιτητή Θανάση Τζήλο, οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι, ο Τζήλος παραμένει δαρμένος, οι Έλληνες διαιτητές παραμένουν επιφυλακτικοί και ελπίζουν η αποχή να έκανε καλό: ίσως να έμαθαν πολεμικές τέχνες για να ανταποδίδουν τα χτυπήματα ή να έγιναν πιο ανθεκτικοί στο ξύλο, να βρήκαν τρόπους να κινούνται πιο γρήγορα στο δρόμο ώστε να μην τους προλαβαίνουν οι επίδοξοι νταήδες ή να άλλαξαν τα ονόματα στα κουδούνια των σπιτιών τους, ώστε να μην βρίσκουν οι επίδοξοι πού μένουν.
Τι να βρεις και τι να συζητήσεις στη συνάντηση με τον Βασιλειάδη και τον Γραμμένο; Ειδικό επίδομα στους διαιτητές για εκμάθηση καράτε; Σωματοφύλακες πληρωμένους από το κράτος, που θα συνοδεύουν τους διαιτητές και τις οικογένειές τους σε κάθε τους βήμα; Να τους βάλουμε σε πρόγραμμα προστατευόμενων μαρτύρΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ; Όσο κάποιοι θεωρούν ότι οι διαιτητές είναι σαν τα χταπόδια και μαλακώνουν όσο τους κοπανάς κι όσο κάποιοι συνεχίζουν να τους στοχοποιούν, να τους δείχνουν με το δάχτυλο, να υπονοούν ότι τα παίρνουν χωρίς να προσκομίζουν φυσικά αποδείξεις, να τους κρεμάνε στα μανταλάκια για ένα πέναλτι που έδωσαν ή δεν έδωσαν και να τους προειδοποιούν να προσέχουν «διότι συμβαίνουν και ατυχήματα…», τόσο αυτή η άρρωστη σάρκα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα συνεχίσει να κακοφορμίζει.
Λύσεις υπάρχουν
Και με ευχολόγια και τσιτάτα για μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκκαλο και «ανοχή τέλος» και «ως εδώ» και «μηδενική ανοχή» προκοπή δεν θα δούμε. Όπως δεν θα δούμε και με καμία αποχή, όπως δεν είδαμε όλες τις προηγούμενες φορές που ο Υφυπουργός έβαλε λουκέτο στο πρωτάθλημα για 1-2 βδομάδες – χρειάζονται δραστικά και συγκεκριμένα πράγματα: πρώτα απ’ όλα, να συλληφθούν οι δράστες της επίθεσης στο Τζήλο. Άμεσα. Σήμερα, αύριο ή ακόμα καλύτερα χθες. Να βρεθούν οι ηθικοί αυτουργοί, οι εντολοδόχοι της επίθεσης – αν φυσικά υπάρχουν και δεν ενήργησαν οι δράστες από μόνοι τους, τυφλωμένοι από ιερή αγανάκτηση για μια διαιτητική απόφαση. Να πάει κόσμος στη φυλακή, ώστε να δείξουμε ότι μπορεί να μην «το έχουμε» πολύ στο «προλαμβάνειν», αλλά κάτι μπορούμε να κάνουμε στο «θεραπεύειν». Και στη συνέχεια, να φροντίσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τους μελλοντικούς «Τζήλους».
Πώς; Παίρνοντας δραστικά μέσα απέναντι σε οποιονδήποτε «απειλεί» έναν διαιτητή, ή «προειδοποιεί ότι μπορεί να πάθει κακό» , σε οποιονδήποτε υπονοεί ότι «τα παίρνει» χωρίς να μπορεί να το αποδείξει. Ποια μπορεί να είναι τα δραστικά αυτά μέτρα; Ας ράψει ένα «κοστούμι» ο Ποδοσφαιρικός Εισαγγελέας σε συνεργασία με τον Υφυπουργό Αθλητισμού και τους έγκριτους Νομικούς και Δικαστές, ώστε να υπάρχει μια συγκεκριμένη ταρίφα για όποιον κάνει «μπούλινγκ» σε διαιτητή. Με συγκεκριμένες – και αυστηρότερες – τιμωρίες σε περίπτωση που γίνει δεύτερη φορά και τρίτη φορά το ίδιο επικοινωνιακό παιχνιδάκι.
Διαφορετικά, αν κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει τους Έλληνες διαιτητές, τόσο ηθικά όσο και σωματικά, αν κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα λάθος σφύριγμα δεν θα αντιμετωπίζεται ως «ανθρώπινο λάθος» αλλά ως προϊόν συναλλαγής κάτω από το τραπέζι, αν κανείς δεν μπορεί να δεσμευτεί ότι μετά από ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι ή μια αυστηρή αποβολή δεν θα ανοίξουν οι Πύλες της Μόρντορ και αιμοσταγή Ορκς θα αρχίσουν να κυνηγάνε τους διαιτητές για να τους ρουφήξουν την ψυχή, ας πάμε στη λύση των ξένων διαιτητών σε όλα τα ματς. Κι ας είναι κι από την τέταρτη κατηγορία της Μάλτας και τη Πρέμιερ Λιγκ Βατικανού: δεν ξέρουμε πού μένουν (και μέχρι να μάθουμε έχουν γυρίσει στην πατρίδα τους), δεν έχουμε ακούσει ποτέ τα κινητά τους να χτυπάνε με ringtone τον ύμνο της τάδε ή της δείνα ομάδας, δεν έκαναν «πέρυσι αυτό» και «πρόπερσι το άλλο» και όλοι θα είμαστε χαρούμενοι – ακόμα και οι ίδιοι οι Έλληνες διαιτητές, που θα χάσουν μεν το μεροκάματο, αλλά θα γλιτώσουν τα νοσήλια.
