Κάποτε ήταν το Mega. Τώρα ήταν ο ΣΚΑΪ. Αύριο – μεθαύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος που «πρέπει να φιμωθεί» ή «πρέπει να τρομάξει». Δεν έχει σημασία αν είναι «συστημικός» ή «αντισυστημικός», αν παίζει μπάλα με την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, αν αυτά που λέει αρέσουν ή ακούγονται όμορφα στην πλειοψηφία ή τη μειοψηφία των πολιτών. Δεν υπάρχει άλλωστε λογική σε ένα τρομοκρατικό χτύπημα κατά ενός οργανισμού ΜΜΕ – είναι σαν να ψάχνεις λογική μέσα στον απόλυτο παραλογισμό: δεν θα τη βρεις, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει.
Τι άφησε πίσω της η έκρηξη στον ΣΚΑΪ;
Ευτυχώς μόνο εκτεταμένες υλικές ζημιές και όχι ανθρώπινες απώλειες. Είναι παρήγορο ότι οι τρομοκράτες ήθελαν να τρομοκρατήσουν, να στείλουν το μήνυμα που έλεγε «τον νου σας», αλλά όχι να σκοτώσουν – αλλιώς δεν θα έκαναν δυο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, ούτε θα επέλεγαν μια τόσο προχωρημένη ώρα. Τι πιστεύουν όμως οι εμπνευστές της επίθεσης και οι εκτελεστές ότι θα συμβεί από εδώ και πέρα; Ότι ο ΣΚΑΪ θα «μαλακώσει»; Ότι θα «αλλάξει μυαλά»; Ότι θα βάλει «νερό στο κρασί του»; Ότι ο τάδε ή ο δείνα δημοσιογράφος θα «μασήσει» και θα επιλέγει πολύ πιο προσεκτικά τι θα πει και πώς θα το πει, για να μην τον βρει κανένα κακό; Κάνει λάθος όποιος το πιστεύει αυτό, όπως κάνει λάθος όποιος πιστεύει πως υπάρχει μια «κεντρική γραμμή» ή μια «κεντρική οδηγία» από την Διοίκηση του ΣΚΑΪ προς τους δημοσιογράφους γι’ αυτά που πρέπει να λένε – ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτά που πιστεύει. Κι έχω προσωπική γνώμη και γνώση επί του θέματος, μια που στα 5,5 περίπου χρόνια που εργάζομαι στον ΣΚΑΪ, ουδέποτε δέχθηκα «παραινέσεις», «οδηγίες», «δυσαρέσκεια» ή «χαρτάκι» που να μου γράφει τι να πω ή τι να αποφύγω, τόσο στο ραδιόφωνο όσο και τα δυο χρόνια που έκανα τηλεόραση.
Το θέμα δεν είναι όμως καμία «αγιογραφία» ή καμία «αντικειμενικότητα» ή καμία τηλεθέαση και ακροαματικότητα κανενός τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού σταθμού, εφημερίδας ή σάιτ. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο – αυτό που έχει σημασία είναι αν μπορούμε ή δεν μπορούμε να ακούμε κάθε άποψη, κάθε γνώμη, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε και κυρίως να συζητάμε σαν άνθρωποι, πολιτισμένα και όχι να λύνουμε τις διαφορές μας σαν κάφροι σε γήπεδο ή να πλακωνόμαστε σαν οδηγοί στο δρόμο που δίνουν «μάχη» για μια θέση πάρκινγκ. Όταν καταλάβουμε ότι το θέμα ή το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΚΑΪ ή παλιότερα το MEGA ή οποιοδήποτε άλλο μέσο που μπορεί να μην γουστάρουμε, να θεωρούμε ότι «παίζει παιχνίδια» ή είναι «διαπλεκόμενο» ή δεν τα λέει όπως μας αρέσει να τα ακούμε αλλά ο τρόπος που μπορούμε να εκφράσουμε τη διαφωνία ή τη δυσαρέσκειά μας, τότε θα καταλάβουμε ότι η λύση είναι πολύ απλή.
Είναι στο χέρι σου
Μπορείς απλά να πατήσεις το κουμπί του τηλεκοντρόλ και να αλλάξεις κανάλι ή να κλείσεις την τηλεόραση, από το να βλέπεις κάτι που δεν σε εκφράζει ή σε εκνευρίζει ή σε κάνει να βγαίνεις από τα ρούχα σου – είναι πολύ πιο ισχυρό «όπλο» το πάτημα του κουμπιού του τηλεκοντρόλ από το πάτημα του κουμπιού μιας βόμβας – αντίστοιχα μπορείς να αλλάξεις σταθμό στο ραδιόφωνο, να σταματήσεις να διαβάζεις την τάδε εφημερίδα ή το δείνα σάιτ. Αλίμονο αν εν έτει 2018, μια ανάσα από το 2019, ακόμα αντιμετωπίζουμε με βία, με τρομοκρατία, με τραμπουκισμούς και σπασίματα ό,τι δεν μας αρέσει, ό,τι νιώθουμε ότι στέκεται απέναντι από εμάς και τα «πιστεύω» μας, ό,τι μας βρίσκει πολιτικά, ιδεολογικά ή αισθητικά αντίθετους. Αλίμονο αν εν έτει 2018 στοχοποιούμε δημοσιογραφικά «μαγαζιά» που δεν μας αρέσει ο τρόπος που λένε όσα λένε, αλίμονο αν «καταδικάζουμε» με επιφυλάξεις, σχεδόν με το στανιό και με μισόλογα μια τρομοκρατική επίθεση, βάζοντας στη ζυγαριά τη βόμβα, το πολιτικό κόστος, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες.
Η προσπάθεια φίμωσης ή τρομοκράτησης ενός Μέσου, είναι μια υπόθεση που μας αφορά όλους, σε όποιον πολιτικό ή ιδεολογικό χώρο και αν ανήκουμε και πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να στεκόμαστε απέναντί της όρθιοι και αποφασιστικοί, όχι καθιστοί, κάνοντας σταυροπόδι και λέγοντας δυο «τσιτάτα» στο twitter. Κυρίως, δεν είναι κάτι που έγινε τα ξημερώματα της Δευτέρας και μπορούμε να επιτρέψουμε να ξεχαστεί μόλις μπουν τα καινούργια τζάμια και μαζευτούν τα συντρίμμια της έκρηξης: η απάθεια, η αδιαφορία και το «έλα μωρέ, σιγά», θα γεμίσει «σπασμένα τζάμια» και «μπάζα» τη Δημοκρατία, τα οποία σε λίγο καιρό κανείς δεν θα μπορεί ούτε να μαζέψει, ούτε να αντικαταστήσει.
