Εδώ και ημέρες το Παρίσι, η Γαλλία καίγεται. Και όταν καίγεται η Γαλλία, η υπόλοιπη Ευρώπη, γεμίζει από καπνό. Και σπίθες. Απ’αυτές που γίνονται αργότερα μια μεγάλη πυρκαγιά. Το έχει διδάξει η Ιστορία. Αυτή που επαναλαμβάνεται.
Τα «Κίτρινα Γιλέκα» που βγήκαν στους δρόμους δεν είναι ένα ξαφνικό φαινόμενο. Είναι η επανάσταση αυτών που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν. Που τα έχουν όλα χαμένα. Όλα εκτός από την αξιοπρέπεια τους. Είναι οι τύποι της διπλανής πόρτας. Άνδρες και γυναίκες. Χωρίς καμία κομματική ταμπέλα. Η μόνη τους ταμπέλα γράφει «αξιοπρέπεια». Και ελευθερία. Την κανονική. Όχι αυτή που μας πουλάνε. Αυτή έχει άλλο όνομα. Λέγεται ελευθεριότητα.
Οι Γάλλοι που δεν έχουν μπει σε μνημόνια, που δεν είδαν τη μια μέρα το νερό να κάνει 50 δραχμές και την άλλη 50 λεπτά, που δεν είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να γίνονται χαρτζιλίκι, που δεν είδαν τα σπίτια τους να βγαίνουν σε πλειστηριασμό, που δεν, που δεν… Οι Γάλλοι που άφησαν την ησυχία τους και βγήκαν στο δρόμο.
Βγήκαν για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν γίνεται να χάνονται οι άνθρωποι για να βγουν οι αριθμοί… Βγήκαν γιατί το πετρέλαιο κίνησης, αυτό που ο ανθρωπάκος χρησιμοποιεί για να πάει στη δουλειά του, να βγάλει το μεροκάματο, αυξήθηκε κατά 23% σε λιγότερο από ένα χρόνο (σου θυμίζει κάτι;).
Βγήκαν γιατί δεν πήγαινε άλλο.
Βγήκαν γιατί στο δίλλημα αξιοπρέπεια ή ησυχία, επέλεξαν το πρώτο. Και το έπραξαν συνειδητά. Γνωρίζοντας πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Όπως σε κανέναν που επαναστατεί.
Και βγήκαν με τη σημαία της Γαλλίας στα χέρια, χωρίς να φοβούνται μην τους πουν φασίστες. Βλέπεις εκεί ακόμη κρατάει γερά η λέξη «πατριώτης».
Τα «Κίτρινα γιλέκα» της Γαλλίας είναι η γενιά του Facebook και των Social Media. H γενιά που περνάει τη ζωή της μπροστά στην οθόνη, αλλά εν τέλει ξέρει ότι η ζωή είναι εκεί έξω. Και αυτή τη ζωή δεν θέλει να τη χαραμίσει. Ή κι αν τη χαραμίσει θέλει να το κάνει όπως γουστάρει εκείνη, όχι όπως θέλουν να της επιβάλλουν…
Μπροστά στην οργή του κόσμου, αυτού του κόσμου που όπως είπε κάποτε ένας σοφός «δεν έχει πια τίποτα να χάσει παρά τις αλυσίδες του», ο Μακρόν κατάλαβε ότι πρέπει να κάνει πίσω. Κατάλαβε ότι δεν θα αργούσε η ώρα που όχι απλά το Παρίσι αλλά ολόκληρη η Γαλλία θα γέμιζε από «Κίτρινα Γιλέκα». Κατάλαβε ότι η υπερφορολόγηση δεν είναι λύση. Ότι έπρεπε να σταματήσει να παίζει τον μαθητευόμενο μάγο και να βρει πραγματικές λύσεις.
Στην Ελλάδα του 2018, έπειτα από 8 χρόνια μνημονίων, χαμένων γενιών, χαμένων ζωών, το μόνο που έχουμε σε «Κίτρινα» είναι τα… «Κίτρινα Ποδήλατα». Αυτών που κατά σύμπτωση λένε ένα τραγούδι ειδικά για την περίσταση. Το «Άμα τα πάρω». Να το ακούσεις. Μπας και χαλάσει λίγο την ησυχία σου. Μπας και σε σηκώσει από τον καναπέ. Πριν στον πάρουν κι αυτόν.
