Έσπασε επιτέλους η «χούντα» των Ροναλντο-Μέσσηδων, που καταδυνάστευε το ποδόσφαιρο και όλες τις βραβεύσεις για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του κόσμου τα τελευταία 10 χρόνια. Παιχταράδες και οι δυο, σπουδαίοι το δίχως άλλο, με σημαντικές ατομικές και ομαδικές διακρίσεις, αλλά παίζουν κι άλλοι ποδοσφαιριστές μπάλα υψηλού επιπέδου τα τελευταία χρόνια στον πλανήτη γη, οι οποίοι άξιζαν κι αυτοί μια «Χρυσή Μπάλα» ή τον τίτλο του «Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς» με όσα κατάφεραν με τους συλλόγους και τις Εθνικές τους. Δυστυχώς το μάρκετινγκ, οι χορηγοί, τα βαριά κι ασήκωτα brand-names που λέγονται Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι και η «κόντρα» που καλλιεργήθηκε εντέχνως ανάμεσά τους (διότι οι κόντρες «πουλάνε»), έβαλαν το ποδόσφαιρο στον αστερισμό αυτών των δυο κυρίων και άφησαν όλους τους υπόλοιπους να παλεύουν απλά για να μπουν στην τριάδα και να «χωρέσουν» σαν φτωχοί συγγενείς σε μια φωτογραφία δίπλα στον Πορτογάλο και τον Αργεντινό.
Δεν πήγαν φυσικά στην λαμπρή τελετή, ούτε ο Κριστιάνο, ούτε ο Μέσι. Όταν «κερδάνε» βέβαια, σκάνε μύτη σαν βλαχοσυμπέθεροι, κονιόρδοι κανονικοί με ένα χαμόγελο σαν τ’ αυτιά για να παραλάβουν το βραβείο τους – τώρα «είχαν δουλειές». Ο Μέσι είχε baby-sitting, όπως είδαμε στα social-media, ο Κριστιάνο μπορεί να είχε να βγάλει τα φρύδια του ή να κάνει απολέπιση. Καλά να είναι εκεί που είναι, δεν μας έλειψαν καθόλου από το γκαλά ούτε αυτοί, ούτε το «εγώ» τους, ούτε ο εγωισμός τους και η κακομάθειά τους – ας νιώσουν κι αυτοί πώς είναι να βλέπεις «από τον καναπέ» μια τέτοια βραδιά, μετά από μια χρονιά που έχεις πετύχει πολλά και σημαντικά γκολ. Ένα σέικερ ξίδι κερασμένο και στον Αντουάν Γκριεζμάν, που πέταξε τη μπηχτή του λέγοντας πως «προφανώς είναι πιο σημαντικό να κατακτάς Τσάμπιονς Λιγκ από Παγκόσμιο Κύπελλο» - δεν θυμάμαι να πήρε τη Γαλλία από το χεράκι ο Γκριεζμάν και να την «έστεψε» Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, σε αντίθεση με τα όσα έκανε ο Μόντριτς στην Εθνική Κροατίας αλλά και τη Ρεάλ, σε ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι το τρίτο συνεχόμενο Τσάμπιονς Λιγκ.
Το θέμα μας όμως δεν είναι ο Μέσι, ο Κριστιάνο ή ο Γκριεζμάν
Μακάρι να είναι τα επόμενα χρόνια ο Εμπαπέ, που σάρωσε όλα τα βραβεία του Νέου Παίκτη της Χρονιάς και έχει βάλει πλώρη να σαρώσει τα πάντα τα επόμενα χρόνια. Το θέμα μας, το κεντρικό πρόσωπο, ο μεγάλος πρωταγωνιστής, είναι ο Λούκα Μόντριτς. Ο «κανονικός άνθρωπος» και όχι ο «Σούπερμαν». Ο μικροκαμωμένος – σχεδόν «μισοριξιά» - και όχι ο «νταβραντισμένος». Αυτός που παίζει με το μυαλό του και όχι με την ταχυδύναμή του. Αυτός που πέτυχε ένα γκολ όλο κι όλομε την ομάδα του μέσα στη χρονιά και όχι 50, αλλά αν δεν υπήρχε στην 11άδα είτε της Ρεάλ, είτε της Κροατίας, η ομάδα θα ήταν κομμένη στη μέση.
Ο Λούκα Μόντριτς είναι η «αποθέωση του κανονικού ανθρώπου», όπως ακριβώς είναι και ο Στεφ Κάρι στο ΝΒΑ. Που κι αυτός είναι «κανονικός άνθρωπος» κι όχι ένα βουνό από μούσκουλα, με άλμα δυο μέτρων και δύναμη εφάμιλλη του Hulk. Που καταφέρνει θαυμαστά πράγματα τα τελευταία χρόνια στα παρκέ λόγω του μυαλού του και της σκληρής δουλειάς του, που κι αυτός έχει πάρει την ομάδα του στην πλάτη του και την έχει οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου. Που απολαμβάνει κι αυτός – όπως και ο Μόντριτς – αυτό που κάνει, που τους σέβονται, που τους βγάζουν άπαντες το καπέλο, που βελτιώνονται όσοι παίζουν μαζί τους, ανεβάζουν τις μετοχές τους, πασπαλίζονται με τη δική τους «χρυσόσκονη», ανακαλύπτουν ότι το ταβάνι τους είναι πολύ ψηλότερο απ’ ό,τι πίστευαν.
Ζούμε στην εποχή όπου οι «κανονικοί άνθρωποι» διεκδικούν το κομμάτι που την αναλογεί από την «πίτα της επιτυχίας» από τους διάφορους υπεραθλητές: το αντίβαρο του Λεμπρόν είναι τα τελευταία χρόνια ο Κάρι, η «σφήνα» ανάμεσα σε Κριστιάνο και Μέσι, είναι ο Μόντριτς. Μακάρι κι άλλοι «κανονικοί άνθρωποι», παίκτες που γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν, που βάζουν το κεφάλι κάτω και δουλεύουν αντί να το έχουν ψηλά μαζί με τη μύτη τους, που αφοσιώνονται στο πώς θα γίνουν καλύτεροι αντί να σκέφτονται μόνο πώς θα γίνουν πιο διάσημοι και πιο όμορφοι, να «ξεπεταχτούν» στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, παντού. Είναι και μια ελπίδα για όποιον κάνει τα πρώτα του βήματα κι έχει δυο στάλες ταλέντο, ότι μπορεί μια μέρα να σκαρφαλώσει στην κορυφή του κόσμου – είτε το καταφέρει, είτε όχι, η ελπίδα είναι πραγματικά σπουδαίο καύσιμο.
