Οι αντιαεροπορικές σειρήνες άρχισαν να ηχούν σε όλη τη χώρα. Ανατριχίλα. Δέος. Σφιγμένα στομάχια. Οι καμπάνες χτυπούσαν σε όλες τις εκκλησιές. Ανήσυχα πρόσωπα παντού. Μάτια τρομοκρατημένα. Ο ένας κράταγε το χέρι του διπλανού του. Κάπου στο βάθος κάποιος έκλαιγε πνιχτά. Ακόμα κι ο καιρός σαν να συμμεριζόταν αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή, ήταν μουντός, ψιλόβροχο, σύννεφα παντού. Απεργία στα ΜΜΕ, την Τρίτη 27 Νοεμβρίου… Στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης… «Και τώρα» αναρωτηθήκαμε με μια φωνή, «τι θα απογίνουμε χωρίς ΜΜΕ»; Αλλά μια στιγμή, μόλις με ειδοποιούν από το κοντρόλ, ότι χέστηκε – λέει – η φοράδα στ’ αλώνι! Τρομερά πράγματα κυρίες και κύριοι! Έχουμε και μια νεότερη ενημέρωση, χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί! Απίστευτο! «Να κι εμάς/ Κωστής Παλαμάς» αναφέρουν επί λέξη αυτόπτες μάρτυρες! Δηλαδή Βίρνα, αν καταλαβαίνω καλά, κανείς δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα αν απεργούν ή όχι τα ΜΜΕ; Ακριβώς Γιάγκο. Κανείς δεν νοιάζεται αν απεργούν ή δεν απεργούν τα ΜΜΕ.
Ποιον αφορά στην πραγματικότητα αν οι δημοσιογράφοι συμμετέχουν στην πανελλαδική απεργία, μια μέρα πριν την πανελλαδική απεργία; Πιθανότατα μόνο τους ίδιους τους δημοσιογράφους που χάνουν ένα μεροκάματο, σε εποχές που δεν σε παίρνει να χάνεις κανένα μεροκάματο. Κατά τα λοιπά, μάλλον κανέναν: την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας – εν προκειμένω την Τετάρτη- τα ΜΜΕ δουλεύουν κανονικά και απλά δεν κυκλοφορούν οι εφημερίδες. Και κάπως έτσι εμείς οι δημοσιογράφοι χτυπήσαμε το σύστημα, τιμωρήσαμε το ανάλγητο Κράτος, βάλαμε τα στήθια μας μπροστά στις κοινωνικές αδικίες, τους αβάσταχτους φόρους, την διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, τις συντάξεις που συρρικνώνονται, τους μισθούς που τελειώνουν 15 του μήνα, την αδικία, τη φτώχεια, την απαξίωση. Κερδάμε αδέλφια! Μπορεί και όχι βέβαια.
Μια χαρά πορεύεται η κοινωνία χωρίς ΜΜΕ για μια μέρα - για να μην σας πω ότι την ημέρα της απεργίας των ΜΜΕ, εδώ, εκεί ή λίγο παραπέρα όλο και κάποιο σάιτ δούλευε «στη ζούλα», οπότε όποιος έψαχνε μια τζούρα ενημέρωσης, κάπου την έβρισκε… Πολύ περισσότερο «πονάει» την ημέρα που δεν έχει Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ή τα Νοσοκομεία λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας ή είναι δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Πολύ απλά διότι τα ΜΜΕ έχασαν το βηματισμό τους, απαξιώθηκαν, μπήκαν σε πελατειακή λογική, μπλέχτηκαν και «διαπλέχθηκαν», ανέβηκαν σε «άρματα» και ξέχασαν να κατέβουν, φωνάζουν επί πληρωμή, προπαγανδίζουν χωρίς τσίπα και φλομώνουν τα «πρόβατα» με νοστιμότατο «σανό». Όλοι εμείς που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ, στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, τα sites, λίγο πολύ βάλαμε το λιθαράκι μας – μικρό ή μεγαλύτερο – στη σημερινή κατάντια αυτού που κάποτε πομπωδώς και μεγαλοπρεπώς αναφερόταν ως «η Τέταρτη Εξουσία». Είχαμε προλάβει βέβαια νωρίτερα όλοι μας, να τσαλακώσουμε και να μουντζουρώσουμε και τις άλλες τρεις εξουσίες: τη νομοθετική, την εκτελεστική, τη δικαστική – γενικώς, ελάχιστα πράγματα στέκονται ακόμα όρθια…
Η συμμετοχή των δημοσιογράφων στην 24ωρη απεργία, είναι για τους δημοσιογράφους μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκουραστούμε, να πάμε για κανέναν καφέ, να δούμε λίγο παραπάνω τα παιδιά μας ή να κάνουμε καμιά δουλειά που δεν προλαβαίνουμε άλλη μέρα – από τη στιγμή που η πανελλαδική απεργία είναι την επόμενη μέρα, ακόμα κι αν θέλαμε να πάμε σε κάποια συγκέντρωση, εκ των πραγμάτων δεν γίνεται. Κατανοώ απόλυτα το λόγο που οι δυο απεργίες έχουν μια μέρα διαφορά, όλοι θυμόμασταν παλιότερα, όταν απεργούσαμε την ίδια ημέρα με όλους τους υπόλοιπους να «σπάει» η απεργία στα ΜΜΕ κακήν – κακώς διότι έπρεπε να καλυφθούν επεισόδια ή γινόταν κάτι σημαντικό που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα.
Οπότε; Οπότε απεργούμε «για να είμαστε ασορτί» με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, καμωνόμαστε ότι κάνουμε κάτι σημαντικό, ότι στερούμε από τον κόσμο την ενημέρωση, ότι υπάρχει ένα κενό στην καθημερινότητα των πολιτών – ενώ στην πραγματικότητα ο κόσμος κάθεται αναπαυτικά στο σαλόνι του, βλέπει μπάλα, ταινία ή σειρά και «αποτοξινώνεται» για μια ημέρα από τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές. Και πόσο ταιριαστό τελικά είναι το «αποτοξινώνεται», όταν μιλάμε για «τοξικά ΜΜΕ» ή «ΜΜΕ γεμάτα τοξίνες»…
