Θυμάμαι εκείνο το ραντεβού του Σλούκα με τους Αγγελόπουλους στην Χαλυβουργική. Είχε κρατήσει κοντά 4 ώρες. Σε διαπραγματεύσεις, είτε κουβεντιάζεις με γνωστό που προσπαθείς να τον ψήσεις να κατέβει μαζί σας στο πρωτάθλημα του 8x8, είτε έχεις απέναντι σου ένα από τα βασικά στελέχη του κορμού της ομάδας, είτε γυναίκα με την οποία θες να «ξεκαθαρίσετε κάποια πράγματα και να δείτε τι κάνετε από εδώ και πέρα», ισχύει το εξής απλό: αν είναι να ναυαγήσουν, δεν θα κρατήσουν πολύ Λογικό. Συμφωνείς ότι διαφωνείς και έξω από την πόρτα.
Επομένως , υπέθετα, όπως και πολλοί άλλοι, ότι πια η συζήτηση είχε επικεντρωθεί στα ψιλά γράμματα της συμφωνίας -σημαντικά αν είσαι αθλητής ή διοικητικός παράγοντας, αδιάφορα για τους οπαδούς. Όταν ανακοινώθηκε πως τελικά ο Σλούκας δεν θα συνέχιζε στον Ολυμπιακό, ξαφνιάστηκα.
Δεν κουβεντιάζεις 4 ώρες αν είναι να μην συμφωνήσεις. Μέχρι σήμερα απορώ τι μπορεί να έλεγαν. Εκτός αν είχαν ξεκινήσει να βλέπουν μαζί το House of Cards και ήθελαν να ολοκληρώσουν παρέα τον 3ο κύκλο. Μαζεύτηκαν, πήραν πίτσες, μπύρες έδωσαν και ένα καλό tip στο delivery να μην τους μαρτυρήσει, οπότε πάσο.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε τις αρετές τους Σλούκα ή ότι πλέον είναι ένα από τα κορυφαία δημιουργικά γκαρντ στην Ευρώπη, που μπορούν να τρέξουν υποδειγματικά και αξιόπιστα επιθέσεις, να πάρουν τη μπαγκέτα και να επιβάλουν το ρυθμό τους. Να μην το κουράζουμε, το διαζύγιο πόνεσε.
Αγωνιστικά, έκανε μπάχαλο το μεταγραφικό σχεδιασμό στην περιφέρεια εκείνο το καλοκαίρι, κυρίως όμως άφησε μια πολύ πικρή γεύση στο στόμα: τη στιγμή που έχεις αναδείξει έναν ταλαντούχο γκαρντ που είναι έτοιμος για το μεγάλο βήμα και την εδραίωσή του στο κορυφαίο επίπεδο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον χάνεις.
Επικοινωνιακά, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Η διοίκηση του Ολυμπιακού βρέθηκε πάλι στην άβολη θέση να υπερασπίζεται την πολιτική για ανανεώσεις συμβολαίων στο τέλος της διάρκειας τους. Ο δε Σλούκας κατοχύρωσε στη συνείδηση των οπαδών μία όχι τιμητική θέση.
Σίγουρα δεν βοήθησαν οι μπερδεμένες δηλώσεις του εκείνη την περίοδο, που δεν αποκλείεται να θύμισαν τον εαυτό σου όταν προσπαθείς να πεις σε μια κοπέλα ότι χωρίζετε, αλλά, να μωρέ, δεν είσαι και τόσο σίγουρος, αλλά από την άλλη, να μωρέ, και η άλλη που στην πέφτει φαντάζει στα μάτια πιο λαμπερή, αλλά να μωρέ την πρώτη την αγαπάς ακόμα, αλλά, να μωρέ, η δεύτερη σού αφήνει υποσχέσεις ότι στο κρεβάτι φέρνει δράκους. Ε, στο τέλος, βγαίνεις φταίχτης. Εξίσου σίγουρα, δεν βοήθησε ο επόμενος προορισμός της καριέρας του και ειδικότερα ο κύριος που κάθεται στον πάγκο της Φενέρ.
Οι χθεσινές αποδοκιμασίες ως περιστατικό δεν είναι κάτι. Ο ίδιος ο Σλούκας σίγουρα θα το περίμενε (άλλωστε το δυσκολότερο για εκείνον θα ήταν -και όντως ήταν- να ανταπεξέλθει ψυχολογικά στο μαρκάρισμα του Μάντζαρη). Οι παίκτες του Ολυμπιακού επίσης το περίμεναν. Οι δηλώσεις του Παπανικολάου, για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικές.
Για όσους τρέχουν να πιάσουν πρώτη θέση στον άμβωνα για να νουθετήσουν και να ηθικολογήσουν, ας θυμηθούν ότι στο ΣΕΦ έχει αποδοκιμαστεί μέχρι και ο Πρίντεζης όταν αγωνιζόταν στη Μάλαγα. Έτσι είναι αυτά. Οι οπαδοί είναι σκληροί, όπως κάθε καψοούρης όταν νιώθει εξαπατημένος. Και θα παραμείνουν για πάντα σκληροί. Ενίοτε θα γίνονται και άδικοι. Είναι άσχημο, αλλά τι να κάνουμε;
Και το χθεσινό, ναι, ήταν μια αδικία. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή όλοι οι υπόλοιποι πρώην των ομάδων που πήραν τις δύο Ευρωλίγκες, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο έφυγαν, και κάποιοι δεν έφυγαν με καλό τρόπο, χειροκροτήθηκαν δίχως δεύτερες σκέψεις.
Ναι, ήταν μια μικροπρεπής αντίδραση και ξενέρωσε αρκετούς Ολυμπιακούς. Όμως, για να μην τρελαθούμε, δεν είναι αποδεικτικό αχαριστίας. Στο κάτω-κάτω, όποιος έχει βρεθεί σε κερκίδα ξέρει: οι σχέσεις με τους παίκτες δεν είναι ποτέ ανέφελες και ακύμαντες –πόσο μάλλον με τους πρώην παίκτες. Και την τελική, όποιος αγαπάει έχει πάντα την ευκαιρία να το αποδείξει. Και αυτό ισχύει τόσο για τον Σλόυκα όσο και για τον κόσμο του Ολυμπιακού.
Εξάλλου, στο βάθος του χρόνου, κάθε παίκτης, όσα πολλά ή λίγα προσέφερε, εισπράττει ένα δίκαιο μερτικό εκτίμησης και αποδοχής. Ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι πιο φασαριόζοι που θολώνουν τη μεγάλη εικόνα.
