Απ’ όλα είχε το ντέρμπι στο Φάληρο: μια γκολάρα του Κάτσε, μια επική ισοφάριση του Σισέ στις καθυστερήσεις, κουβέντα για διαιτησία, καπνούς που σκέπασαν τα πάντα, χειροκρότημα, γιουχάισμα, πάθος, ένταση. Δυστυχώς, πριν και πάνω απ’ όλα, είχε μια μεγάλη τραγωδία, έναν άνθρωπο που πήγε στο γήπεδο αλλά δεν επέστρεψε ποτέ σπίτι του. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του άτυχου φίλου του Ολυμπιακού, Γιάννη Δημάρχου, που άφησε την τελευταία του πνοή στις εξέδρες. Μακάρι να είναι ο τελευταίος άνθρωπος που χάνει τη ζωή του σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Και μια παραλίγο τραγωδία
Ο τραυματισμός του Σωκράτη Διούδη ευτυχώς είχε happy end: το κεφάλι του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού τράκαρε με το πόδι του Νάτχο και η εικόνα των παικτών που ήταν μπροστά, ήταν σοκαριστική. Ευτυχώς οι γιατροί έτρεξαν αμέσως και κατάφεραν να αποτρέψουν τα χειρότερα – όταν είδαμε το Σωκράτη πάνω στο φορείο να κουνάει το πόδι του, μια τεράστια ανακούφιση πλημμύρισε τα πάντα. Ακόμα κι αυτούς στο γήπεδο που είχαν βιαστεί να τον βρίσουν, θεωρώντας πως κάνει θέατρο και του «εύχονταν» με το σύνθημα που περιέχει τις λέξεις «μπινέ» και «γιε», κατάλαβαν την κρισιμότητα της κατάστασης και τον χειροκρότησαν με την ψυχή τους. Τελικά υπάρχει ελπίς όσο η ανθρωπιά «κερδίζει»…
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις
Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Πέδρο Μαρτίνς, έχει αρχίσει εδώ και καιρό τα «τσάμικα» και τα «καλαματιανά»: ζώντας χρόνια στην Ελλάδα, έχει νιώσει στο πετσί του την αδικία που υφίσταται ο Ολυμπιακός και το κυνήγι από τους διαιτητές, οπότε λογικό είναι κάθε τρεις και λίγο να αναφέρεται στις κακές διαιτησίες και να καλεί τους παίκτες του να παίξουν για να νικήσουν και τους διαιτητές. Θεμιτό εν πάσει περιπτώσει, έτσι κρίνει, έτσι κάνει, είναι και πολύ βολικό όλο αυτό για να καλύψει δικές του παραλείψεις, λάθη στη διάταξη, στην 11άδα, στις αλλαγές. Αλλά όλα έχουν και ένα όριο: μιλώντας στους δημοσιογράφους μετά τη λήξη του αγώνα, αναφέρθηκε στις φάσεις που θεώρησε ότι ο διαιτητής αδίκησε την ομάδα του. Και μπορώ να ακούσω με προσοχή και σεβασμό κάθε παράπονο του Πορτογάλου κόουτς, εκτός από την αναφορά του στη φάση του 48ου λεπτού. Διότι όταν αναφέρεται σε αυτήν ο Μαρτίνς, ουσιαστικά θεωρεί ότι το γκολ που πέτυχε ο Ολυμπιακός στη φάση όπου ο Διούδης πήγε να μείνει στον τόπο, έπρεπε να μετρήσει. Ότι αδικήθηκε η ομάδα του επειδή ο διαιτητής σταμάτησε τη φάση. Υπάρχουν απρέπειες και απρέπειες, υπάρχουν πολλών ειδών μικροψυχιές και αστοχίες, αλλά ο Μαρτίνς τις ξεπέρασε όλες με αυτή την αναφορά…
Παίχτηκε όμως και μπάλα
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, υπήρχε ένας Παναθηναϊκός στημένος άριστα τακτικά, ο οποίος ευτύχησε να προηγηθεί με τη συστημένη φωτοβολίδα του Κάτσε αλλά μετά «ταμπουρώθηκε» για να κρατήσει το 0-1 και ένας Ολυμπιακός που ξαφνικά αφυπνίστηκε από το γκολ του Παναθηναϊκού και έκανε στα τελευταία λεπτά όσα δεν έκανε σε όλο το προηγούμενο διάστημα. Βλέποντας το σφυροκόπημα του Ολυμπιακού και τα 9 λεπτά των καθυστερήσεων στο πινακάκι του τέταρτου διαιτητή, η λογική έλεγε ότι ο Ολυμπιακός κάπου θα έβρισκε το γκολ είτε με τον Σισέ σε ρόλο κολόνας – σέντερ φορ, είτε με κάποιο σουτ εκτός περιοχής, με κάποιο φάουλ, με πλαγιοκόπηση, μέσα στην αναμπουμπούλα. Με τόσο κόσμο στην περιοχή του Κότσαρη και τόση ώρα τη μπάλα να σφυρίζει μέσα στην περιοχή του, θα γινόταν η μεγάλη φάση. Έγινε μια, σταμάτησε στο δεξί του δοκάρι. Έγινε δυο, ο Κότσαρης έδιωξε το φάουλ του Λάζαρου. Η τρίτη και φαρμακερή ήρθε από το γύρισμα του Ομάρ και το πάρε – βάλε στον Σισέ.
Ο Παναθηναϊκός πάντως στάθηκε καλά, αμύνθηκε πειθαρχημένα, έτρεξε πολύ, μόχθησε για να πάρει αποτέλεσμα και τελικά δικαιώθηκε. Κι ας έχασε τον τερματοφύλακά του κι ας έπρεπε ο Δώνης να χαραμίσει ακόμα μια αλλαγή λόγω τραυματισμού κι ας έπαιζε στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού με 9 παίκτες, μια που Μακέντα και Μουνιέ έπαιζαν τραυματίες. Τόσο μπορούσε, τόσο έπαιξε μια ομάδα νεανική και άπειρη, που έβγαλε μια τριάδα δύσκολων αγώνων χωρίς νίκη αλλά και χωρίς να «πληγωθεί», με δυο ισοπαλίες και μια ήττα, κυρίως με πολύτιμα μαθήματα «διαχείρισης κρίσεων» και «κανόνων συμπεριφοράς» στα ντέρμπι, τα οποία πρέπει να μελετήσει ο Δώνης με τους παίκτες του ενόψει συνέχειας.
Ο Ολυμπιακός από την άλλη, έχει θέματα: με όλα τα «πρέπει» του πρωταθλητισμού να τον βαραίνουν αφόρητα, βλέπει τον ΠΑΟΚ να ξεμακραίνει στη βαθμολογία, δεν έχει κερδίσει κανένα ντέρμπι εντός ή εκτός, δεν παίζει ωραία μπάλα με λιγοστές εξαιρέσεις και οι δικαιολογίες δείχνουν να έχουν στερέψει – η αντίδραση των οργανωμένων, που «έδιωξαν» τους παίκτες μετά το τέλος του ματς, όταν πήγαν να τους χαιρετίσουν, λέει πολλά. Σε ό,τι είχε να κάνει με το συγκεκριμένο ματς, προφανώς είναι αποτυχία να μην κερδίσει αυτόν τον Παναθηναϊκό, του οποίου το μπάτζετ είναι μικρότερο από το ετήσιο μικτό συμβόλαιο του Τουρέ, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν ήταν καν αποστολή – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Η συνέχεια αναμένεται ενδιαφέρουσα και για τους δυο – με διαφορετικό όμως τρόπο: ο Παναθηναϊκός πρέπει να συνεχίσει να προοδεύει, να ωριμάζει και να βάζει διάρκεια στο παιχνίδι του, να μπορέσει να διαχειρίζεται και να κατανέμει τις δυνάμεις του με τέτοιον τρόπο που να τον «βγάζει η βενζίνη» για 90 λεπτά κι όχι για 70 ή 80. Κι ο Ολυμπιακός, πρέπει να βρει τρόπο να ξεδιπλώσει την ποιότητα του ρόστερ του στο χορτάρι, να πάρει όσα παραπάνω γίνεται από όσους περισσότερους παίκτες μπορεί, σε μια χρονιά που ξεκίνησε με προσδοκίες μετά την περσινή αποτυχία κατάκτησης του πρωταθλήματος αλλά δείχνει να εξελίσσεται με παρόμοιο τρόπο και φέτος.
