Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούν ότι οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες, οι μποξέρ, οι τενίστες ή αυτοί που βαράνε ένα μπαλάκι του γκολφ με ένα μπαστούνι είναι «πρότυπα». Καταλαβαίνω να τους γουστάρεις, να θέλεις να κάνεις την καριέρα τους, να βγάλεις μια μέρα τα λεφτά που βγάζουν, να γίνεις διάσημος και να έχεις πανέμορφες συντρόφους όπως αυτοί, όλα αυτά κατανοητά και σεβαστά και θεμιτά. Αλλά «πρότυπα»;
Μεγάλη κουβέντα για ανθρώπους που τους θαυμάζουμε για το ταλέντο τους, που τους γνωρίζουμε αλλά δεν τους ξέρουμε πραγματικά. Πώς είναι στο σπίτι τους; Πώς φέρονται στη γυναίκα και τα παιδιά τους; Πίνουν; Κάνουν χρήση απαγορευμένων ουσιών; Έχουν ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις; Τι μπορεί να κρύβει η αναζήτηση στον υπολογιστή τους; Πώς συμπεριφέρονται στους συνεργάτες τους; Πόσο οικείοι και προσιτοί και ευγενικοί είναι με τους σερβιτόρους στο εστιατόριο ή με το υπηρετικό τους προσωπικό όταν δεν είναι μπροστά οι κάμερες και οι παπαράτσι;
Από την άλλη πλευρά...
Eκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που είναι αναγνωρίσιμοι, που έχουν εκατομμύρια followers στα social media, που ξέρουν ότι κάθε τους κουβέντα θα φτάσει σε εκατομμύρια αυτιά και δεν διστάζουν να πάρουν θέση σε κοινωνικά ζητήματα ή πολιτικά θέματα που κάνουν «τζιζ», αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες. Όχι σαν «πρότυπα», αλλά σαν άνθρωποι που έχουν τόσο δυνατή φωνή, που θα ακουστεί αυτό που θα πουν. Σέβομαι κάθε Λεμπρόν και κάθε Κάρι που τα βάζουν με κοτζάμ Πρόεδρο των ΗΠΑ αδιαφορώντας για τους χορηγούς που μπορεί να στραβώσουν και να σταματήσουν τη συνεργασία. Κάθε Κάπερνικ που ορθώνει το ανάστημά του γονατίζοντας στην ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου. Κάθε Ζουνίνιο Περναμπουκάνο που διαλέγει την αντίπερα όχθη από το Ριβάλντο ή το Ροναλντίνιο και μιλά ανοιχτά για τον κίνδυνο που κρύβει η επιλογή Μπολσονάρο.
Και μακάρι να είχαν και στην Ελλάδα τα «καρύδια» οι μεγάλοι αθλητές, να ταχθούν εμπράκτως απέναντι στη βία στα γήπεδα, το ρατσισμό, τα εμετικά συνθήματα, τον τυφλό οπαδισμό, αντί να λένε μια ζωή «άσε μωρέ, πού να μπλέκω…» Να αποφασίσουν μια μέρα να «σπάσουν αυγά», να στενοχωρήσουν λιγάκι «τον υπέροχο κόσμο της ομάδας» που βρίζει μανάδες και παιδιά και νεκρούς αντιπάλων και να πάρουν τον αντίπαλο αγκαλιά την ώρα του αγώνα και να φύγουν όλοι μαζί για τα αποδυτήρια. Θες να είσαι «πρότυπο» και «αντικείμενο θαυμασμού» και άνθρωπος που θα θυμόμαστε σε μερικά χρόνια όχι μόνο για τις επιδόσεις σου στο χορτάρι ή το παρκέ; Μπορείς να πεις και να κάνεις πράγματα που θα σου εξασφαλίσουν την «αθανασία» - αρκεί να είσαι προετοιμασμένος ότι θα συγκρουστείς, ότι αυτά που θα πεις δεν θα αρέσουν σε όλους. Ε, και; Γιατί πρέπει να είσαι «στρογγυλός;» Ας έχεις και μερικές γωνίες.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία αθλητών
Που σέβομαι και αγαπώ πολύ και παραδέχομαι και θεωρώ ότι είναι πιο κοντά στην έννοια «πρότυπο» από κάθε άλλο συνάδελφό τους: είναι αυτοί που έκαναν το δρομολόγιο Παράδεισος – Κόλαση ένα σωρό φορές. Από το δύσκολο δρόμο. Πάνω σε χειρουργικά κρεβάτια και ατέλειωτες ώρες φυσικοθεραπείας. Με πόνο. Με δάκρυα. Με διαλυμένα γόνατα και κατεστραμμένα όνειρα.
Είναι αυτοί που δεν το έβαλαν κάτω, που πάλεψαν να σταθούν όρθιοι, όχι απαραίτητα για τα λεφτά και τη δόξα και τους χορηγούς, αλλά για τον εαυτό τους, για να αποδείξουν πρώτα στους ίδιους ότι δεν είναι «τελειωμένοι», ότι δεν θα τα παρατήσουν, ότι θα εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια να ξαναπαίξουν κόντρα σε όλα τα δυσοίωνα προγνωστικά.
Ο Ντέρικ Ρόουζ, που τις προάλλες έβαλε 50 πόντους κόντρα στους Τζαζ και περιφερόταν δακρυσμένος στο παρκέ, είναι ένα «πρότυπο» - όχι σαν άνθρωπος, αλλά σαν θέληση, σαν επιμονή, σαν «never give up».
Χτυπημένος ξανά και ξανά από τραυματισμούς που του στέρησαν τη δυνατότητα να γίνει ένας από τους κορυφαίους που πάτησαν παρκέ, όπως μας «υποσχέθηκε» όταν μας συστήθηκε, σηκώθηκε, ξανάπεσε, ξανασηκώθηκε και τελικά βρήκε όση δύναμη είχε απομείνει στα διαλυμένα του γόνατα και παλεύει να φτάσει εκεί που του αναλογεί.
Όπως ο Καθόρλα τα τελευταία χρόνια, που νίκησε ένα μικρόβιο που άφησε ουσιαστικά το πόδι του μισό, έκανε δεκάδες χειρουργεία αλλά ξαναπαίζει μπάλα. Όπως το «Φαινόμενο» Ρονάλντο πριν χρόνια, όταν αποφάσισε πως δεν θα τον νικήσει η ατυχία, δεν θα τον τελειώσει ο νέος τραυματισμός τη μέρα που γύρισε από τον προηγούμενο, αλλά έχει ακόμα οξυγόνο στη μπουκάλα του – ξαναγύρισε και οδήγησε τη Βραζιλία στην κορυφή του κόσμου.
Αυτούς τους τύπους να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω. Να τους σέβεστε και να τους συγχωρείτε ένα κακό παιχνίδι, μια βραδιά που δεν σκόραραν, που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες σας. Να θυμάστε πάντα τι πέρασαν και πόσο δυνατοί αποδείχθηκαν στις δυσκολίες που τους βρήκαν, πόση ψυχική δύναμη βρήκαν – ένα Θεός ξέρει πού – για να κάνουν ακόμα μια προσπάθεια. Αυτοί, ναι, είναι και πρέπει να είναι «πρότυπα», για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τη δυσκολία και για τον τρόπο που πάλεψαν για να βγουν νικητές. Μπορεί να είναι οι καλύτεροι ή οι χειρότεροι άνθρωποι, αδαμάντινοι ή σκατένιοι χαρακτήρες – αλλά δεν είναι εδώ το θέμα: ας τους θαυμάζουμε διότι η στάση τους μπορεί πραγματικά να είναι έμπνευση για ένα σωρό ανθρώπους που υποφέρουν, που πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρουν, που λυγίζουν κάτω από το βάρος μιας μεγάλης αναποδιάς, μιας απώλειας, μιας πολύ κακής στιγμής. Κι ας προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε, να βρίσκουμε πάντα τη δύναμη, κόντρα σε όλους και όλα να ξανασταθούμε όρθιοι.
