Οι μέρες μου ξεκινούν όμορφα. Κάθε πρωί, λίγο πριν φύγω για το γραφείο, έρχεται περπατώντας -με τον παράδοξο κι εξωφρενικά όμορφο τρόπο ενός 18μηνίτικου- και με αγκαλιάζει, μου χαμογελάει και τα φουσκωμένα της μάγουλα τονίζονται ακόμη περισσότερο. Μαγουλάρες, όχι αστεία. Σχεδόν καθημερινά ακούω τη φωνή του πατέρα της, του αδερφού μου δηλαδή, να μου βάζει χέρι επειδή τη φιλάω, λέει, και τα μούσια μου ερεθίζουν το δέρμα της. Δίκιο έχει. Αλλά μπροστά στο δικό μου το δίκιο, δεν φτουράνε μία οι διαμαρτυρίες του Νίκου.
Η ανιψιά μου, η «Ία», που οι μεγάλοι επιμένουν εμμονικά να τη φωνάζουν Σοφία, 18 μήνες και 23 ημέρες τώρα, είναι η μεγαλύτερη καψούρα της ζωής μου. Και με το δίκιο μου. Είναι ο λόγος που μπορεί να πατήσω λίγο πιο έντονα το γκάζι όταν φεύγω το απόγευμα από το γραφείο για να φτάσω σπίτι νωρίτερα μήπως και την προλάβω ξύπνια. Να πατήσω γκάζι εγώ, ο τσακωμένος με την ταχύτητα, ο χέστης της ασφάλτου.
Ανάμεσα στις πολλές ώρες που ξοδεύω κοιτάζοντάς την απλά και χαζογελώντας ταυτόχρονα, σκέφτομαι πως το πρώτο μου ανίψι, ο πιο κοντινός απόγονος που διαθέτω αυτή τη στιγμή, είναι από τις μεγαλύτερες ευλογίες της ζωής μου. Σκέψη που με γεμίζει χαρά για όσα βλέπω μπροστά μου τη δεδομένη χρονική στιγμή και προσμονή για τα όμορφα πράγματα που θα ζήσω μαζί της στο μέλλον. Η Σοφία μου, το αίμα μου, το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο. Και σας το λέει ένας αντικειμενικός έτσι; Δεν σας το λέει η μάνα της, η Τζωρτζίνα.
Η Ισλάμ είναι 5 χρόνια μεγαλύτερη από τη Σοφία. Σίγουρα η μητέρα της, η Ουμνίμρ, τη θεωρεί πιο όμορφη από την ανιψούλα μου. Ίσως αν ήμουν δίπλα της αυτή τη στιγμή, να της αράδιαζα το απόσπασμα από εκείνο το γνωστό, ελληνικό λαϊκό παραμύθι, με την κουκουβάγια και το παιδί της. Έτσι, για να την πειράξω λίγο. Δεν θα έμπαινα σε αντίλογο μαζί της γι' αυτό. Θα είχαμε άλλα, πολύ πιο σημαντικά ζητήματα από την εξωτερική εμφάνιση δύο παιδιών για να μονομαχήσουμε λεκτικά. Θα την κοίταζα λοιπόν στα μάτια, το μοναδικό άλλωστε σημείο του κορμιού της που η θρησκεία της επιτάσσει να είναι ορατό. Θα τη ρωτούσα πόσες φορές τη μέρα φιλάει την Ισλάμ και την Φατίμα, την κατά ένα χρόνο μεγαλύτερή της αδελφούλα. Σίγουρα η απάντησή της θα ξεπερνούσε αθροιστικά τα φιλιά που σκάω καθημερινά στη Σοφία.
Ωραίος διαγωνισμός που δεν χωράει αγαπόμετρα. Αρκεί ένα παιδί, το οποιοδήποτε παιδί σε αυτόν εδώ τον κόσμο, να είναι χιλιοφιλημένο. Να ένας βασικός σκοπός για κάθε γονιό. Αρκεί να νιώσει το βάρος της αγάπης να διαπερνά κάθε του κύτταρο και την αγάπη αυτή είναι δεδομένο πως αύριο-μεθαύριο θα την επιστρέψει πολλαπλασιαστικά εκεί που θα υπάρχει έλλειψη. Να μια όμορφη ουτοπία.
«Δεν συμφωνείς ρε συ Ουμνίμρ;».
Και μετά θα άνοιγα το λάπτοπ μου να της δείξω ένα βίντεο που πέτυχα αυτές τις μέρες στο ίντερνετ.
Θα συνέχιζα να την κοιτάζω στα μάτια μήπως και αντλήσω έστω και την απειροελάχιστη κατανόηση των σκέψεών της. Κατά πάσα πιθανότητα θα έσκυβε το κεφάλι της. Μπορεί και όχι. Μπορεί και να με κοίταζε ψυχρά, με μπόλικες δόσεις από φανατισμό (ή φόβο;) και να χρησιμοποιούσε τη συσσωρευμένη κατήχηση δεκαετιών για να φέρει εις πέρας την αντιπαράθεση με έναν άπιστο. Μπορεί.
Αλλά θα επέμενα.
Θα πατούσα παύση στο 01:12 του βίντεο. Στο σημείο που η μικρή Ισλάμ, την οποία πριν από λίγα δευτερόλεπτα αγκάλιαζε και φιλούσε, τώρα της αγγίζει και της χαϊδεύει το χέρι. Εκεί που φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει ψυχανεμιστεί το τι ακολουθεί κι λέει με αυτόν τον τρόπο το δικό της αντίο στην μητέρα που την στέλνει σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Δεν ξέρει το γιατί, αλλά δεν μπορεί, θα είναι σπουδαίος ο λόγος.
Κι εκεί, με το pause πατημένο στα 72 δευτερόλεπτα ενός εξανθρώπινου βίντεο, θα σηκωνόμουν να φύγω. Δεν ξέρω αν οι δρόμοι της Δαμασκού αυτήν την περίοδο ενδείκνυνται για να βυθίζεσαι στις σκέψεις σου, αλλά θα το προσπαθούσα. Θα προσπαθούσα να σκεφτώ τις ζωές της Σοφίας, της Ισλάμ και της Φατίμα σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Χωρίς θολούρες φανατίλας και κόκκινα σταγονίδια αίματος να συμπληρώνουν το κάδρο. Οι μοναδικές κοκκινίλες, σκέφτομαι, θα είναι εκείνες από τα φιλιά στα μάγουλα. Κι ας διαμαρτύρονται οι Νίκοι όλου του κόσμου. Κι ας ανταλάσσουν οι δηλητηριασμένοι -από χίλιες διαφορετικές πηγές μίσους- γονείς το γέλιο και το χάδι του παιδιού τους με μια οποιαδήποτε θρησκευτική, πολιτική και ιδεολογική απόλυτη αλήθεια.
Φεύγω. Πατάω γκάζι. Σκέφτομαι τη Σοφία που με περιμένει στο σπίτι. Σκέφτομαι και όλα εκείνα που θα σκεφτόταν η Ισλάμ όταν ζωσμένη με εκρηκτικά πέρασε για τελευταία φορά την πόρτα του δικού της σπιτιού.
Σκέψου.
