Όχι γιατί δεν υπάρχουν πραγματικά θύματα σε αυτή την ιστορία αλλά διότι, εκτός από τα «φανταράκια» που πήγαιναν στις εφημερίδες, τα site και το ραδιόφωνο του Οργανισμού για να κάνουν απλά τη δουλειά τους και να φύγουν, άπαντες οι υπόλοιποι, από τους «λοχίες» μέχρι τους «Στρατηγούς» είχαν σκοτώσει την αθωότητα, πολύ πριν πεθάνουν «Τα ΝΕΑ»…
Ήξεραν πολύ καλά ότι τα λεφτά δεν έβγαιναν από τις πωλήσεις, πως οι διαφημίσεις έρχονταν συστημένες από τη διαπλοκή, τα υπέρογκα δάνεια προσφέρονταν χωρίς την παραμικρή κάλυψη και φυσικά ότι τα Μέσα τους δεν ήταν πια ούτε (τόσο) Μαζικής, ούτε (πολύ περισσότερο) Ενημέρωσης.
Για περισσότερο από 30 χρόνια, ο ΔΟΛ αν όχι κυβερνούσε, αν μη τι άλλο έπαιζε κομβικό ρόλο στο ποιος θα ήταν στην κυβέρνηση. Και οι συμφωνίες δεν ήταν πάντα με γνώμονα το καλό της Ελλάδας αλλά το καλό του Οργανισμού. Η διαφορά του μακαρίτη του Λαμπράκη, με τον Ψυχάρη, ήταν ο τρόπος. Ο τρόπος που «πλάσαρε» τον καταλληλότερο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας/Πρωθυπουργό/Υπουργό/Υφυπουργό/Βουλευτή κοκ. Για να μην αδικήσουμε τον Ψυχάρη, σε αυτό ίσως να παίζει ρόλο και η εποχή.
Κι αυτή η ρημάδα η ανάγκη. Όταν βγάζεις του κόσμου τα λεφτά η υπομονή δεν είναι δυσεύρετη αρετή. Όσο τα λεφτά μειώνονται, τόσο χάνεται και η υπομονή. Και τα Μέσα του ΔΟΛ, την περίοδο της κρίσης, δεν είχαν ούτε υπομονή, ούτε διακριτικότητα. Ήταν άγαρμπα. Κι αυτή η αγαρμποσύνη (sic) στο τέλος της ημέρας, πετύχαινε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Βλέπεις υπήρχε πια και αυτό το... διαδίκτυο, που έχει χαλάσει την πιάτσα. Πολλές φωνές και κυρίως χωρίς εξαρτήσεις.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σήμερα. Στο χθες.
Που «ΤΑ ΝΕΑ» δεν κρεμάστηκαν στο περίπτερο και που το λουκέτο είναι πια η πιθανότερη εξέλιξη στον Οργανισμό. Ουδείς μπορεί και κυρίως ουδείς πρέπει να χαίρεται γι’ αυτή την εξέλιξη. Και γιατί χρονιάρες μέρες κάποιοι θα μείνουν στο δρόμο αλλά κυρίως διότι εν τέλει αυτοί που η ζωή τους θα φτάσει στο σημείο μηδέν με το πιθανό λουκέτο είναι οι «φαντάροι»… Αυτοί που απλά έκαναν τη δουλειά τους και ζούσαν με τα... ρέστα.
