Θέλετε όντως να επιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα; Θέλετε στ’ αλήθεια να συζητάμε για ένα πρωτάθλημα ενδιαφέρον, ανταγωνιστικό, με σασπένς, που δεν θα «κρίνεται» από το Δεκέμβρη, που θα το διεκδικούν (τουλάχιστον) τρεις ομάδες, που θα προσφέρει θέαμα και συγκινήσεις; Πριν από όλα τα VAR και VOUR, πριν από κάθε συζήτηση για τιμωρίες και τράβηγμα αυτιών σε αυτούς που ρίχνουν λάδι στη φωτιά (οπαδικά ΜΜΕ, προπονητές, παράγοντες και λοιπούς συγγενείς), ας «κόψουμε» εδώ και τώρα το χέρι κάθε βλαμμένου, εν δυνάμει δολοφόνου, που σημαδεύει με φωτοβολίδα συνανθρώπους του.
Πολύ καλά κάνει ο Ιβάν Σαββίδης και «διέταξε» να βρουν αυτόν που πέταξε τη φωτοβολίδα στη Νέα Σμύρνη και πολύ καλά κάνει η ΠΑΕ ΠΑΟΚ και δεν παίρνει εισιτήρια για τον αγώνα με τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο. Ο ΠΑΟΚ πέρυσι πλήρωσε πολύ ακριβά την απερισκεψία του Σαββίδη να μπουκάρει μέσα στο γήπεδο αλλά πλήρωσε επίσης το ρολό που πέταξε ένας οπαδός του στον προπονητή του Ολυμπιακού (αλλά είχε τρομερό σημάδι ο άτιμος…). Κι όσο δεν μπορεί να ελέγξει ΑΠΟΛΥΤΑ τους οπαδούς του που ταξιδεύουν εκτός έδρας, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει ξανά κάποια στιγμή βαθμούς που κερδίζει μέσα στο γήπεδο. Κι ακολουθεί και ντέρμπι με την ΑΕΚ μετά το ματς με τον ΟΦΗ, οπότε δεν είναι να παίζεις με τη φωτιά.
Ανεπίδεκτοι μαθήσεως
Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η βαθμολογική, η λογική, η «προσέχω για να έχω», η «μην τιμωρηθούμε πάλι και τρέχουμε». Υπάρχει και η άλλη πλευρά, η απείρως σοβαρότερη, η ανθρώπινη, αυτή που έχει να κάνει με τη ζωή την ίδια και η οποία φυσικά δεν εστιάζεται στον ΠΑΟΚ αλλά αφορά σε ένα σωρό ομάδες και ένα σωρό ανόητους: πώς πας και πετάς ρε φίλε μια φωτοβολίδα σημαδεύοντας ανθρώπους;
Στις 26 Οκτωβρίου 1986, ο Χαράλαμπος Μπλιώνας, αποφάσισε να πάει για πρώτη φορά στη ζωή του στο γήπεδο. Δυστυχώς, αποδείχθηκε και η τελευταία. Ήταν ένας αγώνας στο «Αλκαζάρ», ανάμεσα στη Λάρισα με τον ΠΑΟΚ και υπήρχε τρομερή ένταση αρκετή ώρα πριν την ώρα έναρξης του αγώνα. Λίγα λεπτά πριν το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή, τρεις ναυτικές φωτοβολίδες εκτοξεύθηκαν από την κερκίδα των φίλων του ΠΑΟΚ. Οι δυο δεν βρήκαν στόχο. Η τρίτη όμως εξοστρακίστηκε και καρφώθηκε στην καρωτίδα του Μπλιώνα. Η προσπάθεια να τον κρατήσουν στη ζωή αποδείχθηκε μάταιη. Μέσα σε όλα, ο αγώνας έγινε κανονικά και η έρευνα που ακολούθησε υπέδειξε έναν άνθρωπο ως ένοχο, ο οποίος καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση. Η ποινή του μειώθηκε στα 3 χρόνια. Στα 2,5 χρόνια, ήταν ήδη έξω, λόγω καλής διαγωγής…
Σχεδόν 32 χρόνια μετά, συζητάμε ακόμα το αυτονόητο: ότι πρέπει να βρούμε αυτούς που πετάνε φωτοβολίδες, ότι πρέπει ο έλεγχος στις θύρες να είναι αυστηρότερος, ότι πρέπει οι ίδιοι οι οπαδοί να «σβερκώνουν» αυτόν που ετοιμάζεται να κάνει βλακεία – ελπίζω όχι με γνώμονα να μην αφαιρεθούν βαθμοί από την ομάδα, αλλά κυρίως για να μην αφαιρεθεί κάποια ανθρώπινη ζωή. Κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τη νοημοσύνη μας, αφήνοντας υπόνοιες για «πιθανή προβοκάτσια», άλλοι σφυρίζουν ανέμελα και λένε «συμβαίνουν αυτά, ποδόσφαιρο είναι, δεν είναι η Θεία Λειτουργία».
Και προφανώς, όσοι το «προσωποποιούν» στον ΠΑΟΚ (στην ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και πάει λέγοντας), εξυπηρετούν «μικροπολιτικά» και «μικροαθλητικά» συμφέροντα – το πρόβλημα μας αφορά όλους σαν κοινωνία, σαν Κράτος, σαν Πολιτεία, σαν Δικαιοσύνη. Όχι Αθλητική Δικαιοσύνη, Δικαιοσύνη σκέτη. Δεν είναι θέμα αθλητικό, αλλά ποινικό. Δεν έχει να κάνει με τιμωρίες έδρας ή αφαίρεση βαθμών ή υποβιβασμό, αλλά με δολοφονική πράξη – και έτσι ακριβώς πρέπει να αντιμετωπιστεί – το χρηματικό πρόστιμο είναι μια απέραντη γελοιότητα. Όπως ακριβώς αν ένας άνθρωπος επιχειρήσει να δολοφονήσει έναν συνάνθρωπό του σε ένα δάσος, δεν θα καλέσουμε το Δασαρχείο να επέμβει ή αν επιτεθεί κάποιος με ένα μαχαίρι σε κάποιον άλλον έξω από ένα νοσοκομείο δεν θα το λύσουν οι σεκιουριτάδες και οι φύλακες του νοσοκομείου, αντίστοιχα η Αστυνομία οφείλει να βρουν αυτόν που πέταξε τη φωτοβολίδα και στη συνέχεια να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Κάμερες υπάρχουν, μάρτυρες υπάρχουν, φωτογραφίες υπάρχουν. Και να μην πούμε πάλι «καλά που δεν πάθαμε τίποτα» και «έλα μωρέ, δεν χτύπησε και κανείς», διότι 32 χρόνια μετά, το αίμα του Χαράλαμπου Μπλιώνα, στις εξέδρες του «Αλκαζάρ», δεν έχει στεγνώσει ακόμα…
