Ο Ολυμπιακός βρίσκεται αυτές τις ημέρες στο Ζέεφελντ της Αυστρίας για την καλοκαιρινή του προετοιμασία. Τίποτα ενδιαφέρον δεν υπάρχει σε αυτό, ωστόσο ένα σκηνικό που έλαβε χώρα χτες αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο που διαμένει η ομάδα, ήρθε να βάλει φωτιά στα σόσιαλ μίντια.
Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ανεβασμένος σε μια καρέκλα, να τραγουδάει με πάθος τον ύμνο του Ολυμπιακού. Το βίντεο ήταν αρκετό για να ερεθίσει τόσο τους οπαδούς της ομάδας όσο κι εκείνους των αντιπάλων, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα από αυτούς. Μια μικρογραφία αυτών των αντιδράσεων είχαμε και στο γραφείο, με τους Κώστα Βαϊμάκη και Ντίνο Ρητινιώτη να μεταφράζουν εντελώς διαφορετικά την κίνηση του διεθνή μεσοεπιθετικού.
Δες, συμφώνησε, διαφώνησε, φήφισε (στο τέλος του άρθρου)
Ο Κώστας Βαϊμάκης γέλασε με την καρδιά του
Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, με επώνυμο βαρύ σαν ιστορία, είναι ένας άνθρωπος που όταν βλέπει μικρόφωνο δεν διστάζει στιγμή: το αρπάζει και τύφλα νά’ χει ο Μάκης ο Χριστοδουλόπουλος. Το τελευταίο του σουξέ, ήταν ο ύμνος του Ολυμπιακού, στην περίφημη «τελετή μύησης» που παραδοσιακά γίνεται στον Ολυμπιακό. Η προηγούμενη επιτυχία του που έφτασε στην κορυφή των τσαρτς, ήταν με τη φανέλα της ΑΕΚ ακόμα, στο «κοπή τη πίτα», όταν τραγούδησε το «Για τα λεφτά τα κάνεις όλα». Κάποιοι φίλοι της ΑΕΚ ενδεχομένως να εντοπίζουν κάποιον συμβολισμό στην επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού, διαπίστωση από την οποία παίρνω απόσταση από εδώ μέχρι το Ζέεφελντ…
Ο Λάζαρος έχει περάσει από ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και πλέον Ολυμπιακό. Ο Λάζαρος δεν έκρυψε ποτέ ότι υποστηρίζει Ολυμπιακό – όσο ήταν στον ΠΑΟΚ δεν το γνωρίζαμε, το μάθαμε όταν πήγε στον Παναθηναϊκό, όπου ο ίδιος προτιμούσε Ολυμπιακό αλλά ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός τότε πλειοδότησε. Ο Λάζαρος έχει υποπέσει κατά καιρούς σε δηλώσεις ατυχείς ή αμφιλεγόμενες: από το «καλύτερα οικοδόμος παρά να γυρίσω στον ΠΑΟΚ», μέχρι το «με το μαλλί σας γ@μαω». Ο Λάζαρος πήρε πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, ήταν ο MVP της, είχε ένα συμβόλαιο 2+1 το οποίο δεν αναγνωρίζει, δεν τα βρήκε στα χρήματα με το Δημήτρη Μελισσανίδη και αποφάσισε να συνεχίσει στην «ομάδα της καρδιάς του». Απόλυτα σεβαστό.
Όπως απόλυτα σεβαστό είναι να πουλάει οπαδιλίκι στους φίλους της νέας του ομάδας, αμέσως μόλις πήγε. Το έχουν κάνει πολλοί και στους περισσότερους βγήκε σε καλό – ειδικά σε όσους δικαιολόγησαν και στο γήπεδο το ρόλο και τη σημαντικότητά τους και όχι μόνο στις δηλώσεις, τα τραγούδια, τα «φιλάω το έμβλημα της ομάδας» και τις δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα. Ο Λάζαρος έχει ανάγκη να γίνει άμεσα αποδεκτός και αγαπητός από την εξέδρα, να «ξορκίσει» το ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκό-ΑΕΚτζίδικο παρελθόν του και να παγιωθεί στις συνειδήσεις των φίλων του Ολυμπιακού ως «αυτός που ήταν από μικρός Ολυμπιακός και ήρθε επιτέλους στην ομάδα της καρδιάς του». Ο Ολυμπιακός και οι οπαδοί του έχουν άμεση ανάγκη από παίκτες με προσωπικότητα και τσαγανό, που θα δεθούν με τη φανέλα και θα κάνουν ένα μεγάλο βήμα μπροστά – αγωνιστικά, επικοινωνιακά, παθιασμένα – μια που «ηγέτες» δεν υπάρχουν και πολλοί στου Ρέντη. Θα γίνει ο Λάζαρος «ηγέτης», στα 32 του, με το που πάτησε το πόδι του στη νέα του ομάδα; Το θέλει, το δείχνει, το προσπαθεί, το «τραγουδά» σε όλους τους τόνους. Θα φανεί όμως στο γήπεδο αν πραγματικά μπορεί.
Ο Ντίνος Ρητινιώτης το χάρηκε με την καρδιά του
Ωραίο πράγμα, ρε φίλε, να σκάει το χειλάκι σου ενώ δεν έχει φύγει ακόμα η τσίμπλα από το μάτι. Πρωί-πρωί, στο καθιερωμένο διαδικτυακό catch up με το κινητό στο χέρι, να πέφτεις πάνω σε ένα βιντεάκι-λουκούμι όπως αυτό και να φτάνει το χαμόγελο στους κροτάφους. Όσοι έχουν δει τους κορτάφους μου καταλαβαίνουν για τι επίτευγμα μιλάμε:
Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, λέει, μετά το καθιερωμένο τελετουργικό στο οποίο υποβάλλονται τα ψάρια κάθε λογής όταν πρωτομπαίνουν στου Ρέντη, ανεβαίνει στην καρέκλα -αφού έχει βγάλει πρώτα τα παπούτσια του ο κιμπάρης- και τραγουδάει με την ψυχή του τον ύμνο της ομάδας. Και δώστου όλοι σιγοντάρισμα, φωνή, πάθος, παλαμάκια, χαμόγελα, ένα μικρό πέταλο το ξενοδοχείο της ομάδας στο Ζέεφελντ.
Για εκείνους που σιχαίνονται τον οπαδισμό στην αγνή του μορφή, πόσο μάλλον για εκείνους που σιχαίνονται το επιτηδευμένο οπαδιλικί από την πλευρά των παιχτών, καλή ώρα όπως ο Βαϊμάκης που τον είδα αναψοκοκκινισμένο όταν συζητούσαμε το θέμα, το θέαμα είναι λογικό να μην τους κάθεται καλά. Έχω, ωστόσο, πολλές αμφιβολίες ότι το ξέσπασμα Χριστοδουλόπουλου ήταν τέτοιο, φτιασιδωμένο δηλαδή και ψεύτικο. Προσωπικά μου έβγαλε αυθορμητισμό, καμία κάμερα του Olympiacos TV ξερωγώ μπροστά, για να δικαιολογεί μια σχεδιασμένη κίνηση που να αποσκοπεί στον εντυπωσιασμό και τη συμπάθεια. Βγήκε όπως βγήκε, από ένα ποστάρισμα του Δουρέκα κι ένα live του Ρομαό, έκανε τη βαϊραλιά του, πώρωσε, συσπείρωσε, γέννησε ελπίδες για έναν διαφορετικό Ολυμπιακό.
Αυτόν που μετά τη μετάγγιση ελληνικού αίματος του φετινού καλοκαιριού, θα ξαναβγάλει μπροστά μέρος από το DNA που αγνοείται χρόνια τώρα, τα πλειοψηφικά από την εποχή Μαρινάκη. Παίκτες ανίδρωτοι, άνιωθοι και χαβαλέδες που δεν δικαιολογούν μισό ένσημο, δεν μπαίνουν μπροστάρηδες σε ένα φάλτσο σφύριγμα, σε έναν ψευτοτσαμπουκά αντιπάλου. Χορτάσαμε από δαύτους σε σημείο αηδίας. Ευπρόσδεκτοι χωρίς αστερίσκους, λοιπόν, οι Χριστοδουλόπουλοι που νιώθουν την καρδιά τους να χτυπά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σε ερυθρόλευκο ρυθμό. Απομένει να τους δούμε να αποδίδουν τα ανάλογα και παιχτικά, ωστόσο όταν μιλάμε για Ολυμπιακό, τον κατεξοχήν σύλλογο που στηρίζεται στο Πάθος, τέτοια τυπάκια δεν περισσεύουν. Καλώς ήλθες Λάζαρε.
