Όσο περνάει ο καιρός γίνομαι αυστηρός με κάποια πράγματα. Ένα απ’αυτά είναι η σχέση των ανθρώπων με το μπάνιο. ΑΠΑΙΤΩ να είναι στενή. Τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Ειδικά το καλοκαίρι, που όσο και να το πεις, ιδρώνεις λιγάκι περισσότερο.
Από μικρός δεν άντεχα την «μασχαλίλα». Ίσως για αυτό, προτιμούσα να κόβω τις αποστάσεις με το πόδι από το να υποστώ το μαρτύριο των ΜΜΜ. Εκεί που με το που ανεβαίνει ο υδράργυρος, το πράγμα γίνεται «ο θάνατος σου, η ζωή μου». Είμαι σπάταλος με το νερό. Το ομολογώ. Και με το αφροντούς. Και με τις κολόνιες. Κι έχω κάνει σπάταλα (ευτυχώς) και τα παιδιά μου. Τους έχω δώσει ευχή και κατάρα που λένε, να μην τύχουν και μυρίζουν ποτέ άσχημα. Όχι επειδή είναι σώνει και καλά κορίτσια. Και αγόρια να ήταν, η ευχή θα ήταν η ίδια.
Δεν μπορώ να δεχτώ όλα αυτά περί… ορμονικής διαταραχής κλπ. Ειδικά όταν έχω διαπιστώσει με τη… μύτη μου, τη διαφορά ενός ανθρώπου που ναι μεν του έχει φερθεί η μοίρα άδικα αλλά πλένεται συχνά, με έναν άνθρωπο της ίδιας κατάστασης που έχει αλλεργία στο νερό και στο σαπούνι. Καμία δικαιολογία. Πόσο μάλλον δε όταν λόγω συνθηκών ή επιλογής πρέπει να μοιραστείς από κοινόχρηστες τουαλέτες μέχρι απλά το ασανσέρ. Ύπουλο πράγμα το ασανσέρ. Γιατί δεν ξέρεις ποιος θα μπει στον επόμενο όροφο. Κι όταν αυτός που θα μπει είναι «τυρομάσχαλος» ζεις την Κόλαση του Δάντη και το “Platoon” μαζί. Ταυτόχρονα.
Δεν έχω υπολογίσει πόσο κοστίζει ένα μπάνιο στο σύνολο του. Φαντάζομαι ότι δεν είναι πολλά… Κι αν τον χειμώνα, ο καιρός σου δίνει (; ) το δικαίωμα να τσιγκουνεύεσαι, το καλοκαίρι δεν σου αφήνει περιθώρια. Κι είναι μεγάλο αυτό το ρημάδι το καλοκαίρι στην Ελλάδα… Οπότε… Λυπηθείτε μας! Κάντε μπάνιο, μπείτε στη θάλασσα, πέστε στο συντριβάνι όπως τότε που έβαλε ο Καμπούρης τις βολές. Αλλά πλυθείτε… Είναι έκκληση.
