Ζητάω προκαταβολικά συγνώμη που γελάω, από τη Γιάννα Τερζή και τους ανθρώπους που εργάστηκαν και κουράστηκαν για το κομμάτι που στείλαμε στη Eurovision. Αντιθέτως δεν ζητάω καμία συγνώμη απ’ όσους παίρνουν τη Eurovision στα σοβαρά, πιο σοβαρά δηλαδή από ένα μουσικοχορευτικό πανηγύρι που φτιάχτηκε για να περνάμε καλά τρεις μέρες το χρόνο – δυο ημιτελικοί και ο τελικός, να ακούμε τραγούδια, να βλέπουμε χορευτικά, να βαθμολογούμε κορίτσια και αγόρια, να σπάμε πλάκα, να ψηφίζουμε και να μαζευόμαστε με φίλους σε σπίτια.
Αποκλειστήκαμε λοιπόν ως Ελλάδα και δεν πήγαμε τελικό, διότι πολύ απλά δεν είχαμε ένα καλό τραγούδι, δεν είχαμε μια καλή παρουσία επί σκηνής, δεν μπορέσαμε ούτε να το υποστηρίξουμε όλο αυτό, ούτε να το πασπαλίσουμε με λίγη χαρά, ούτε να το αμπαλάρουμε σε κάτι γιορτινό και χαρούμενο. Μύρισε εντεχνίλα στη σκηνή της Λισαβόνας, ήρθε εμμηνόπαυση σε διάφορους που βρίσκονταν εκεί μπροστά (γι’ αυτό δεν είχαν κουράγιο να κουνήσουν σημαιάκια), μια μυρωδιά ίδρωτα πλημμύρισε την αίθουσα, μάκρυναν οι τρίχες απότομα στα πόδια των γυναικών όταν ξεκίνησε το κομμάτι μας – όλα τα παραπάνω, είναι συμπτώματα «έντεχνου». Η Γιάννα Τερζή δεν ήταν χαρούμενη με αυτό που πήγε να κάνει, ήταν στραβωμένη από την πρόβα τζενεράλε και τα τεχνικά λάθη, είχε μια ξινίλα, μια αμηχανία, δεν της πέτυχε και το ντουκόχρωμα στο χέρι και όλο αυτό μέτρησε στο κοινό και τις επιτροπές που ψηφίζουν, διότι όλοι έχουν τα δικά τους βάσανα και δεν θέλουν η Ελλάδα να τους φορτώνει με έξτρα σκοτούρες. Ξεκάθαρα.
H παλιά η Εurovision η Ορθόδοξη
Επιπλέον, όταν κοτζάμ ΠΑΣΟΚ, ολόκληρη ΠΑΣΟΚάρα με τα όλα της, έχει γίνει πλέον ΚΙΝΑΛ, όταν η Φώφη Γεννηματά θεωρείται η καταλληλότερη να ηγηθεί ενός κόμματος που μεσουράνησε με τον Αντρέα στο πηδάλιο, καταλαβαίνει κανείς ότι οι «ΠΑΣΟΚικές απευθείας αναθέσεις έργου», όπως έγινε με την περίπτωση της Γιάννας Τερζή, κόρης του τεράστιου Πασχάλη Τερζή, δεν έχουν και μεγάλη τύχη. Εκτός αν είχαμε να τραγανίσουμε κανένα Πακέτο Ντελόρ, κανένα ΕΣΠΑ με αυτόν τον τρόπο και κάπως έτσι υπάρχει μια κάποια σύνδεση με το ένδοξο ΠΑΣΟΚικό παρελθόν. Αν ήταν έτσι, ας φοράγαμε όλοι ζιβάγκο. Ας άφηνε η Τερζή μουστάκι σαν του Κατσιφάρα. Ας μοιράζαμε συμπυκνωμένους χυμούς ροδάκινο στην αίθουσα. Ας φέρναμε πίσω στην παρουσίαση τη Δάφνη Μπόκοτα. Στο σχόλιο το Μάκη Γιομπαζολιά. Ας διορίζαμε στο ελληνικό δημόσιο όλα τα μέλη των κριτικών επιτροπών. Ας νομιμοποιούσαμε μερικά αυθαίρετα στη Μαδέιρα. Ας μπαίναμε στη σκηνή με Καγιέν που είχαμε πάρει με λίζινγκ και έγραφε στα πλάγια «Αγροτικό». Ας μυρώναμε όλη την Ευρώπη και την Αυστραλία, με μπρούσκο ΠΑΣΟΚ – αλλά ούτε αυτό δεν κάναμε. Άρα, τι περιμέναμε; Να πετύχουμε;
Γιατί πέρασε «μαρς» η Ελένη Φουρέιρα; Διότι είναι κούκλα, είχε ένα ρυθμικό κομμάτι που σου κολλάει στο μυαλό σαν τσίχλα, είχε ένα χορευτικό γεμάτο κίνηση και κοπάνημα αλλά κυρίως διότι ήταν χαρούμενη με αυτό που έκανε.
Το υποστήριξε 101%. Κι άμα είναι χαρούμενη η περφόρμερ, γίνεται χαρούμενος και ο κόσμος που είναι από κάτω. Και οι «σοφοί» των κριτικών επιτροπών και ο κόσμος που ψηφίζει από τα σπίτια του. Δεν παίζει πια ρόλο ποια χώρα εκπροσωπεί κι από πού κατάγεται κι αν «πρέπει να δώσουμε την ψήφο στη γειτονική μας χώρα που μας έδωσε πέρυσι το 12άρι» και άλλα τέτοια μικροπολιτικά. Μετράει ποιο κομμάτι σε κάνει να το τραγουδάς ή να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό, ποιο σε κάνει να λες μόνος σου «αγιε αγιε αγιεεεε». Και όπως και να το κάνουμε, μπορεί η ελληνική γλώσσα να είναι «η πλουσιότερη και η ωραιότερη του κόσμου, η βάση όλων των υπόλοιπων και αυτή που θα γινόταν παγκόσμια γλώσσα αντί των αγγλικών αλλά για μια ψήφο, της Τουρκίας, χάσαμε αυτό το προνόμιο», αλλά βοηθούν τα αγγλικά να καταλαβαίνει ΟΛΟΣ ο κόσμος τι θέλεις να πεις με το τραγούδι σου. Αντιθέτως το «πώς να σου το πωωωωωωω» δεν λέει και πολλά πράγματα σε πολλούς ανθρώπους.
