Γιατί πατώνουμε στη Eurovision; Γιατί δεν έχουμε χιούμορ, γι' αυτό. Δηλαδή έχουμε, αλλά μόνο τις υπόλοιπες 364 ημέρες του έτους. Κι εκείνη ακριβώς τη μέρα, το χάνουμε. Ενώ περνάμε ωραία στην Ελλάδα, αυτό ΔΕΝ βγαίνει καθόλου προς τα έξω. Πάντα είχε πρόβλημα με τις εξαγωγές αυτή η χώρα. Κι αυτό είναι το πρόβλημα.
Οι μοναδικές φορές που αγγίξαμε λίγο το χιούμορ στη Eurovision ήταν όταν ο Σάκης έκανε τριπλό τόλουπ και εμφάνιζε ξεβράκωτες τραβώντας πετσετάκια. Ακόμα κι ο Ρακιντζής όταν έγινε κράμα Ρόμποκοπ-Τερμινέιτορ, το πλησίασε, αλλά μόνο που δεν αφορίστηκε. Αφού δεν είμαστε κι ο πιο σοβαρός λαός του κόσμου, γιατί στο τραγούδι πουλάμε κουλτούρα; Για ένα 12άρι απ' την Κύπρο; Κι αυτό, όχι πάντα.
Γιατί δεν το παίρνουμε αλλιώς; Ας στείλουμε κάναν άλλο. Αυτούς τους 10 για παράδειγμα που επιλέξαμε εμείς. Οι οποίοι βγάζουν προς τα έξω, όχι μόνο το πηγαίο ταλέντο μας στο τραγούδι, ακόμη κι από όψιμους, γιαλαντζί ή wanna be στο τσακίρ κέφι τραγουδιστές, αλλά και το αστείρευτο χιούμορ μας. Με αυτούς, τουλάχιστον η Κύπρος θα μάς στηρίξει. Ή και όχι. Νταξ, καμιά φορά το παρακάνουμε λίγο.
Ελαμωρετωραμωρέ. Νάθινγκ ελς μάτερς ναουμ, βάλε τη 10άδα να παίξει:
