Δεν είναι δα και τόσο τρελό που με την άφιξη του Μάη το μυαλό μας πάει στις διακοπές. Ίσα-ίσα που το λες και φυσιολογικό. Λίγο οι ζέστες, λίγο τα κοντομάνικα, λίγο που πλησιάζει και εκείνο το κλασσικό τριημεράκι του Αγίου Πνεύματος, ξεκινούν οι σκέψεις για τις διακοπές.
Μάλλον όχι, γράψε λάθος. Ξεκινούν οι αγχωτικές σκέψεις για τις διακοπές. Γιατί στην Ελλάδα του 2018 όπου το άγχος είναι άμεσα συνυφασμένο με την καθημερινότητα, κάποιοι αδυνατούν να το αφήσουν πίσω. Να κάνουν αυτή τη λογική σκέψη που λέει «Ψοφάμε που ψοφάμε κάθε μέρα από το στρες και χάνουμε 10 χρόνια ζωής. Μήπως να χαλαρώσουμε λίγο;». Αυτοί οι άνθρωποι δεν χαλαρώνουν. Ποτέ.
Αυτή η πίεση να κλείσουμε από τώρα
Ναι ΟΚ, το καταλαβαίνω πως έχεις το κεφάλι σου ήσυχο όταν έχεις βρει την ξενοδοχειάρα που σου αρέσει και τη νησάρα που θες να επισκεφθείς, αλλά κάποιες φορές δεν σου βγαίνει να τα έχεις αποφασίσει όλα από Μάιο μήνα. Δεν βγαίνει ρε φίλε. Δεν ξέρεις τι λεφτά έχεις. Που θέλεις να πας. Πόσες μέρες άδεια θα έχεις.
Ξεκινάει λοιπόν όλη αυτή η κλάψα των υπολοίπων που σε πιέζει όπως το πετραδάκι που έχει μπει μέσα στο παπούτσι και σου τσιμπάει τη φτέρνα. Δεν στα πρήζουν δηλαδή, αλλά η ενόχληση είναι αρκετή για να σε κάνει να ασχοληθείς. «Πρέπει να αποφασίσεις όμως». «Εμείς λέμε για εκεί». «Δεν σε πιέζω, αλλά καλό θα είναι να ξέρεις πάνω-κάτω την άλλη εβδομάδα». Τι ακριβώς σημαίνει το πάνω-κάτω; Να πω «Οκ η Ικαρία αλλά και μια Κουφονήσια την έψηνα». Όπου πρέπει να γράψω στα αμελέτητα συναδέλφους και δουλειά και να πω «τότε θα φύγω έτσι γουστάρω». Αμ δεν πάει έτσι. Και δεν είναι πως δεν το καταλαβαίνουν. Απλά επιλέγουν να σε πρήξουν από τώρα.
Αυτό το «πάμε παντού γρήγορα»
Κάθε παρέα που πάει διακοπές, έχει και μία Μόνικα από τα Φιλαράκια που βάζει πρόγραμμα σε όλα. Κάποιες φορές, είναι και περισσότερα τα άτομα με την ίδια λογική. Ξεκινούν κάτι κουλά «πρέπει» που κανονικά δεν θα ΕΠΡΕΠΕ να τα σκέφτεσαι. Γιατί; Γιατί είναι διακοπές γαμώ το κέρατό μου. Διακοπές.
Να πάμε νωρίς παραλία για να βρούμε ξαπλώστρες. Να πάμε σε εκείνο το μπιτσόμπαρο και όχι το άλλο γιατί έχει καλύτερη θέα. Να φάμε εκεί για να πούμε πως φάγαμε εκεί, ακόμη και αν το φαγητό είναι πανάκριβο και μετριότατο. Τρέξιμο, άγχος, πρήξιμο. Χωρίς λόγο. Και οι διακοπές είναι για να χαλαρώνεις, όχι να ψάχνεις εφημερεύων φαρμακείο για Λεξοτανίλ.
Άγχος ΚΑΙ για τα κιλά
Καταλαβαίνω τον κόσμο που θέλει να προσέξει εν όψει καλοκαιριού. Βασικά όχι, δεν τον καταλαβαίνω αλλά δικαίωμά του. Δηλαδή, οκ, θες να προσέξεις για να βγεις στην παραλία. Πρέπει να προσέχεις και όταν έρθει η ώρα που βγαίνεις όντως στην παραλία; Πήγες διακοπές για μία βδομάδα. Πόσα κιλά να πάρεις σε μία μέρα; Πόσα; Θα πρέπει να τρως 5-6 φορές την ημέρα σαν κτήνος και εγώ πέρα από τον Χρήστο Κάβουρα δεν ξέρω άλλους τέτοιους.
Πας στις διακοπές μαζί τους και τους βλέπεις να αγχώνονται με οτιδήποτε στο ταβερνάκι. «Ε όχι πατάτες, θα γίνουμε ντουλάπες». «Ε μωρέ σαγανάκι τώρα;». «Όχι όχι για παγωτό δεν πάμε!». Συγγνώμη τι ήρθαμε να κάνουμε; Fitness contest για να γίνουμε μοντέλα στην Abercrombie; Αν δεν κάνεις ατασθαλίες στις διακοπές πού θα τις κάνεις; Εν τω μεταξύ αυτό το «δεν τρώω πατάτες» αλλά πίνω 5 ποτά κάθε βράδυ, δεν ξέρω πως ακριβώς βοηθάει την υποτιθέμενη διατροφή. Άσε ρε τώρα ρε. Που δεν θα φάμε και πατάτες. Εσύ να μην σώσεις να φας.
Γιατρικό υπάρχει;
Φυσικά και υπάρχει αλλά δεν θες να το παραδεχτείς. Μην πηγαίνεις για διακοπές με αυτά τα άτομα. Και ας είναι και οι κολλητοί σου από το δημοτικό. Δεν είναι όλα για όλους και δεν διασκεδάζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αν είναι να βάλουμε και δερβέναγα πάνω από το κεφάλι μας στις διακοπές και να είμαστε με το ρολόι για το πόση ώρα πρέπει να πάμε για μπάνιο, καλύτερα να πας με τελείως διαφορετικές παρέες. Δεν είναι ντροπή. Ψυχική ευεξία είναι.
Και άσε τους άλλους στη μίρλα τους.
