Ήπιες το πικρό ποτήρι φέτος μέχρι την τελευταία σταγόνα. Από τα «σύννεφα» του Αυγούστου, τότε που έβλεπες να πουλιούνται οι «κολόνες» της ομάδας, οι δυο αρχηγοί, ο Μάρκους με τον Ζέκα. Στη συνέχεια, είδες κάποιες αχτίδες φωτός όταν πήρες την άδεια να κάνεις μεταγραφές – όχι απλά με τις «ευλογίες» της διοίκησης, αλλά και με την τσέπη της: εσύ ζήτησες παίκτες, εκείνη τις υλοποίησε. 13 μεταγραφές έγιναν μέχρι τις αρχές του Σεπτέμβρη αν δεν χάσαμε το μέτρημα, μέχρι εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου που ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα.
Α ρε Μαρίνο… Έμεινες να παλεύεις με τα «θηρία» - εντός και εκτός ομάδας: με παίκτες ξενερωμένους και απλήρωτους. Με τους υπαλλήλους της ΠΑΕ να μη βλέπουν χρήματα στους λογαριασμούς τους την πρώτη του μήνα. Με προσφυγές. Με «θέλω να φύγω». Με «δεν θέλω να ξαναπαίξω» και «πονάει το πόδι μου μίστερ, μην με υπολογίζεις». Με υποσχέσεις που έμεναν υποσχέσεις. Με τραυματισμούς που σε άφησαν χωρίς επιθετικό. Με πατέντες και αλχημείες. Και με «εσωτερικό πόλεμο» από διάφορους που σου χρέωναν ότι όφειλες να τα πας καλύτερα «με το υλικό αλλά και τη φανέλα που έχει η ομάδα». Με αυτούς που σε κατηγορούσαν ακόμα και για το γεγονός ότι «έτρεχε» τα μεταγραφικά ο Ντίνος Διαμαντόπουλος – λες και υπήρχε κανένας άλλος να τα τρέξει…
Α ρε Μαρίνο… Έμεινες μέχρι την τελευταία μέρα, παρόλο που είχες προτάσεις να φύγεις – και καμιά εκατοστή καλούς λόγους να το κάνεις. Αλλά εσύ έμεινες, σεβόμενος την ιστορία του συλλόγου που υπηρέτησες με αξιοπρέπεια και ήθος ως παίκτης και αποφάσισες να το πράξεις και ως προπονητής. Και ας πετάγονταν οι «βαλτοί», οι «νοσταλγοί» και οι «εγκάθετοι» και σου τα έχωναν κάθε τρεις και λίγο, μιλώντας ειρωνικά για «Άγιο Μαρίνο» και «πρωτοφανή ασυλία»… Έμεινες, διότι ήξερες πως αν έφευγες κι εσύ, η τελευταία κλωστούλα που κρατούσε δεμένα τα αποδυτήρια, η τελευταία σταγόνα κόλας που κράταγε ενωμένη την ομάδα με τον κόσμο, ο Παναθηναϊκός θα έσπαγε σε δεκάδες μικρά κομμάτια.
Α ρε Μαρίνο… Έβλεπες σχεδόν κάθε Κυριακή τους διαιτητές να μην σέβονται ούτε τον κόπο σας, ούτε την προσπάθειά σας. Να κερδίζεις βαθμούς στο γήπεδο και να τους χάνεις στις δικαστικές αίθουσες. Παίκτες με το μυαλό στην επόμενη ομάδα τους. Όπως είδες λίγους μήνες πριν πρώτα την «επίδειξη» του Κύζα στην Τούμπα να σε πετάει με το έτσι – θέλω εκτός κυπέλλου και μετά το θεατρικό μονόπρακτο του «συναδέλφου σου» Βλάνταν Ίβιτς, να σου στερεί την πρώτη θέση στα play-offs και μια καλύτερη ευρωπαϊκή ζαριά. Και έμεινες με το παράπονο και το «αν» και το τι θα γινόταν, διότι αν σε άφηναν να τερματίσεις εκεί όπου άξιζες πέρυσι, στην πρώτη θέση των play-offs, μπορεί η ομάδα να έπαιζε σε ευρωπαϊκό όμιλο, μπορεί να είχε άλλα έσοδα, μπορεί ο ιδιοκτήτης να μην έπαιρνε την απόφαση να κατεβάσει το γενικό και ο Παναθηναϊκός να είχε άλλη διαδρομή μέχρι σήμερα. Κάποιοι λένε ότι η περσινή ομάδα, με 2-3 προσεκτικές μεταγραφικές «πινελιές» και «κανονική διαιτησία», φέτος θα μπορούσε να πάρει το πρωτάθλημα . Αλλά τι να συζητάμε τώρα; Τα «αν» και τα «εφόσον»;
Α ρε Μαρίνο… Άργησες μερικούς μήνες να έρθεις στην ομάδα. Διότι αν είχες έρθει αντί για το Στραματσόνι, αν είχες εσύ στα χέρια σου το μπάτζετ που είχε ο Ιταλός, την ελευθερία να κάνεις τις μεταγραφές που επιθυμούσες και το χρόνο να δουλέψεις με τους παίκτες, δεν θα είχαμε σήμερα χρέη και προσφυγές, αλλά ποδοσφαιρική υγεία. Θα είχες διαλέξει παίκτες με προσωπικότητα και φιλοδοξίες και όχι «παλαίμαχους» και «μισθοφόρους». Θα δημιουργούσες αξίες και υπεραξίες, θα πουλούσες έναν ή δυο με χρήματα σημαντικά, που θα επέτρεπαν στην Εταιρεία να λειτουργεί με μια κανονικότητα, να κάνει απόσβεση των επενδύσεων, να βάζει χρήματα στα ταμεία της.
Α ρε Μαρίνο… Έκανες κουράγιο μέχρι την τελευταία στροφή, με αξιοπρέπεια και αντρισμό. Και τώρα που τελειώνει το «μαρτύριο», που περιμένεις κι εσύ να δεις όπως και όλοι μας τι θα γίνει από εδώ και πέρα, αν η ομάδα θα μείνει στην κατηγορία ή αν θα πέσει λόγω Βέμερ ή λόγω μη αδειοδότησης, αν θα πουληθεί στο ένα ή το άλλο fund, περιμένεις να πέσει η αυλαία για να μαζέψεις τα πράγματά σου και να πας να καθαρίσεις το μυαλό σου απ’ όλα αυτά που πέρασες. Μακάρι να έρθουν έτσι τα πράγματα που να ανταμώσουμε ξανά μια μέρα, υπό «κανονικές συνθήκες» αυτή τη φορά. Στην επόμενη μέρα της ομάδας, αν γυρίσει σελίδα τις επόμενες εβδομάδες ή κάποια άλλη στιγμή.
Σου το χρωστάει η ομάδα και η Ιστορία, διότι το κέρδισες με το σπαθί σου.
