Ωπα, ξεκόλλα, μην παρανοείς. Δεν είμαι από τους θιασώτες της ροκ κοσμοθεωρίας που συνοψίζεται στο “live fast, die young”. To αντίθετο. Ως θανατοφοβικός του κερατά που σέβεται τον εαυτό του και που ξεφυλλίζει με δυσκολία ακόμη και το «Η Ζωή Μετά» του Αρκά, προτιμώ να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ από εκείνα τα όμορφα που μου αντιστοιχούν, παρά να τελέψω νωρίς.
ΟΚ, ξέρω, δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας η εξομολόγηση του προλόγου. Ποιος θέλει να πεθάνει πριν την ώρα του πέρα από έναν μανιώδη καπνιστή ή έναν φανατικό λάτρη της ελληνικής τηλεόρασης, θα μου πείτε; Κανείς. Ποιος, όμως, ζει από τα 25 του μόλις χρόνια σε mode θανατοφοβίας και έχοντας πατήσει πλέον για τα καλά τα 33 του χρόνια δεν λέει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει κατατρώει ολίγον τι από τη βιολογική του παρουσία; Παρών!
Και είμαι σίγουρος πως εκεί έξω είστε πολλοί εσείς που με νιώθετε. Σε όλους εσάς απευθύνομαι, το λοιπόν. Ένα είδος γραπτής εξομολόγησης μπας και λειτουργήσει ως ξόρκι για τις σκέψεις που μοιραζόμαστε και που μας ταλαιπωρούν.
Έχοντας στο μυαλό πως η ζωή είναι ένα γρήγορο κατοστάρι από τη μήτρα ως το μνήμα που δεν έχεις παρά να απολαύσεις, μήπως να πήγαινα σε όλα εκείνα που δεν θα με κάνουν να ακούγομαι σαν φοβικό καραγκιοζάκι; Δεν μπορεί. Σίγουρα θα υπάρχει και η θετική πλευρά των πραγμάτων στο γεγονός ότι κάποτε θα γίνουμε σαν τους πρωταγωνιστές του “The Muppet Show”.
Έχουμε και λέμε…
Τακίμιασμα Χρόνου-Χρήματος
Πολλές φορές προσπαθώ να κινητροποιήσω τους δικούς μου λέγοντάς τους πως είναι ευλογημένοι. Στα δεύτερά τους «-ήντα» και οι δύο, με την υγειά τους στα καλά της, τις - έστω και κουτσουρεμένες - συντάξεις τους, τον άπλετο ελεύθερό τους χρόνο, τα προβλήματά τους (σχεδόν) λυμένα, δεν έχουν παρά να κάτσουν να συνειδητοποιήσουν πως βρίσκονται επιτέλους στη φάση της ζωής του στην οποία έχουν λύσει το πρόβλημα που τους ταλάνιζε σε όλες τις προηγούμενες. Ποιο; Μα εκείνο που σχετίζεται με τη διαχείριση του διπόλου «Χρόνος-Χρήμα». Μια κάρτα που ξερνάει λεφτά από το ΑΤΜ, ένα αυτοκινούμενο να κάνεις ταξιδάρες και κάθε φορά που κοιτάζεις τους δείκτες του ρολογιού, να τους φτύνεις κατάμουτρα… Λέγε. Μήπως το να φτάσεις στη λεγόμενη Τρίτη Ηλικία είναι, τελικά, μια όχι και τόσο αγχωτική προοπτική;
Ήσυχο κεφάλι, ήσυχη τσέπη
Διεκδικούμε με αξιώσεις τον τίτλο της πιο άτυχης μεταπολεμικής γενιάς. Πάνω στα ντουζένια μας, ήρθε και μας σβερκώθηκε μια σειρά εξελίξεων που δεν μας επιτρέπει να το ζήσουμε όπως το είχαμε ονειρευτεί. Έχουμε, όμως και τα τυχερά μας. Όπως, παραδείγματος χάριν, το γεγονός ότι όταν φτάσουμε στη φάση που βρίσκονται σήμερα οι δικοί μας, δεν θα έχουμε «λίπος»: το οικονομικό απόθεμα, δηλαδή, ακουμπισμένο στη γωνιά μιας κάποιας τράπεζας. Θα είμαστε η λεγόμενη «στεγνή γενιά». Εκείνη που δεν θα ζει για να συντηρεί τους απογόνους της. Θα μου πεις, «καλό είναι αυτό τώρα ρε μεγάλε;». Έχω την αίσθηση πως όλη αυτή η μετατόπιση νοοτροπίας που θα θέσει κάθε γενιά προ των ευθυνών της, θα μας βελτιώσει όλους. Όταν εξηνταρίσει η υποβαθμισμένη μας γενιά, θα έχει να λέει πως διάγει μία Τρίτη Ηλικία λιγότερο ψυχοφθόρα, στην οποία δεν θα έχει ανησυχεί για το πώς θα τα φέρει βόλτα η γενιά που έπεται. Αυτό το βάρος, δηλαδή, που βλέπεις να επωμίζονται οι σημερινοί 60plus και το οποίο φαντάζει σαν τιμωρό στοιχείο για το γεγονός ότι έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους στο να ζούμε σήμερα όλα εκείνα τα απίθανα που ζούμε. Θα γεράσουμε, λοιπόν, χωρίς το βραχνά του νταντέματος. Εξέλιξη θετική, τόσο για εμάς, όσο και για τους νεότερους που θα έχουν την ευκαιρία μιας πρόωρης αυτονόμησης με τα όποια θετικά μπορεί να κουβαλά η απεμπλοκή από το «πατρονάρισμα».
Τσεγκεβάρες στα γεράματα;
Σε άμεση συνάρτηση με το προηγούμενο… Δεδομένου ότι πλέον ο δικομματισμός πνέει τα λοίσθια και συντηρείται όσο συντηρείται από τις ψήφους των πατεράδων και των μανάδων μας, θα έχουμε την ευκαιρία να κοκορευόμαστε πως ήμαστε εμείς εκείνοι που του έριξαν τη χαριστική βολή και εν τέλει πέταξαν στον Καιάδα της Ιστορίας το πτώμα του. Δεν κοκορευόμαστε, βέβαια, για τη σημερινή φάση, ούτε λέμε πως όλα βαίνουν καλώς με την πολιτική τάξη πραγμάτων που αναδείχθηκε. Όμως, διάολε, η γενιά που έφερε τα πάνω-κάτω (κυριολεκτικά) στα πολιτικά πράγματα της χώρας, δεν μπορεί παρά να έχει διδαχτεί από εκείνους που φάνηκαν πολιτικά ανίκανοι και ασυνεπείς. Αν δεν βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια, θα αποτελέσουμε τη δακτυλοδεικτούμενη εκείνη γενιά που λίγο πριν… εγκαταλείψει, δεν θα στέκεται μέσα στο παραβάν διαπνεόμενη από μια συντηρητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, όπως οι δυο προηγούμενες, αλλά με μια ριζοσπαστική διάθεση που θα έχει διαγενεακό όφελος. Μπορεί να μην έχουμε να διαθέσουμε στους απογόνους μας «λίπος», αλλά στο χέρι μας είναι να συνεισφέρουμε με μια αλτρουϊστική πολιτική συμπεριφορά που θα βάζει μπροστά το κοινωνικό καλό. Δεν είναι και λίγο πράγμα να αναφέρονται σε εσένα οι νέοι και να μη σε σιχτιρίζουν ως βαστάζο της σαπίλας.
Παππούδια ναι, νουμπάδες ΠΟΤΕ!
Όντας η γενιά που έζησε την προ ιντερνετική εποχή και ενηλικιώθηκε μέσα σε αυτήν, δεν θα βρεθούμε ποτέ στη αμήχανη εκείνη θέση που βρέθηκαν οι μπαρμπάδες και οι πατεράδες μας μπροστά από το τεχνολογικό μπουμ και τη διείσδυση των νέων μέσων στις ζωές μας. Μπορεί να έχουν στο βιογραφικό τους ότι έζησαν την εποχή προ ρεύματος, ωστόσο τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το γεγονός ότι ήμαστε εκείνοι που κουβαλήσαμε στις πλάτες μας τα καλούδια της διαδικτυακής επανάστασης. Σίγουρα, μέχρι να φτάσουμε εμείς στην Τρίτη Ηλικία οι αλλαγές θα κινούνται ακόμη πιο κατακλυσμιαία και δεν υπάρχει περίπτωση να παραμείνουμε φουλ συντονισμένοι με τις εξελίξεις. Το μόνο σίγουρο είναι, όμως, πως έχοντας καβαλήσει το κύμα της «https εποχής» και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την σημαντικότητά της σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, δύσκολα θα μας επιτρέψουμε να το χάσουμε από τα μάτια μας. Παππούδες με Windows 126, λοιπόν, κι έχει ο θεός…
Μια αιρετική και κυνική θεώρηση των πραγμάτων αναφέρει πως «το βιασμό που δεν μπορείς να τον αποφύγεις, κάτσε κι απόλαυσέ τον». Όσο νομοτελειακό κι αν είναι το πέρασμά μας στην Τρίτη Ηλικία, δεν παύει να παραμένει ένα είδος βιασμού, καθώς το… γεροντίζειν γίνεται παρά τη θέλησή μας. Ας παραμείνουμε αιρετικοί απολαμβάνοντας το μεσοδιάστημα κι ας φανούμε κυνικοί όταν με το καλό έρθει η ώρα της.
