Όταν πριν στον πάγκο βρισκόταν ο Αντρέα Στραματσόνι, όχι ο Ουζουνίδης αλλά ο Αλέφαντος να πήγαινε στο τριφύλλι, θα υπήρχε ανακούφιση. Ο Ιταλός είναι πια και με τη βούλα, ο χειρότερος κόουτς στη σύγχρονη Ιστορία των πρασίνων. Και από πλευράς αποτελεσμάτων και από πλευράς εικόνας.
Ήταν κάτι σαν προπονητής.
Το παλικάρι μάλλον άλλο πράγμα ήθελε να γίνει κι άλλο έγινε. Ή για άλλο είχε ακούσει πως τον θέλει ο Παναθηναϊκός. Ο Ιταλός -όπως αποδείχτηκε- είναι καλός ως μάνατζερ παικτών. Κι ο Παναθηναϊκός ήθελε προπονητή. Αμ το άλλο; Κάθε φορά που έβγαινε στην τηλεόραση για να κάνει δηλώσεις, ανέβαινες ταράτσα και κούναγες την κεραία γιατί έκανε είδωλα η οθόνη. Έβλεπες δύο Στραματσόνι. Τον Αντρέα και τον Σταμάτη (Γαρρή).
Πάλι καλά που ο Ουζουνίδης δεν έχει αφήσει μούσι, οπότε θα σταματήσουμε το πάνω-κάτω. Ας ελπίσουμε και το τριφύλλι. Εδώ που τα λέμε το «πάνω» δεν ήταν και τόσο συχνό. Όταν έχεις μία νίκη σε δέκα αγώνες, ξεχνάς ότι βλέπεις τον Παναθηναϊκό. Αν έδειχνε δε τους αγώνες ο ALPHA θα πίστευες ότι βλέπεις τον Αστέρα Ραχούλας. Κατήφορος.
Γι΄αυτά και για κάποια ακόμα που δεν είναι της παρούσης, ο Μαρίνος Ουζουνίδης θα μπορούσε να πάει και στο Κορωπί πάνω σε άσπρο άλογο, χωρίς να τον παρεξηγήσει κανείς. Σημασία άλλωστε δεν έχει πως έρχεται σε μια ομάδα ένας προπονητής αλλά πώς φεύγει. Και επειδή, ζούμε στην Ελλάδα όπου το «ουδείς προφήτης στον τόπο του» απαιτείται να μπει στο Σύνταγμα του Κράτους, το Print Screen πρέπει να δουλέψει αδιάκοπα αυτό το διάστημα. Για να υπάρχει υλικό στο μέλλον.
Όταν ο Μαρίνος ο λυτρωτής θα έχει γίνει για τους ίδιους ανθρώπους ο «Που’πας ρε Ουζουνίδη;». Μην αμφιβάλλει κανείς. Η χειρότερη δουλειά του κόσμου είναι να είσαι Έλληνας προπονητής στην Ελλάδα. Ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ρωτήστε και τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Τον πλέον επιτυχημένο. Αυτόν που όταν άρχισαν να τον νιώθουν Έλληνα οι μπαλαδόφατσες, τον απομυθοποίησαν. Όσο ήταν απλά… Σέρβος, τον προσκυνούσαν.
