Οκ, η Δευτέρα ΔΕΝ είναι μια ωραία μέρα. Είναι μια μέρα που έρχεται μετά από το Σαββατοκύριακο, είναι αρχή της εβδομάδας, είναι μίζερη, είναι φορτωμένη νεύρα και γκρίνια. Είναι η μέρα όπου βρίζεις με τον χυδαιότερο τρόπο το ξυπνητήρι σου και κλωτσάς τα μούτρα σου από τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου.
Κι αν η Δευτέρα είχε πρόσωπο, θα ήταν κάπως έτσι:
Για εμάς όμως, στη δουλειά που κάνουμε, σε σάιτς (αθλητικά και μη), σε ραδιόφωνα, σε εφημερίδες, θα έπρεπε να είναι μια ωραία μέρα. Ειδικά μετά από ντέρμπι. Μια μέρα γεμάτη αγωνιστική δράση από Ελλάδα και εξωτερικό, με φάσεις, γκολ, αποκρούσεις και μπόλικο υλικό για κουβέντα. Ποδοσφαιρική κουβέντα όμως. Να βάλουμε φυσικά στο κάδρο και κανένα πέναλτι που δόθηκε ή δεν δόθηκε, ένα οφσάιντ που ήταν ή δεν ήταν, παντού το κάνουν αλλά όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η κουβέντα για διαιτησία τη Δευτέρα θα έπρεπε να είναι σαν τα περάσματα του Σταν Λι από τις ταινίες της Μάρβελ: cameo. Μια ατάκα, λίγα δευτερόλεπτα και αντίο σας.
Κι όμως ΚΑΘΕ Δευτέρα μετά από Σαββατοκύριακο που έχει ντέρμπι, η ίδια ιστορία: δεν μιλάμε για μπάλα, δεν μιλάμε για τους πραγματικούς ποδοσφαιριστές – παίκτες και προπονητές, για γκολ, για θέαμα, για τακτική, γι’ αυτούς που ξεχώρισαν. Μιλάμε για όλα τα υπόλοιπα και μάλιστα με μια κλιμακούμενη ένταση, μια κορύφωση της διαστροφής, μια κατάσταση που ολοένα και κατρακυλάει στο βούρκο και τη σαπίλα: διαιτησίες, πέναλτι, οφσάιντ, ο πρώτος διαιτητής, ο βοηθός. Αλλά και επεισόδια στις κερκίδες. Και στον αγωνιστικό χώρο. Και μπούκες οπαδών. Και αγώνες που δεν ξεκίνησαν και αγώνες που διακόπηκαν από ρίψη κάποιου αντικειμένου. Και ΜΑΤ και δακρυγόνα στον αγωνιστικό χώρο. Και «ντου» παραγόντων. Και κουμπούρια. Και δικαστικό ρεπορτάζ. Ναι, μιλάμε ακόμα για ποδόσφαιρο αν δεν το καταλάβατε.
Photo: InTime
Τι είχες Γιάννη...
Για τα συμβάντα στην Τούμπα και τα όσα έγιναν μετά το γκολ που μπήκε, μέτρησε, στη συνέχεια δεν μέτρησε και τελικά κανένα δίωρο μετά μάλλον μέτρησε, δεν θα πω τίποτα, πέρα από ένα πράγμα: προφανώς ο ρέφερι Κομίνης, εφάρμοσε για πρώτη φορά, με έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο το VAR, πριν ακόμα μπει το VAR στη Σούπερ Λίγκα. Και μπράβο του. Για το αν έπρεπε να μετρήσει το γκολ ή όχι, αφήνω τον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματά του – οι καθηγητές διαιτησίας έχουν ο καθένας τη δική του οπτική και συνήθως το τελικό πόρισμα του καθενός από εμάς, δεν στηρίζεται στην εφαρμογή των νόμων, αλλά στην οπαδική συμπάθεια ή αντιπάθεια: συμπαθείς την ΑΕΚ; Δεν έπρεπε να μετρήσει. Συμπαθείς τον ΠΑΟΚ; Κανονικό το γκολ. Τόσο απλά «εφαρμόζουμε τους κανονισμούς» μέσα στο κεφάλι μας.
Δεν έχω να πω επίσης τίποτα από την απόφαση – εξπρές της Επιτροπής Εφέσεων, που ξετιμώρησε τον ΠΑΟΚ μεσάνυχτα Σαββάτου. Σαν φίλος του Παναθηναϊκού, που έχω δει όλη την αυστηρότητα του κόσμου να εξαντλείται πάνω στην ομάδα μου, που έχω δει τη ζούγκλα της Ριζούπολης, τα «διδάξαμε ήθος» όταν «κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη», ποτήρι στο κεφάλι του Αναστασίου με το ματς να συνεχίζεται κανονικά, κουτάκι στο κεφάλι του Ίβιτς με παραδειγματική τιμωρία, μη έναρξη αγώνα λόγω φωτοβολίδας στον Φινμπόγκασον με παραδειγματική τιμωρία, αφαίρεση βαθμών μετά από κερδισμένο παιχνίδι και άλλα πολλά, όπου πάντα και παντού εφαρμόστηκε ο κανονισμός μέχρι τελευταίας σταγόνας, μπορώ μόνο πικρόχολα να χαμογελάω και να νιώθω μαλάκας. Αλλά τουλάχιστον έντιμος μαλάκας. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα και ποτέ. Δεν ανατράπηκε στην έφεση καμία πρωτόδικη απόφαση. Δεν «επροκλήθη το δημόσιο αίσθημα». Καμία χάρη, καμία «εξυπηρέτηση», καμία συναλλαγή κάτω από το τραπέζι.
Νεκρές Δευτέρες
Αλλά το θέμα μας είναι οι Δευτέρες μας. Που έχουν καταντήσει – ΚΑΙ αθλητικά – η μεγαλύτερη αγγαρεία του κόσμου. Τι να πεις; Τι να γράψεις; Πώς να πιάσεις κάτι που κάνει «τζιζ» από παντού και πριν ακόμα ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις, έχουν ξεκινήσει ένα σωρό μυστήριοι να σε βρίζουν; Περιμένεις τις Τρίτες και τις Τετάρτες που έχει Champions League και τις Πέμπτες που έχει Europa για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι σου, αλλά πώς να φτάσουν; Και πώς να μπορέσεις να γεμίσεις τα κενά και να ξεφύγει το μυαλό σου με Πρέμιερ και Λα Λίγκα και Καμπιονάτο; Στην Ελλάδα ζούμε, καλή η Ρεάλ, καλή η Μπαρτσελόνα, η Σίτι και η Λίβερπουλ και όλες οι άλλες, αλλά όταν έχει ντέρμπι «αλά γκρέκα», δεν μπορείς εσύ να σφυρίζεις κλέφτικα και να μιλάς μια ώρα για το Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ. Θες να μιλήσεις για τα όσα έγιναν στο δικό σου ντέρμπι. Θες και δεν μπορείς. Δεν σου βγαίνει. Δεν έχεις σχεδόν ποτέ τίποτα το ωραίο, το ουσιαστικό, το ποδοσφαιρικό να συζητήσεις. Διότι η αναγούλα ανεβαίνει από το στομάχι στο λαιμό σου και καλύπτει τη φωνή σου.
Το «φέρτε πίσω τις Κυριακές μας» πέθανε. Πάνε οι Κυριακές μας και τα Σάββατά μας, ας αναπαυθούν εν ειρήνη. Πλέον έχουν «ψοφήσει» και οι Δευτέρες μας, ποτίστηκαν με δηλητήριο και θειάφι – κάντε μια βόλτα από τα σάιτ, ρίξτε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα, μπείτε στα social media και θα πάρετε μια ιδέα της Δευτεριάτικης κατάντιας. Η πρόθεση της κυβέρνησης να διακόψει το πρωτάθλημα μέχρι νεωτέρας, αυτή τη στιγμή, μετά από όλα όσα έχουν γίνει φέτος, έχοντας φτάσει στις 12 Μαρτίου, μοιάζει να έρχεται πολύ αργά. Σαν να έχει φύγει από τη ζωή ο ασθενής και να θυμάσαι καναδυό μέρες μετά να του κάνεις τεχνητή αναπνοή, μόνο και μόνο για να πεις μετά «εγώ έκανα ό,τι μπορούσα»…
