Πόσες ομάδες σε όλη την Ευρώπη έχουν το ρόστερ, την ποιότητα, την πνευματική συγκέντρωση και τις κατάλληλες μεθόδους (εκγύμνασης, φαρμακευτικής υποστήριξης κλπ.) για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν σε τρεις διοργανώσεις μέσα σε μια σεζόν; Εγώ θα έλεγα ελάχιστες – ίσως περιορίζονται στα δάχτυλα του ενός χεριού και όχι και τα πέντε, αλλά όσα σχηματίζουν το σήμα της νίκης. Όλα αυτά τα χρόνια θυμόμαστε μια Μπαρτσελόνα από δω, μια Ίντερ από κει και μια Μπάγερν παραπέρα να έχουν κάνει τρεμπλ και εγώ προσωπικά θα άφηνα εκτός συζήτησης τη γερμανική ομάδα, πολύ απλά διότι το γερμανικό πρωτάθλημα είναι της πλάκας σε επίπεδο ανταγωνισμού, «καθαρίζουν» από το Γενάρη και μετά αφοσιώνονται στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις.
Θέλει πολλά και διάφορα το βάδισμα σε τρία διαφορετικά μονοπάτια για μια ομάδα μέσα στην ίδια σεζόν. Όλα αυτά που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου και μαζί πολλά κιλά τύχης: να μην έχεις σοβαρούς τραυματισμούς. Να μην έχεις τιμωρίες παικτών. Να μη σου σκάσουν μαζεμένα ντεφορμαρίσματα κομβικών παικτών. Να ξεπεταχτούν 2-3 παίκτες μέσα στη σεζόν που δεν τους περίμενε κανείς. Να κάνουν κάποιοι την καλύτερη σεζόν της καριέρας τους. Πρέπει να γίνουν όλα αυτά για να μπορέσει μια Ρεάλ, μια Μπαρτσελόνα, μια Μπάγερν ή μια Σίτι ή Παρί να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής και να τα σηκώσει όλα. Κι ας είναι ζάμπλουτη κι ας έχει μερικούς από τους σημαντικότερους παίκτες του κόσμου – καμιά φορά τη διαφορά την κάνουν οι ρολίστες και οι «χαμάληδες».
Η περίπτωση της ΑΕΚ
Η ΑΕΚ δεν πήγαινε προφανώς φέτος για το τρεμπλ, δεν ήταν από τα φαβορί για το Europa League, αλλά το πάλεψε τίμια, όσο καλύτερα μπορούσε για να προχωρήσει ακόμα παραπέρα, αποκλείοντας τη Ντιναμό. Τα έκανε όλα σχεδόν τέλεια στα δυο παιχνίδια με τους Ουκρανούς, αλλά αυτό το «σχεδόν», αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, ένα λάθος του Μπακάκη στον πρώτο αγώνα, ένα άχαστο του Μασούντ στη ρεβάνς, ένα σουτ που πήγε πέντε πόντους πιο δεξιά, ήταν οι λεπτομέρειες που μέτρησαν.
Πόσο μέτρησαν, θα δείξει τη Δευτέρα. Το ξενέρωμα και το ψυχολογικό άδειασμα μπορεί να είναι παράγοντες πιο καθοριστικοί από την κούραση και το πολύωρο ταξίδι ή μπορεί να λειτουργήσουν και ανάποδα: να συσπειρώσουν την ομάδα και να τη βοηθήσουν να κάνει φόκους στα σημαντικά εγχώρια παιχνίδια για το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Πάντως η πίκρα του αποκλεισμού και η οικονομική ζημία, έχουν σαν αντίβαρο τα λιγότερα παιχνίδια, τα λιγότερα ταξίδια και την απόλυτη εστίαση στο ιερό Δισκοπότηρο που λέγεται «πρωτάθλημα». Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις στη ζωή.
Πέρα από τα «αχ» και «βαχ» και τα «κρίμα» κι «άδικο» για τον αποκλεισμό, η αλήθεια είναι αμείλικτη: η χτυπημένη από τις ατυχίες και τους τραυματισμούς ΑΕΚ, δεν μπορούσε να χωρέσει τρία καρπούζια στην ίδια μασχάλη – δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνε καλύτερα ακόμα κι αν ήταν πλήρης εδώ που τα λέμε, πολλά καρπούζια για να χωρέσουν σε μια και μόνο μασχάλη. Και να πέρναγε τη Ντιναμό, κάπου πιθανότατα θα το πλήρωνε παρακάτω. Είναι θέμα φυσικών δυνάμεων και κοινής λογικής: με 9 παίκτες εκτός λόγω τραυματισμών, τιμωριών και μη συμμετοχής τους στην ευρωπαϊκή λίστα (Λόπες, Τσόσιτς, Χουλτ, Μοράν, Κονέ, Βράνιες, Λιβάια, Μάνταλο, Γιόχανσον), 9 παίκτες που θα μπορούσαν να είναι βασικοί, το κουπί το τραβάνε αυτοί που παίζουν συνέχεια. Αυτό σημαίνει έξτρα κουβάδες ιδρώτα και κούρασης αλλά επίσης σημαίνει αυξημένες πιθανότητες για τραυματισμούς, ειδικά σε ένα εχθρικό περιβάλλον με -10 βαθμούς Κελσίου – ο Μπακάκης ήταν ένα «θύμα του πολέμου».
Το ποτήρι μισογεμάτο
Να κατηγορήσουμε τον Χιμένεθ που έβγαλε το Λάζαρο; Να τον κατηγορήσουμε όσο θέλουμε, αλλά αν είναι έτσι, να τον κατηγορήσουμε που άφησε στο ματς και το Μπακάκη και πιθανότατα δεν θα τον έχει διαθέσιμο τη Δευτέρα. Κι αν είχε αφήσει το Λάζαρο κι ο παίκτης τραυματιζόταν, να δω τι θα λέγαμε. Να τον χρεώσουμε που έβαλε τον Κλωναρίδη και τον Αϊντάρεβιτς; Όσο κι αν κοίταξα στον πάγκο της ΑΕΚ, τον Κλωναρίδη και τον Αϊντάρεβιτς έβλεπα και όχι τον Ρόμπεν και τον Κρόος – αυτούς είχε, αυτούς έβαλε. Να του ρίξουμε το ανάθεμα του αποκλεισμού; Γιατί όμως να μην του δώσουμε τα εύσημα της πορείας ως εδώ; Να του ζητήσουμε ευθύνες που η ευρωπαϊκή διαδρομή σταμάτησε στο Κίεβο; Τι θα πουν όμως όσοι γκρινιάζουν σήμερα, αν τη Δευτέρα φύγει με τρίποντο από το Περιστέρι;
Η ΑΕΚ, η ίδια ΑΕΚ που πριν λίγα χρόνια παιδευόταν στη Γ’ και τη Β’ Εθνική, έφτασε μέσα σε λίγα χρόνια με πλάνο και με σχέδιο, με έξυπνες κινήσεις και όχι με αλόγιστες επενδύσεις, να αισθάνεται αδικημένη που δεν απέκλεισε τη Ντιναμό και δεν συνεχίζει Ευρώπη, την ώρα που είναι στο -2 από την κορυφή στο πρωτάθλημα και στα ημιτελικά του κυπέλλου. Αυτό νομίζω πρέπει να κρατήσει ο κόσμος της, διότι αυτό σε μεγαλώνει σαν ομάδα: να θες όλο και περισσότερα, όλο και πιο δύσκολα, να έχεις απαιτήσεις που πριν τρία χρόνια θα έμοιαζαν επιστημονική φαντασία.
