Μπορεί το ντέρμπι της Τούμπας να μην έγινε ποτέ, αλλά τουλάχιστον σαν εικόνα, μας έμεινε το μηχανάκι που ήταν κρεμασμένο στην εξέδρα. Ανεβήκαμε επίπεδο παγκοσμίως όπως και να το κάνουμε, αλλάξαμε πίστα, δεν είμαστε απλά η «Ουγκάντα της Ευρώπης», μια Μπανανία όπου απλά κάποια παιχνίδια δεν ξεκινάνε ή διακόπτονται, όπου γίνονται ντου στα γήπεδα και πέφτουν δακρυγόνα για ψύλλου πήδημα, όπου τύποι με «στυλό» σημαδεύουν λαιμούς και κεφάλια με φωτοβολίδες, αλλά μέχρι πρότινος αν η βολή είχε καμπύλη, σαν σουτ του Αλβέρτη και δεν πήγαινε ευθεία και μονοκόμματα σαν σουτ του Ταραλίδη, δεν έτρεχε τίποτα. Είμαστε μια υπέροχη ευρωπαϊκή Ουγκάντα, όπου ένα μηχανάκι είναι δεμένο δίπλα σε ένα πανό με σχοινιά και κανείς δεν απορεί, δεν εκπλήσσεται, δεν αναρωτιέται τι θα γίνει αν σπάσει το σχοινί και πέσει πάνω σε κεφάλια και κανείς δεν διατάζει να κατέβει.
Επίσης κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς πέρασε ένα μηχανάκι σε μια εξέδρα, σε ένα ντέρμπι όπου ο έλεγχος υποτίθεται πως είναι εξονυχιστικός. Η πιθανότερη εκδοχή, είναι πως πέρασε μέσα σε ένα πανό που ήταν τυλιγμένο και κανείς φυσικά δεν έψαξε, δεν ζήτησε να ανοίξει και δεν ασχολήθηκε. Και ψάχνοντας και ρωτώντας πώς πέρασε το μηχανάκι, ο ένας πέταξε την ευθύνη στον άλλον (η ΠΑΕ ΠΑΟΚ στη Σούπερ Λίγκα, εκείνη στην Αστυνομία, η Αστυνομία στην Εταιρεία Security) και η τελική απάντηση ήταν κάτι του τύπου «έλα μωρέ, συμβαίνουν αυτά στα γήπεδα, είναι μέρος του τελετουργικού των οπαδών».
Βέβαια το μηχανάκι μπήκε δίπλα στο συγκεκριμένο πανό διότι υπήρχε λόγος. Το πανό έγραφε «Αυτούς που παρατάτε, στα μάτια τους κοιτάτε; Τότε βανάκια, τώρα μηχανάκια», προφανώς αναφερόταν σε κάποιο πέσιμο που κάποιοι παράτησαν κάποιους και έτρεξαν να σωθούν. Υπό μια έννοια Άγιο είχαμε που κρέμασαν μηχανάκι στα κάγκελα και όχι βαν ή που δεν θέλησαν να οπτικοποιήσουν κάποιο άλλο σύνθημα, όπως το «Ρε Μπιν Λάντεν / τι να κάνω / που δεν ξέρω να οδηγώ αεροπλάνο», διότι μπορεί να κρεμόταν κάποιο μονοκινητήριο Τσέσνα στα κάγκελα, ή το «Κρύο – γ@μιέται – η μάνα σου», διότι υπήρχε ο κίνδυνος ο συμπαθής Βαγγέλης Κρύος της Θέουτα, να αναγκαζόταν να κρεμαστεί στα κάγκελα επί 90 λεπτά, παρότι το σύνθημα δεν αναφέρεται φυσικά σε αυτόν αλλά στις καιρικές συνθήκες. Για να μην σκεφτώ καν κανένα σύνθημα με «παπά» και «Πειραιά», το κάνω εικόνα και πέσει φωτιά και με κάψει.
Τα πανό των ελληνικών γηπέδων όπως θα έπρεπε να είναι
Το μηχανάκι λοιπόν πέρασε καμαρωτό, με περηφάνεια και κόσμησε την εξέδρα με μια απλότητα και μια φυσικότητα, με μια μίνιμαλ διάθεση θα λέγαμε, σαν σεμεδάκι που βάζει η μαμά στο σπίτι πάνω σε κάθε τι. Ωστόσο, αν κρίνουμε από την μη διεξαγωγή του αγώνα, δεν ήταν ιδιαίτερα καλό φενγκ – σούι, άρα δεν θα το ξαναπροτιμήσουμε στο μέλλον.
Τι θα φορεθεί στα επόμενα παιχνίδια; Τι μπορεί να ανοίξει τα τσάκρα των παικτών; Ποια αντικείμενα είναι καλό φενγκ – σούι για να οδηγήσει την ομάδα σε επιτυχίες;
Εδώ το καλό ρεπορτάζ:
1. Ένα κανόνι τσίρκου
Το περνάς εύκολα μέσα σε πανό ή κομμάτι – κομμάτι και το συναρμολογείς μέσα στη θύρα. Το τοποθετείς δίπλα στα κάγκελα και το έχεις έτοιμο. Κάνεις ξεμούδιασμα πριν την έναρξη του αγώνα, πετώντας τον Μήτσο στην απέναντι πλευρά, πάνω στο δίχτυ, διασκεδάζοντας μικρούς και μεγάλους. Πείνασε κανείς; Θέλει κάποιος να πάει τουαλέτα; Το κανόνι τσίρκου θα τον στείλει σε dt να κάνει τη δουλίτσα του. Πρακτικό, όμορφο και κομψό, ένα απαραίτητο αξεσουάρ για κάθε θύρα. Ιδιαίτερα χρήσιμο επίσης αν θελήσεις να κάνεις καθυστερήσεις (πετάς οπαδούς σε διάφορα σημεία του γηπέδου) ή αν θες να κάνεις δύσκολη τη ζωή του αντιπάλου που πάει να εκτελέσει κόρνερ: ο κανονισμός απαγορεύει να πετάς τούβλα, μάρμαρα, αναπτήρες και καδρόνια, αλλά πουθενά δεν γράφει ότι δεν επιτρέπεται να πετάς ανθρώπους.
2. Τους Stomp
Δεν παραγνωρίζουμε τη σημασία του παραδοσιακού τυμπανιστή ή του ερασιτέχνη τρομπετίστα, αλλά οι Stomp μπορούν πραγματικά να πάνε τη μουσική στο γήπεδο σε άλλο επίπεδο και να απογειώσουν τα συνθήματα. Τους κρύβεις – κλασσικά – μέσα σε πανό, μαζί με τα «σύνεργά τους» (κουβάδες, σκουπιδοτενεκέδες κλπ), τους στήνεις μπροστά – μπροστά στην εξέδρα και δίνουν το ρυθμό. Στο τσακίρ κέφι, μπορείς να πετάξεις και κανέναν τενεκέ μέσα στο γήπεδο.
3. Τη Δέσποινα Μοιραράκη με τα χαλιά της
Plot twist: τυλιγμένα μέσα στα τυλιγμένα πανό, βάζουμε την αγαπημένη Δέσποινα Μοιραράκη με τα χαλιά της. Της ζητάμε να φέρει περσικά χαλιά και στοχεύουμε κατευθείαν στην ψυχούλα του Ανσαριφάρντ και του Χατζισαφί. Νοσταλγία, θύμησες, πατρίδα, συγκίνηση για τους δυο Ιρανούς, που θα βλέπουν τα χαλιά κρεμασμένα, θα ακούνε την παρουσίαση που θα κάνει επί 90 συναπτά λεπτά η κυρία Δέσποινα και δεν θα μπορούν να σταυρώσουν πάσα.
4. Το ελικόπτερο του Παλαιοκώστα
Το συγκεκριμένο, όχι κάποιο που να του μοιάζει. Για λόγους ασφαλείας. Διότι κρύβει συμβολισμό. Για να δείξουμε έτοιμοι να «δραπετεύσουμε με τη νίκη». Για την περίπτωση που θα «κλέψουμε την παράσταση». Αν θέλουμε να κάνουμε «ριφιφί στον αντίπαλο». Για να αποκτήσει ουσία το σύνθημα «Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη ΒΙΕΤΝΑΜ». Ή αν θεωρήσουμε ότι υπήρξε «κλοπή από τους διαιτητές».
