Μπορεί μετά βίας να ξέρω να τηγανίσω πατάτες και αυγά, αλλά το «Master Chef» το βλέπω με μεγάλη όρεξη. Και συνήθως φροντίζω να τρώω εκείνη την ώρα ή να έχω μόλις φάει για να μην μου τρέχουν τα σάλια και να μην γουργουρίζει η κοιλιά μου από τα τηλεοπτικά φαγιά.
Γενικά πιστεύω ότι πολύς κόσμος που το βλέπει, γουστάρει την όλη διαδικασία, το «φορμά» της εκπομπής, τις δοκιμασίες, το μαγείρεμα σε συνθήκες πίεσης και σε συγκεκριμένο χρόνο και φυσικά τους τρεις κριτές (εξαιρετικοί όλοι τους και «κουμπώνουν» πολύ καλά μεταξύ τους), παρά το μαγείρεμα αυτό – καθαυτό. Και επίσης δεν νομίζω να το βλέπουν πολλοί για να κοπιάρουν καμιά συνταγή και να τη φτιάξουν σπίτι, εκτός από τους βαθιά μερακλήδες και τους γκουρμέδες που ζουν τριγύρω μας.
Σε ένα τέτοιου τύπου μαγειρικό σόου, που έχει και μερικές πινελιές reality, που κάπως σου ξετυλίγει χαρακτήρες και συμπεριφορές, είναι λογικό με άλλους παίκτες να ταυτιστείς και με άλλους να τσαντιστείς. Να διαλέξεις το «πουλέν» σου από την αρχή, να συμπαθείς λίγο παραπάνω κάποιον ή κάποιους και κάποιον ή κάποια άλλη να θες να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Χωρίς να τους ξέρεις. Χωρίς να τους έχεις συναναστραφεί. Χωρίς να γνωρίζεις αν είναι ωραίοι τύποι ή όχι. Και χωρίς φυσικά να έχεις δοκιμάσει ούτε τοστ από τα χέρια τους, για να ξέρεις αν μαγειρεύουν καλά ή όχι – γι’ αυτό άλλωστε, υπάρχουν οι κριτές.
Και είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει αξιοκρατία και αντικειμενικότητα, αφού δεν ψηφίζει ο κόσμος για το ποιος θα παραμείνει και ποιος όχι, βάσει συμπάθειας ή αντιπάθειας, αλλά οι σεφ, οι κριτές, βάσει γευσιγνωσίας. Και χωρίς σε καμία περίπτωση να αμφισβητώ τους «γευστικούς κάλυκες» των τριών σεφ, θα ήθελα να πω ότι το βράδυ της Τετάρτης συνέβη μια ανεπανάληπτη αδικία: διότι μόνο «αδικία» είναι να φύγει ο Σελίμ και να μείνει η Ηλέκτρα.
Εξηγούμαι
Ξεπερνώ τη συμπάθεια που έχω για το Σελίμ, τον τρόπο που μιλάει, τη φάτσα του και τη γενικότερη στάση που έχει κρατήσει – ρισπέκτ στον άνθρωπο που είπε «Έφυγε ο Χαράμπαλος» και «ντεν έκο άνχο». Σέβομαι απόλυτα επίσης το γεγονός ότι το φρικασέ που έκανε στη διαδικασία αποχώρησης μπορεί να ήταν μέτριο ή τέλος πάντων χειρότερο από το αντίπαλο φρικασέ. Ήταν όμως δικό του, σε ποσοστό άνω του 80% - η βοήθεια που πήρε από τον εξώστη, ήταν μετρημένη, συγκεκριμένη και αφορούσε σε 2-3 πραγματάκια και συμβουλές που άκουσε από πάνω.
Κι από την άλλη πλευρά ήταν η Ηλέκτρα. Που ρώτησε τι βασικό υλικό να επιλέξει. Που ρώτησε πώς φτιάχνεται το φρικασέ. Πώς φτιάχνεται το αυγολέμονο. Πώς λέγεται ο τρίφτης. Τι είναι το τσέρκι. Που νόμιζε ότι έβαλε βανίλια ενώ είχε βάλει σοκολάτα. Που ρώτησε πόσο αλάτι να βάλει. Πόσο πιπέρι. Πόσο λάδι στο τέλος. Το μόνο που δεν ρώτησε, είναι να της πουν πώς τη λένε. Το χειρότερο είναι, πως όταν τη ρώτησαν πόση βοήθεια πήρε από τον εξώστη, είπε «50%» - ενώ δεν θυμόταν καν τι υλικά είχε βάλει στο πιάτο, πολύ απλά διότι δεν είχε φτιάξει εκείνη ουσιαστικά το πιάτο. Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν, ότι ενώ οι κριτές το πήραν χαμπάρι όλο αυτό, το επιβράβευσαν ουσιαστικά κρατώντας την στο παιχνίδι – επιβραβεύοντας ουσιαστικά την κλεψιά, την ανικανότητα και την μαγειρική αμπαλοσύνη.
Όταν σου λένε οι κριτές «πάμε να μου ξαναφτιάξεις το πιάτο χωρίς τη βοήθεια του εξώστη» και «είσαι μια μαγειρική μαριονέτα», περιμένεις ότι στο τέλος θα αποδοθεί δικαιοσύνη: αυτός που προσπάθησε σχεδόν μόνος του και έφτιαξε ένα συμπαθητικό πιάτο, θα νικούσε χωρίς πολλά – πολλά κάποια που έφτιαξε ένα καλύτερο πιάτο, χωρίς ουσιαστικά να ξέρει πώς διάολο το έφτιαξε. Στο κάτω – κάτω, «Master Chef» λέγεται ο διαγωνισμός και όχι «Ας βράσουμε δυο αυγά», άρα οι διαγωνιζόμενοι που φτάνουν στην 11άδα ή στη 10άδα, οφείλουν να ξέρουν πολλά παραπάνω πράγματα από μια νοικοκυρά που έμαθε δέκα φαγιά από τη μαμά της.
Ήταν θέμα κακής εκτίμησης των κριτών; Η παραγωγή πάντως είχε φροντίσει, ώστε την ώρα που ρωτούσαν την Ηλέκτρα για το πόση βοήθεια πήρε από τον εξώστη, να δείχνει πλάνα όπου ρωτούσε για το κάθε τι. Ήταν θέμα ισορροπιών, ώστε να μείνουν στη δεκάδα δυο γυναίκες; Να μείνουν και δυο και πέντε και δέκα, αν το αξίζουν όμως κι όχι επειδή είναι γυναίκες, σε ένα ούτως ή άλλως «ανδροκρατούμενο βασίλειο», όπως είναι όχι η κουζίνα, αλλά η εκλεκτή κάστα των Σεφ. Ήταν θέμα ισορροπιών, να δείξουμε δηλαδή ότι και οι ερασιτέχνες μάγειρες έχουν θέση στον ήλιο και όχι μόνο οι επαγγελματίες, ώστε να προτρέψουμε μελλοντικά κι άλλους ερασιτέχνες να κυνηγήσουν το όνειρό τους και να μην δηλώνουν συμμετοχή μόνο άνθρωποι που έχουν πολυετή προϋπηρεσία σε εστιατόρια; Αν είναι έτσι, ας κάνουν ένα «Amateur Master Chef», που θα μοιάζει με μια κατηγορία που μου έχουν πει κάτι φίλοι μου – διότι εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά – σε κάτι σάιτ με κάτι porn και κάτι τέτοια στα οποία εγώ δεν έχω μπει ποτέ.
