«Άντε ρε μαλάκα, θα γράψεις κάτι για την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου»; Είναι αλήθεια ότι η ευγένεια ούτως ή άλλως με σκλαβώνει και οι συγκινητικές προτροπές των συναδέλφων εδώ στο Ratpack, μου έδωσαν την απαραίτητη ώθηση για να γράψω δυο λόγια για το ραδιόφωνο. Το αγαπημένο ραδιόφωνο.
17,5 χρόνια κάνω ραδιόφωνο, από το 2001. Με το Γιάννη Τσαούση στο «Fight Club», με το Μάκη Παπασημακόπουλο στους «Good Ol’ Boys» - άρα υπό μια έννοια θεωρούμαι πια «παλιός». Αν και το ραδιοφωνικό μου ντεμπούτο έγινε μια φορά κι έναν καιρό, 12-3 τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου στον «Sfera» για κανένα εξάμηνο, αλλά με «έσωσε» η Ναταλία Γερμανού που ήρθε τότε στο σταθμό κι έγινε ένα ντόμινο στο πρόγραμμα. Πάντα όμως μου άρεσε το ραδιόφωνο, από μικρό παιδί. Σαν παιδί μιας εποχής όπου δεν υπήρχε ίντερνετ και smartphones, φοράγαμε ποδιά στο σχολείο και είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση, το ραδιόφωνο (μαζί με το πικάπ και το κασετόφωνο) ήταν η πραγματική διασκέδαση, η στιγμή που μπορούσες να ακούσεις και μουσική και έναν άνθρωπο που να λέει μερικά ωραία πράγματα και ακροατές και διαγωνισμούς και κουίζ. Μπορούσες να στήσεις το αυτί σου και να κρυφακούσεις τον «έξω κόσμο». Τη μέρα, αλλά και τη νύχτα. Όταν ξύπναγες αλλά και πριν κοιμηθείς.
Στη ζωή κάθε ανθρώπου, υπάρχουν άνθρωποι που τη σημάδεψαν, την καθόρισαν, την επηρέασαν, την «έπλασαν» και της έδωσαν σχήμα και φόρμα. Σε ό,τι έχει να κάνει με τη δική μου ραδιοφωνική ζωή, θα ήθελα να στείλω την αγάπη μου και τις καλύτερες ευχές μου στους ανθρώπους και τις εκπομπές, που με έκαναν πάνω – κάτω ραδιοφωνικά, αυτό που είμαι σήμερα: Χρόνια πολλά Μιχάλη Τσαουσόπουλε. Εσένα θυμάμαι σαν πρώτη ραδιοφωνική ανάμνηση, ως «2-67», στις «20.000+1 πρίζες». Τότε ακόμα «πειρατής», με τα περίφημα ραδιογωνιόμετρα να οργώνουν την Αθήνα και να ψάχνουν τους πειρατικούς σταθμούς για να τους κλείσουν, ήσουν μια όαση μέσα στην ατέλειωτη βαρεμάρα του «καθωσπρέπει» κρατικού ραδιοφώνου, αφού η «ελεύθερη ραδιοφωνία» έκανε την εμφάνισή της το 1987. Και πραγματικά χαίρομαι που συνεχίζεις ακόμα και σήμερα, με την ίδια ζωντάνια και παραμένεις το ίδιο «νιάτο» όπως σε «γνώρισα» τότε.
Χρόνια πολλά «Μικρόφωνο στα γήπεδα». Το ραδιοφωνάκι με τις φωνές σας, με το κλασσικό ηχητικό σήμα, με τις συνδέσεις από τα γήπεδα, δεν έλειπε ούτε όταν ήμουν γήπεδο. Και παρόλο που το έβλεπα λάιβ το ματς της Πανάθας στο ΟΑΚΑ, απολάμβανα να το ακούω παράλληλα στο δεξί μου αυτί.
Χρόνια πολλά «Αθήνα 9.84». Εσύ άνοιξες το δρόμο. Φρέσκιες φωνές, φρέσκιες ιδέες, επιτέλους κάτι καινούργιο μέσα στην καρδιά της Αθήνας, που εξέπεμπε από την καρδιά της Αθήνας. Κρίμα που δεν θυμίζεις σε τίποτα σήμερα εκείνες τις μέρες, κρίμα που έγινες όργανο και εργαλείο εξυπηρετήσεων και μικροπολιτικών συμφερόντων.
Χρόνια πολλά «Τζερόνιμο Γκρούβι». Αν υπήρχε ένα ραδιόφωνο το οποίο πραγματικά απευθυνόταν στην πιτσιρικαρία, ήσουν εσύ. Διότι ήσουν «έξυπνο ραδιόφωνο» με έξυπνους παραγωγούς, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους κι όμως τόσο ταιριαστούς μέσα στη διαφορετικότητά τους. Και μετά από πολλά χρόνια, ένα «ευχαριστώ» για όλα τα δώρα που κέρδισα, απαντώντας σωστά στους διαγωνισμούς: Walkman, δίσκους, ποτά, προσκλήσεις για την «Αυτοκίνηση» είναι μερικά που θυμάμαι έτσι πρόχειρα να παίρνω από τα στούντιο της Ηλιούπολης.
Χρόνια πολλά Νικόλα Λαβάκα και Nick D-X, εκεί στον Super FM, στο Κολωνάκι. Ξεκίναγα παρέα σας το απόγευμα και με έπαιρνε το βράδυ. Μαζί σας διάβαζα, μαζί σας μίλαγα στο τηλέφωνο, έτρωγα, άραζα, έγραφα τραγούδια σε κασέτες, σε σένα Νικ είχα μιλήσει και μια φορά στο μικρόφωνο, όταν είχα έρθει στο στούντιο.
Χρόνια πολλά Γιώργο Πολυχρονίου και Τάσο Καρατζή. Ακόμα θυμάμαι τα «μεσημέρια μας» στον «Capital», ακόμα θυμάμαι πόσο χαλάστηκα όταν ο σταθμός πουλήθηκε κι εσείς σταματήσατε, ακόμα θυμάμαι τη συγκίνησή σας (και το κλάμα το δικό σου ρε Τάσο!), όταν πέθανε ο Τζόνι Κας – από εσάς τον ανακάλυψα και τον λάτρεψα τον τύπο, έστω και όταν πέθανε. Απολαμβάνω να σας ακούω και σήμερα, τον G-Poly τα απογεύματα στο «Νόστος», με τη γνωστή, βραχνή, αγαπημένη φωνάρα και μουσικάρες που κανένας άλλος δεν παίζει στο ραδιόφωνο, τον Καρατζή τα πρωινά στον «Rock FM».
Χρόνια πολλά σε όλους τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε και σε όλους που μου έδωσαν την ευκαιρία να κάνω ραδιόφωνο: Νίκος Ασημακόπουλος, Γιώργος Χελάκης, Γιώργος Δήμας, Μπάμπης Χριστόγλου, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, Γιάννης Αλαφούζος, Γιάννης Σπανιολιός, Άρης Πορτοσάλτε, Γιώργος Κοσμάς. Να είστε όλοι καλά.
Κάτι τελευταίο. Έχοντας δουλέψει σε όλα τα μέσα που υπάρχουν από το 1992 μέχρι σήμερα (περιοδικά, εφημερίδες, σάιτ, τηλεόραση, ραδιόφωνο), μπορώ να πω με σιγουριά ένα πράγμα: δεν υπάρχει πιο ζεστό, πιο ενδιαφέρον, πιο άμεσο και πιο χαλαρωτικό πράγμα από το ραδιόφωνο. Διότι είναι παρέα, είναι συντροφιά, είναι ενημέρωση και ψυχαγωγία, είναι χαλάρωση και καβλάντα. Διότι μπορείς να κάνεις ραδιόφωνο και να μην σου καίγεται καρφί πώς είσαι ντυμένος, πώς πρέπει να στέκεσαι ή πού να κοιτάς, διότι αυτός που σε ακούει δεν ενδιαφέρεται πώς είσαι αλλά πώς τα λες.
Να το αγαπάτε το ραδιόφωνο και να μην το βρίζετε, να το αγκαλιάζετε και να μην το απαξιώνετε και να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι ο παραγωγός που είναι πίσω από το μικρόφωνο, που είναι εκεί για να σας κάνει παρέα όταν είστε κολλημένοι στην κίνηση ή όταν διαβάζετε για πανελλήνιες, που σας «παρηγορεί» όταν έχετε τις μαύρες σας ή όταν είστε άρρωστοι, μπορεί να είναι ένας άνθρωπος με χίλια πράγματα στο κεφάλι και άλλα τόσα προβλήματα. Που χώρισε ή έχει άρρωστη τη μάνα του. Που χρωστάει στην Εφορία ή έχει 39 πυρετό. Που τσακώθηκε πριν δέκα λεπτά στο δρόμο ή του χρωστάνε τρία μηνιάτικα. Αλλά μπαίνοντας στο στούντιο, άφησε τη «σακούλα» με τα βάσανά του απέξω και μπήκε μέσα να κάνει Ραδιόφωνο.
Για εσένα που ακούς αλλά και για εκείνον, για να κάνει τη δική του ψυχανάλυση στον ραδιοφωνικό «καναπέ».
