Υπάρχουν αυτοί που δεν χώνεψαν και δεν αγκάλιασαν ποτέ τις Απόκριες, ούτε καν σαν μικρά παιδιά. Να φταίει ότι δεν τους έπαιρναν οι γονείς τους στολή; Ότι ντύνονταν καουμπόιδες κι ήταν οι πιο αποτυχημένοι καουμπόιδες στα πάρτι, με αθλητικά παπούτσια «Zeta Hellas» να ολοκληρώνουν με τον πιο θλιβερό τρόπο μια ούτως ή άλλως μίζερη εικόνα; Ότι είχαν φάει τρελό φατούρο σε αποκριάτικα πάρτι και τους έμεινε κουσούρι; Ας το βρει ο ψυχαναλυτής τους και η επιστήμη, αλλά όπως και να έχει, ποτέ τους δεν γούσταραν αυτοί οι άνθρωποι τις Απόκριες και ποτέ τους δεν θα τις συμπαθήσουν.
Υπάρχουν ανάμεσά μας αυτοί που γεννήθηκαν για να γιορτάζουν τις Απόκριες. Από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους σαν μικρά παιδιά μέχρι και σήμερα, στα 30, τα 40 ή τα 50 τους, ένιωθαν και νιώθουν μια «ιερή υποχρέωση» να βρουν ή να φτιάξουν μια πρωτότυπη αποκριάτικη στολή. Επιστράτευαν τη θεία Μαίρη και τη ραπτομηχανή της, έπαιρναν σβάρνα τα βεστιάρια, ξεπατίκωναν ιδέες από περιοδικά, έσπαγαν μέχρι και κουμπαρά για να αγοράσουν στολή και αξεσουάρ. Είναι φαν των τοπικών Καρναβαλιών, έχουν εκπληρώσει το τάμα τους να πάνε στο Καρναβάλι της Πάτρας (έχουν συμμετάσχει και σε γκρουπ), ψήνονται, γουστάρουν, πάνε την Κυριακή της Αποκριάς με κρύο, χιόνι, χαλάζι, με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες για να δώσουν το «παρών». Τίμιοι, αλλά και ψυχαναγκαστικοί. Μερακλήδες αλλά και εμμονικοί. Κεφάτοι αλλά και πρήξηδες.
Και υπάρχουμε και εμείς, η τρίτη και μάλλον πιο λαοφιλής κατηγορία: εμείς που σαν πιτσιρίκια φυσικά ντυθήκαμε τις Απόκριες, πήγαμε σε πάρτι, κάναμε χαβαλέ, μεγαλώνοντας πήγαμε μια Πλάκα για ροπαλοπόλεμο, κατεβήκαμε μια Πάτρα με την προσδοκία ότι θα συμμετάσχουμε σε όργια επιπέδου Μαρκ Ντορσέλ (ποτέ όμως…) κι όσο πέρναγαν τα χρόνια, όλο και αποτραβιόμασταν από το πανηγυράκι που λέγεται Απόκριες. Όλο και περισσότερο αδιάφορους μας άφηνε. Τα «Μασκέ Πάρτυ» και τα «Ελάτε Μασκαρεμένοι» και «Το θέμα του Πάρτι είναι…» άρχισαν να μας μιλάνε όλο και λιγότερο, μέχρι που κάποια μέρα δεν μας είπαν τίποτα απολύτως.
Μεγαλώσαμε; Μπορεί. Αλλιώς αντιμετωπίζεις της Αποκριάτικη περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα 12 ή τα 14, αλλιώς στα 18 και τα 19 που πας στην Πάτρα για να «κάψεις φλάντζα» και να μην κοιμηθείς καθόλου δυο μέρες (και να πιείς ό,τι πίνεται…) και αλλιώς στα 30 ή τα 40 ή τα 45+. Λογικό κάπου, δεν είναι και το πιο ωραίο θέαμα να ντυθείς «Γυναίκα» ή «Σπάιντερμαν» ή «Γκάνταλφ» ή «Αστυνομικός» στα 40 σου και να περιφέρεσαι στους δρόμους και τα μπαρ, μπορεί να σου μείνει κανένα κουσούρι στα γεράματα. Επιπλέον όλη αυτή η φάση με την Κυριακή της Αποκριάς και τα απανταχού καρναβάλια, δεν έχει μια τάση νοσταλγίας, αλλά μια τάση μιζέριας: δεν θα ξεχάσω ποτέ, πριν από λίγα χρόνια, όταν έμενα στο Παλιό Φάληρο, να ακούω από τα μεγάφωνα στους γύρω δρόμους «στιγμές ξεφαντώματος και κεφιού με τον Κώστα Βενετσάνο και την Ελένη Φιλίνη». Θλίπση με «πσ» και όχι με «ψ»…Καλωσήρθες 1982.
Βλέπεις πλάνα με «Λιλιπούτειους Καρναβαλιστές» και «ατέλειωτο κέφι» και θες να βάλεις τα κλάματα από τη στενοχώρια. Άρματα και στολές που «σατιρίζουν την επικαιρότητα» και «περνάνε πολιτικά μηνύματα» που κατά βάθος σε κάνουν και νιώθεις ντροπή γι’ αυτούς που τα σκέφτηκαν, κάτι τύποι που χοροπηδάνε (εκτός ρυθμού συνήθως), που σχεδόν προσπαθούν να σε πείσουν με το ζόρι «πόσο καλά περνάμε εμείς εδώ, πρέπει οπωσδήποτε να έρθετε όλοι!» Δεν με πείθετε, δεν έρχομαι. Τα ίδια τραγούδια, «Τζίπσι Κινγκς» και «Μπαμπολέιρο» και «Πατρινό Καρναβάλι για πάντα», ξανά και ξανά, σε μια λούπα που κρατάει χρόνια, σε ένα soundtrack που δεν αλλάζει ποτέ – ούτε καν οι φάτσες σχεδόν δεν αλλάζουν, αν παίξεις πλάνα πριν από πέντε χρόνια και σημερινά, δεν θα βρεις σχεδόν καμία διαφορά. «Άνθρωποι όλων των ηλικιών ξεφαντώνουν» μας ενημερώνει η καλή συνάδελφος και βλέπεις κάτι ανεκδιήγητους γονείς που περιφέρουν ένα τρομαγμένο πιτσιρίκι στην αγκαλιά, που έχει χεστεί πάνω του μίνιμουμ τρεις φορές από τη φασαρία και τον κόσμο, κάτι κακομαθημένα 8χρονα που τρέχουν και μπαίνουν στο τηλεοπτικό πλάνο για να μας χαρίσουν ένα ξεδοντιάρικο χαμόγελο και κάτι κυρίες που η τελευταία φορά που είχαν οργασμό, ήταν όταν τρυπήθηκαν με τη βελόνα ράβοντας τη στολή τους. Μέσα σε όλα κάτι γιγάντιοι φαλλοί που περιφέρονται σε όλη την πόλη και διάφορα τοπικά έθιμα, που προσπαθούν να μας τα πλασάρουν σαν τρομερά «προχώ» και «μνημεία πολιτισμού και παράδοσης».
Σόρι. Δεν θα πάρω.
Και να πω και κάτι τελευταίο, που μου τη σπάει πάρα πολύ στις Απόκριες; Δεν είναι πραγματική γιορτή, διότι ως Απόκριες, δεν έχουν ούτε μια μέρα αργίας! Είναι με άλλα λόγια, ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ. Η 25η Μαρτίου είναι αργία. Η 28η Οκτωβρίου είναι αργία. Ακόμα και των Τριών Ιεραρχών, όταν πηγαίναμε σχολείο, ήταν αργία – για να μην πιάσω Χριστούγεννα, Πάσχα, Αγίου Πνεύματος κλπ. Οι Απόκριες, τίποτα – προσπαθούν αποτυχημένα να «δανειστούν» και να καπηλευτούν την αίγλη και το καθισιό της Καθαράς Δευτέρας που ακολουθεί την Κυριακή της Αποκριάς, αλλά χωρίς επιτυχία. Θέλετε ως Απόκριες να ανεβείτε στην εκτίμησή μας; Να κερδίσετε πόντους; Να μπείτε στο χάρτη των γιορτών; Να αποκτήσετε followers στο Instagram της ζωής; Διεκδικήστε και κατακτήστε μια – δυο μέρες αργίας. Δικές σας, όχι κλεμμένες από τη Σαρακοστή. Δώστε τη μάχη σας. Κοπιάστε.
Τότε και μόνο τότε, ίσως σας πάρουν περισσότεροι άνθρωποι στα σοβαρά.
