Οφείλουμε να τιμούμε τους παλαίμαχους για όσα πρόσφεραν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στις ομάδες τους και την Εθνική, όσα χρόνια αγωνίστηκαν. Το έκαναν με πολύ λιγότερα σε σχέση με το σήμερα, με λιγοστά χρήματα, με πάμπολλες δυσκολίες, με στερήσεις, με κατεστραμμένα γόνατα και ανοιγμένα κεφάλια. Με πραγματική αγάπη για τη φανέλα, για τον κόσμο της ομάδας, για το ποδόσφαιρο. Έδωσαν όχι απλά πολλά, έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν – αλλά πήραν κιόλας πράγματα από την ενασχόληση και την επιτυχία τους. Πήραν ελάχιστα αναλογικά με τη σημερινή εποχή και το τι θα έπαιρναν αν πετύχαιναν παρόμοια πράγματα σ’ αυτή ή την προηγούμενη δεκαετία, αλλά τηρουμένων των αναλογιών και των εποχών, πήραν αυτό που τους αναλογούσε.
Το πρόβλημα είναι όταν η γενιά του ’60 ή του ’70, όταν η γενιά του Γουέμπλεϊ ή λίγο πριν ή λίγο μετά, θεωρεί ότι η ιστορία και το ποδόσφαιρο και η ομάδα που υπηρέτησαν, τους χρωστάει παντοτινά. Ότι πρέπει να κεφαλοποιούν εφ’ όρου ζωής και να εξαργυρώνουν αυτά που πέτυχαν τότε. Ότι πρέπει να έχουν λόγο και ρόλο στα τεκταινόμενα, ότι πρέπει να έχουν δημόσια άποψη και να τους ζητούν τη γνώμη τους για όλα τα σημαντικά ζητήματα «διότι έχουμε παίξει εμείς μπάλα εκείνη την εποχή και ξέρουμε», ότι η ομάδα οφείλει να τους τοποθετήσει σε κάποιο πόστο τιμής ένεκεν και να τους πληρώνει για μια ζωή. Ε δεν γίνεται μια ομάδα να έχει στο μισθολόγιο ή στις Ακαδημίες ή σε ρόλο συμβούλου ή οπουδήποτε όλους τους παλαίμαχους, πώς να γίνει δηλαδή;
Photo: InTIme
Συσπείρωση αγνοείται
Και κάπου εκεί το σιγανό ποταμάκι της γκρίνιας, γίνεται χείμαρρος οργής. «Είναι ντροπή του τάδε ή δείνα Προέδρου να μην ζητάει τη γνώμη μας». «Είναι απαράδεκτο εμείς οι θρύλοι του παρελθόντος να μην έχουμε θέση στην ομάδα». «Δεν πήραμε πρόσκληση για το παιχνίδι». «Δεν έκαναν αγώνα προς τιμήν μας». Δεν το ένα, δεν το άλλο. Κι αν απλά γκρινιάζουν σε μια ήρεμη περίοδο, σε μια «κανονικότητα» για την ομάδα, τότε μια που το ακούς και μια που φεύγει και το ξεχνάς. Δεν κοστίζει τίποτα, δεν ενοχλεί κανέναν, λες ένα «έλα μωρέ, βρείτε τα, μεγάλοι άνθρωποι είστε» και πας παρακάτω.
Αν όμως όλα αυτά γίνονται σε μια περίοδο «ανωμαλίας», διοικητικών και οικονομικών προβλημάτων, αν απαιτείται συσπείρωση κι αντί γι’ αυτήν υπάρχει διχόνοια, τότε το πράγμα σοβαρεύει. Ο Παναθηναϊκός αυτή την περίοδο, δεν είναι απλά στο χείλος του γκρεμού – είναι ολόκληρος στο γκρεμό και κρατιέται από ένα κλαδάκι για να μην γκρεμοτσακιστεί.
Και διάφοροι παλιοί παίκτες της ομάδας, αντί να ενώσουν τις προσπάθειές τους, αντί να είναι όλοι μαζί μια γροθιά – όπως ήταν όταν έπαιζαν - βγαίνουν σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου και κάνουν εσωτερική αντιπολίτευση, τσακώνονται, αλληλοπροσβάλλονται και ουσιαστικά με τη στάση τους πριονίζουν αυτό το τελευταίο λεπτό κλαδάκι που κρατάει ακόμα την ομάδα ζωντανή.
Βλέπεις τον «Αντώναρο» τον Αντωνιάδη, να καίει την πρωτοβουλία του κ. Θεοδωρόπουλου, λίγες στιγμές αφότου τελείωσε η συνάντηση, βγαίνοντας απ’ αυτήν και αρχίζοντας να αραδιάζει λεπτομέρειες, ονόματα με διευθύνσεις. Να προκαλεί την έντονη αντίδραση του Γιούρκα Σεϊταρίδη, όταν «αποκάλυψε» έναν διάλογο που δεν έγινε ποτέ σύμφωνα με το Γιούρκα. Βλέπεις το «Στρατηγό» Μίμη Δομάζο, να βγάζει ψεύτη το Βασίλη Κωνσταντίνου και να «αποκαλύπτει» ότι επικοινώνησε με το ΟΑΚΑ και δεν ζητάνε τόσα πολλά χρήματα για να παίξει εκεί ο Παναθηναϊκός και όχι στη «Λεωφόρο», λες κι ο Κωνσταντίνου που ψάχνει και το τελευταίο δίευρο για να αποφύγει η ομάδα την απόλυτη καταστροφή, είναι κανένας τρελός που δεν θα πήγαινε την ομάδα στο ΟΑΚΑ, αν υπήρχε η προοπτική ή η πιθανότητα να βγάζει περισσότερα χρήματα η ομάδα από τα εισιτήρια. Βλέπεις και άλλους, είτε από τη «γενιά του Γουέμπλεϊ» είτε από μεταγενέστερες φουρνιές, να στέκονται στα χαρακώματα, απέναντι ο ένας από τον άλλον, αντί να στέκονται δίπλα – δίπλα. Διότι τους χωρίζουν προσωπικές διαφορές από το παρελθόν. Διότι ο ένας «τακτοποιήθηκε» κάποτε στην ΠΑΕ κι ο άλλος όχι. Διότι ο ένας τα είχε καλά με τον Βαρδινογιάννη ή ο άλλος με τον Πατέρα ή ο τρίτος με τον Αλαφούζο.
Photo: InTIme
Ο λόγος τελικά είναι ότι ο εγωισμός τους, είναι μεγαλύτερος ακόμα κι από το (τεράστιο) ποδοσφαιρικό τους ανάστημα. Μόνο που όλη αυτή η πολεμική, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ακόμα και σ’ αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο, ούτε καν η «Λεωφόρος» των 14 χιλιάδων καθισμάτων δεν γεμίζει απ’ άκρη σ’ άκρη σε ντέρμπι με την ΑΕΚ: πώς να συσπειρωθεί ο κόσμος; Ποιος να τον εμπνεύσει; Από πού να πιαστεί και ποιανού το όραμα να ακολουθήσει; Του Κωνσταντίνου; Του Δομάζου; Μήπως του Αντωνιάδη ή του Γιάννη Γκούμα; Των άλλων θρύλων της ομάδας που παρακολουθούν τις εξελίξεις αποστασιοποιημένοι από τον καναπέ του σπιτιού τους; Και – κατ’ επέκτασιν – ποιος επιφανής φίλος της ομάδας, που μπορεί να έχει και να επιθυμεί να διαθέσει χρήματα για να βοηθήσει την ομάδα θα το κάνει, όταν βλέπει μια μόνιμη φαγωμάρα και μια ανταλλαγή κατηγοριών και ύβρεων, θα βρει τη διάθεση να δώσει αυτό που μπορεί; Σε ποιον; Στον έναν ή τον άλλον; Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα; Πού θα πάνε τα χρήματά του, στον κουμπαρά της ομάδας ή σε καμιά ξώφαλτση τσέπη;
Εδώ δεν έχει «πάρε-δώσε»
Σέβομαι απεριόριστα όλους τους ανθρώπους που πρόσφεραν στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια, λίγο, πολύ ή περισσότερο. Αλλά το αλάθητο του Πάπα δεν το έχει κανείς. Ούτε κληρονομικά δικαιώματα στην ομάδα, ούτε την πιο δυνατή φωνή που οφείλουν όλοι να ακούσουν και να υπακούσουν. Κι όπως ακριβώς τους σέβονται ή οφείλουν να τους σέβονται όλοι, έτσι κι εκείνοι οφείλουν να σέβονται την ομάδα και τον κόσμο της, ειδικά αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή και να μην την σπρώχνουν προς το γκρεμό με τη στάση και τη συμπεριφορά τους.
Πέρνα μια βόλτα κι από εδώ: «Οι παίκτες του ΠΑΟ φοράνε σορτσάκια αλλά είναι ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΤΟΙ»
Ας πάρουν παράδειγμα από τον τρόπο που λειτουργούν και φέρονται και συμπεριφέρονται οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και των υπόλοιπων ομάδων, οι οποίοι – με ελάχιστες εξαιρέσεις – είναι δίπλα στις ομάδες που αγάπησαν και αγαπήθηκαν, χωρίς όμως να μπαίνουν σε μονοπάτια που δεν δικαιούνται να βαδίσουν, χωρίς να αμφισβητούν πρόσωπα και πράγματα και να βάζουν τρικλοποδιές στις εκάστοτε διοικήσεις, είτε είναι στα πράγματα, είτε όχι, είτε έγινε είτε δεν έγινε παιχνίδι προς τιμήν τους και είτε βρέθηκαν κάποια στιγμή ή είναι ακόμα στο μισθολόγιο, είτε δεν βρέθηκαν ποτέ. Όποιος επιθυμεί και μπορεί να βοηθήσει, ας το κάνει ανιδιοτελώς και χωρίς τωρινά ή μελλοντικά ανταλλάγματα, πόστα και οφίτσια. Οι υπόλοιποι, ας καθίσουν σπίτι τους – αν δεν μπορούν να κάνουν καλό στην ομάδα, τουλάχιστον ας μην κάνουν περισσότερο κακό.
