Δεν ξέρω τι θα απογίνει ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός σε έναν μήνα από σήμερα, σε δυο ή σε τρεις. Τα χρέη είναι μια θηλιά που τον πνίγει κάθε μέρα και περισσότερο, τα έσοδα έρχονται και θα έρχονται με το σταγονόμετρο, οι πωλήσεις παικτών θα δίνουν κάποια λύση για όσο διάστημα υπάρχουν παίκτες που μπορούν να φέρουν αξιόλογα χρήματα στα ταμεία της ΠΑΕ – και στην πραγματικότητα η κάθε πώληση αρκεί για να «βγάλει» η ομάδα ένα 15ήμερο ή το πολύ – πολύ ένα μήνα. Με άλλα λόγια, ο «ασθενής» παραμένει διασωληνωμένος στην εντατική και οι «συγγενείς και φίλοι» περιμένουν ένα θαύμα.
Οι παίκτες της ομάδας, με τη στάση τους, έδειξαν ότι κανείς τους δεν έχει τη διάθεση να τραβήξει την πρίζα και να στείλει τον ασθενή στον άλλον κόσμο. Με το να δεχτούν τα χρήματα που εξασφάλισε η διοίκηση της ομάδας, τα οποία είναι λιγότερα απ’ όσα είχαν λαμβάνειν και να αποφασίσουν να μην κάνουν προσφυγή για να μείνουν ελεύθεροι, δείχνουν ότι σέβονται την ομάδα, την ιστορία της και τον κόσμο της, ακόμα κι αν δεν μεγάλωσαν με μια αφίσα του Σαραβάκου πάνω από το κρεβάτι τους, ακόμα κι αν μετράνε λίγους μήνες ή λίγα χρόνια στην ομάδα, ακόμα κι αν δεν είναι Έλληνες και έχουν ακούσει απλά μερικά πράγματα για την ιστορία του Παναθηναϊκού.
INTIME | ΜΠΙΡΝΤΑΧΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Διευκολύνουν μια ομάδα που τους χρωστάει χρήματα, παρότι δεν υπάρχει στο άμεσο μέλλον ούτε έξοδος από το τούνελ, ούτε παράθυρο ελπίδας, φεγγίτης ή χαραμάδα και ενώ έχουν κάθε δικαίωμα, ως εργαζόμενοι, να κάνουν προσφυγή και να μείνουν ελεύθεροι βάσει νόμου, διασφαλίζοντας παράλληλα τα χρήματά τους και συνεχίζοντας την καριέρα τους από 1η Ιανουαρίου κάπου αλλού, όπου θα πληρώνονται κανονικά…
Παντελονάτοι με αιτία
Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, Έλληνες και ξένοι, παλιοί και νέοι, μεγαλύτεροι και μικρότεροι, φέρθηκαν με τη στάση τους καλύτερα στον Παναθηναϊκό, απ’ ό,τι τους φέρθηκε εκείνος. Και ο «παλαίουρας» Κουτρουμπής και ο «νέος» Αυλωνίτης. Και ο πολύφερνος Μολέντο και ο νεοφερμένος Μουνιέ. Και ο «ετοιμάζομαι να φύγω» Λουντ και ο «ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε» Τζανδάρης. Δεν ξέρω τι θα γίνει σε 15 μέρες ή έναν μήνα, αν κάποιος θα αλλάξει γνώμη ή αν λέει σήμερα «βάζω πλάτη» για να μην σηκώσει την παντιέρα της επανάστασης στα αποδυτήρια, ενώ την ίδια στιγμή έχει διαμηνύσει στο μάνατζέρ του να του βρει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Θα δείξει το προσεχές μέλλον, αλλά μιλώντας με τα σημερινά δεδομένα, με τη στάση που κράτησαν όλοι μαζί, ενωμένοι στα δύσκολα, δείχνουν ότι παρότι φοράνε σορτσάκια, στην πραγματικότητα φοράνε παντελόνια. Και τα τιμούν κιόλας τα παντελόνια που φορούν. Ξέρω επίσης ότι ο Μολίνς, ο Σουηδός Μολίνς, που μετράει μήνες στην ομάδα και όχι καμιά δεκαετία, πρότεινε στους συμπαίκτες του να πάρουν λιγότερα χρήματα οι παίκτες, προκειμένου να δοθούν χρήματα στους απλήρωτους υπαλλήλους της ΠΑΕ. Σ' αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να καταθέσουν προσφυγή, να μείνουν ελεύθεροι, να βρουν μια άλλη ομάδα και να υπογράψουν συμβόλαιο με πολλά μηδενικά. Και οι συμπαίκτες του συμφώνησαν.
Μακάρι η στάση που κράτησαν την Πέμπτη να έχει αντίκρισμα. Να δώσει μια παράταση ζωής στην ΠΑΕ, που θα της επιτρέψει να βρει μια λύση. Να μείνουν όσοι γίνεται να μείνουν, να πουληθούν όσοι μπορούν να πουληθούν, η ομάδα να επιβιώσει και να πορευτεί με αξιοπρέπεια και κάποια στιγμή να βρεθεί ένας άνθρωπος, μια εταιρεία, ένα fund, ένας Κροίσος και να αναλάβει τα ηνία ενός ταλαιπωρημένου αλλά μεγάλου συλλόγου. Και μακάρι να μη χάσουν ούτε ευρώ, να μη μετανιώσουν ποτέ για την πλάτη που έβαλαν την τελευταία μέρα του Νοεμβρίου, να τα θυμούνται μια μέρα (κι αυτοί κι εμείς) και να γελάνε, να είναι μια περιπέτεια με happy-end. Η αλήθεια είναι ότι η παρούσα κατάσταση δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, αλλά στο μοτίβο του «όσο ζω, ελπίζω», ο Παναθηναϊκός θα «ζήσει» και το Δεκέμβριο, άρα μπορεί να ελπίζει.
